Alle inzendingen over Golven

Golven Golven van verslagenheid Golven van verdriet Golven van woede Golven van angst Golven van onzekerheid Golven van ongeloof Golven van wanhoop en hoop Golven van verbondenheid Golven van kwetsbaar zijn Golven, prachtig is zijn woestheid Golven, prachtig in haar imperfectie Golven, ongenadig in het nemen Golven, die in overvloed…

Kom eens hier maak mij wild zorg dat ik word opgetild Draai je om maak me gek zoen mij zachtjes in mijn nek kus opnieuw mijn vingertoppen laat mijn hart onstuimig kloppen ruik het zout proef de zee golf even heerlijk met mij mee raak me aan betast mijn zinnen voel en ik leer je mij te beminnen ontvang nu maar vergeet heel…

Hij schuurt zijn randen Allengskens uit, En sleept de buit Van kleiner vlieten Geweldig voort; En golven schieten, Van ver gehoord, Langs 't rotsig boord. Nu vangt een dal De waterval. Een glinsterend kleed Ligt stil verbreed, In 't nieuwe perk. Het loofgewemel, Het bonte zwerk, De blauwe hemel, Ziet statig neer Op 't effen meer;…

verbeten klanken drijven op draaiende wind overspoelen het bewolkte denken even is zij weer dat onbevangen kind toch voelt zij woeste golven wenken leeg loopt ze naar het licht de schouders wederom gebogen verdwijnt plots uit het zicht door bedrieglijke horizon bedrogen…

groenblauwe vensters bespeuren deinende golven spiedend naar kalme zee doen ze hun beklag raamwerken lagen tentoon gespreid nu onder puin bedolven tot op heden vandaag de dag…

het landschap is mijn eenzaamheid de vlucht waardoor een vogel zwijgt het vergezicht de stilte als sneeuw op mijn winterlijf ik vind een blauwe wereld van golven en van wolken en ik heb je razend lief wanneer zee en wind ontstaan in het oneindige van wat ik zie over schuchterheid van gisteren en te magere regenwangen…

behoedzaam tast ik aan schelpen die in diepere lagen van de nacht zich verzamelen in het sleepnet van volkomen stilte vinger na vinger volg ik het bloedspoor van vergankelijkheid langs de scherpe, gebroken randen ik strooi nog zand over de dag en verdwijn als jouw stem sterft op de loodlijn van mijn lippen druppels binden mijn handen…

Golven en water Van hetzelfde gemaakt Water staat stil en een golf die praat Maar de golf slaat op de branding en vloeit rustig terug Een kleine rimpel, heel kort en vlug Uiteindelijk is het water meer is het niet Tot rust gekomen tussen het riet…

hoger worden de golven wanneer het tij oprukt springen durfallen zo hoog als ze kunnen tot de onderstroom ze tackelt en de oerkracht het geruisloos wint ©Lady Love…

tekens van leven doen water rimpelen en breken het spiegelbeeld hoedt u voor de golven…

Watertrappen heeft geen zin meer hier midden op de oceaan in de stroom waar ik verkeer wil zeemansgraf voor leven gaan waarom steek ik mijn vingers op tussen deze hoge golven noodkreet in natte notendop onder weer en wind bedolven mijn leven draait als film terug naar kusten met een veilig strand via de ingang van een luchtbrug vervlieg…

Mijn beenkappen staan zonder zwaard onder de spiegel van de zee ik breng verdronken land in kaart als laatste ridder van Goeree waar de hoogste golven breken klamp ik mij vast aan vaders been hoor oeroude stemmen spreken in kinderklaagzang van geween waar ik gaan moet zal ik dolen om daar ooit zelf te kunnen staan in bleke huid, uit zout…

witte golven nevel tracht woorden vast te houden 't vertrouwen in een stem die verzen las ik keer de stilte in de wind steeds zwakker en jij die de dag vervoert naar uitgewiste dialogen werpt bloemen tussen lucht en water in een opkomend getij ik blaas nog een keer tegen een bleke duintop en stoot het beeld om dat ik eens bezat…

Mijn tranen zijn golven Die mij hebben geholpen De wereld aan te gaan Keer op keer Steeds weer Zijn mijn tranen Golven Door met mijn handen ze te drogen Mijn gevoelens Te uitten Om weer verder te gaan Want mijn tranen bewaren geen geheimen Het zijn doorzichtige golven Die aan de oppervlakte naar beneden glijden En ze mijn verdriet…

Een gouden lente een zilveren meeuw op het hoofd van een bronzen beeld dat uitkijkt over zee.…

Tranen wellen op ik ben bezeten ik ben haar bezit ze duwt me onder mijn bebloede handen zonder waarschuwing: golven, haar golven overspoelen mij Golven eenzaamheid branding: ik herken het ruisen van een warme melodie…

zwemmen voor je kopje onder gaat, maar je bent moe, de vis in je is verdwenen en de golven worden steeds maar hoger je vecht tegen de golven, maar hoe harder je probeert hoe hoger de golven worden, iemand moet je redden ...voor je verdrinkt…

zich bevrijd te verheffen Deinend in een glooiende zee van vernevelde glinsterende slierten die bundels maanstralen plooien tot volle zeilen van de nacht voortgedreven door ademende winden uit streken in de verte waarin de kern van het leven haar steven wendt naar bodemloos beseffen Lokkend fluistert de opborrelende bron haar zingende golven…

Vechtend tegen de golven van het moeten doe ik wat ik moet wanner is het eindelijk goed? Vechtend tegen de golven van het moeten zijn wij nooit meer echt blij wij zijn niet meer vrij. Vechtend tegen de golven van het moeten zoeken wij naar ons gevoel léven is toch ons doel.…

Als levensloop ten einde keert en winden liggen, het tij weer keert dan heb ik een ding echt geleerd Het leven is toch niet verkeerd Als golven stukslaan aan de vloedlijn mijn voeten natten van de zee het water opspat aan de reê en nemen mijn gedachten mee vind ik het allemaal oke…

Alleen in het zwijgen van de golven kan ik je vluchtig aanraken……

jij zou lachen Maar de golven doen jou dobberen op een tergend eb-en-vloed. Laten me telkens aan jou ruiken om dan harder te beseffen, wat jou missen, met me doet.…

Misschien de zee Een lage maan, een eerste ster hardvochtig zand, koel en fijn stap na stap weer uitgewist alsof wij nimmer ergens zijn Misschien de zee, waar speelse wind de leegte vult, haast zinvol lijkt zelfs zonder jou en al die anderen door tijd vervaagd en mij gemist Ja, aan zee heb ik er soms, twee golven lang een vleugje…

Zoveel lucht, tussen de golven en de golven zweven zacht over de zee als in schilderijen totdat zij, woest door de wind, de kusten open scheuren Op land en huis neerdalen Namen zij de harten mee? Hebben zij mijn lief bedolven?…

ik zie je staan op de rand van water en zand een speelse wind blondeert in lichte golven je haar je lach ruist blauw met opspattend schuim dat wit vervliegt in het warme diep van het duin je blik straalt al een lente ontluikende zon jij bent natuur met niet meer dan een niemendalletje om…

Als het golven van een metafoor, jou, het kleinste beetje dichterbij zou brengen. Zou ik staren in jouw ogen vergelijken met zomers, de zon zien ontwaken in de gerimpelde weerspiegeling van het golven van de dageraad, diep in de Adriatische zee.…

blik voor blik het zien gedicht als golf op lichaamsflank wit schuim en op de ribben lippenbloemen, het laken ligt gespannen en ons in zijn omarming; kreten springen over spierenroes en bonzend ‘t bloed in jou in mij het ongewisse van het ritme jouw lijf, opengevouwen gewelfd in adem trekt deinend huid naar huid.…

de golven vallen uit hun rol en gestrand doneren ze schuim…

ik spiegel me in water met nog een kleine rimpeling het egaal geluk kwam pas veel later was in het diepe gedoken kwam proestend boven met schrik en de kou op mijn huid leerde na jaren rustig laveren tussen opstandige golven die mij met hun massa’s bijna bedolven tot jij verscheen met ogen en lach het water bedaarde mij de spiegel…

Zelfs de golven toasten nu trots op Nederland met een schuimkraag…