Alle inzendingen over Groei klimaat politiek rozen bomen natuur

Ik vrees de Vreze des Hoge Heren In dit Klimaat van Angst en Bang Dat zij het niet af kunnen leren Te gaan voor hun eigen Belang. Ik vrees de te nemen Besluiten De Retoriek, het Wapengekletter De luide Kreten, die zij uiten ´Het zijn Barbaren, Donnerwetter´.…

Maar pas bij dag, zei jouw lieve lach, dat ik rode rozen had gekozen.…

's Avonds als de zon langzaam de hemel verlaat verzamelen ze in grote troepen en kwetteren uit de maat om wie het hardst kan roepen dan bespreken ze de dag in de hoogste bomen met meer ophef en verhaal dan politici en economen tot het donker is dan stopt het kabaal.…

jaren zijn vervlochten met de stroom die langs mij vaart mijn ogen mossig groen weten van geen ander zicht zomerbed en winterdek de wijde trek van vogels het water heeft me aangeraakt door overvloed die rond mij waart…

bomen trekken hun pakken aan creëren zo een doolhof waar gevleugelde vrienden zich weer veilig wanen onvindbaar lijken, daar groen de voertaal is, ritselen zij stilletjes tot de muziek aanzwelt en de dans is aangenomen leunend tegen haar in, hangen de grote jongens met wijd gespreide vledders als boven Madurodam waar zij schijt aan hebben…

Grote bomen ontsproten uit de aarde Recht in de wildernis Waar het vergezicht Groen oogde…

de animist gelooft dat alles een ziel heeft en krachten bezit zowel dingen dieren storm vuur donder bliksem de maan en de zon golven en rivieren lopend in de storm vroeg deze zich dan ook af wat die hem toch wilde vertellen de storm waarschuwde hem via een boom die met kracht een tak brak sloeg hem hiermee in z’n nek gelijk morsdood…

Over bomen gesproken... en humor. Een "bomenman" een "wegenman" en eentje die de "boel" controleert. De eerste praat over logisch, de bomen. De tweede, vanzelf, over de wegen. De derde doet het over alle twee. De vierde zei, ik doe ook nog mee!…

Ik maakte met een vriend een tour Gewoon er even uit Plots stopte hij ergens langs de weg en zei: 'dáár, bij die boom... Daar overleed mijn broer...' We stonden even bij die boom en hij, hij keek heel lang herinnering, voor hem een droom die gisteren leek zijn gebeurd Ik keek naar zijn gezicht, hij haatte deze boom...…

en het bestaan De bom is al op krachten maar wanneer zal hij afgaan…

Ik ging nog hoger dan de boom zelf, zo voelde het tenminste. Je kon je geweldig verstoppen tussen de bladeren. En had ik het moeilijk, dan vond ik er de rust. Ik heb eronder geschuild voor de regen. Het was mijn parasol voor de zon. Boom, oh heerlijke boom, snel zal ik je weerzien. Weg,...…

Je kan me de boom in, en niet zo'n klein beetje ook. Misschien nog ietsje verder, tot bij de vogel die net floot. Je kan me de boom in, kijk de koekoek bij dat nest. Hij wil daar zijn ei kwijt, want dat kan hij het best. Je kan me dus de boom in, je zit me nogal hoog.…

Mooie boom Hoe lang sta je al? Mooie kleuren Zo sterk en indrukwekkend Aangetast Door jaren Wat ben je mooi…

Boom, wat sta je toch gebogen, je was zo recht, zo fier en opgetogen De kruin buigt zich tot 't zachte mos, zo lijkt het donker in jouw bos. Kijk verder dan jouw herfst waarop je 't blad laat gaan. Hef op je kruin, een nieuw gewaad komt er nu heel snel aan.…

Mijn gevoel wortelt wijd in trage aard, waar het sap onttrekt aan lage schimmels, gedachten zuigt uit begraven schedels, waar herinnering sluimert, lang bewaard. Bruin blad van de herfst reeds lang verzonken, een lentelach en een traan op de grond, woorden van haat uit een bijtende mond, gestorven vriendschap heb ik gedronken. In het woud…

Daar onder die boom Staan wij tezaam Ik eet een appel Jij plukt een braam Het leven lacht ons toe Schijnend door de boom Doch plots ontwaak ik En blijkt alles een droom…

met mijn voeten in de aarde en mijn armen wijd gespreid voel ik mij een boom van waarde een monument in eeuwigheid met de vogels op mijn handen en hun jongen op mijn kruin groeit er mos tussen mijn tanden ben ik het middelpunt van jouw tuin met mijn vingers kromgetrokken trotseer ik regen, wind en storm blijf ik sterk en onverschrokken…

Eeuwenoude boom Zag generaties komen wordt morgen gekapt…

Ik voel mij als een boom wiens takken zich verwrongen naar de hemel strekken in blauw niets Schreeuwend om aandacht als kleine hongerige vogelbekken elkaar verdringend voor elk eetbaar iets Krachtenloos en talrijk boven ben ik aan de voet geworden tot een massief geheel verankerd in de aarde Gesmoord, bijna geluidloos komen er…

Ik hoorde Gerrit Zalm destijds verstandig Verdonk betitelen als takkenwijf Helaas hield hij zijn poot daarbij niet stijf Dat vond ik nou van hem weer niet zo handig Als in Den Haag de waarheid wordt gezegd Wordt die altijd zo snel het kan weerlegd…

Ik voel me soms een boom met mijn kruin reik ik naar boven adem vrijuit als in een droom ik wil graag in de liefde geloven. Met mijn takken zoek ik de vrijheid, alleen of samen met andere bomen reis ik door de tijd, zonder ooit ergens aan te komen.…

Hij staat nog de kerstboom een kunstboom en het maakt mij blij ‘ja belachelijk ik weet!’ hoor ik nog bij idealisten onachtzaam lopend met De Volkskrant vooral zichtbaar onder hun arm okselhoog in lekker warm maar een kunstboom geeft wat kleur ballen in goud verpakt wit hert met gewei verandert niet in mei knutselfrutsels van een volkskrant…

Was jij een schitterende boom, zo had mijn wens geluid; maar lieveling, je bent een mens; je hebt geen koude blik van hars, je hebt geen houten huid... Toch wens ik vurig in mezelf: "maak ons yang en yin en laat me zijn jouw nimf, jouw elf of jouw natuurgodin."…

Soms als ik door het bos zo ga, hoor ik vaak de bomen praten, aandachtig luister ik naar hun gefluister, twee bomen stonden daar te bomen, een dialoog op hoog niveau.…

zij is pas negen hij is net elf ze zijn zo volwassen vinden zij zelf hij klimt de boom in zij staart hem na hij vraagt:'kom je ook ?…

als een bom sloeg hij in emoties spreek voor zich lopen zonder een woord te kunnen spreken dwalen in je eigen wereld waar in alles nu anders blijkt te zijn dan je dacht even hart en diep zuchtend en de rook blijkt verdwijnen gedurende in de tijd blijkt allemaal niet zo slecht als de rook verdwenen is…

de wind doorstaan wortelend onaangedaan bladerend verloren takkend, knoppend opnieuw geboren deze plek kan ik niet verlaten want hier valt een vrucht niet ver van mij…

De meest besproken boom van alle bomen, De boom van Anne Frank, gaat nog niet plat. Het was haar laatste uitzicht op de stad En stel nou eens dat zij ooit terug zal komen: Heel Amsterdam zal anders zijn dan toen, Alleen die ene boom is nog steeds groen.…

Hij werd de boom met de verborgen tronk, Die overmuurs zijn late weldaad schonk.…

de bomen bleven bomen hoe lang ik er ook naar keek…