Alle inzendingen over Groei klimaat politiek rozen bomen natuur

de boom die er staat in het halfduister en op de rand van de winter een stem van hout die zegt ik houd stand ingesloten door zomerlicht deelgenoot van sterrenwolk alles in het dagelijkse ingebed zelden het onvoorziene dit lijkt dan ook een kwestie van routine…

boom Boom gaat een trui beginnen…

jouw bestaan zo groots voorbestemd om te geven bij leven en dood…

Van stomme schepselen en weet ik geen als bomen, Die onze biddende gedaante nader komen: Wij strekken evenzo onz’ handen hemelwaart; Maar onze wortelen zijn machtig vast in d’ aard.…

In m'n dromen staan veel bomen staan er alleen, in rij in hun lentetooi Even mooi in hun herfstgewaad en naakt... ontkleed in winters tij Vervuld in zomer overschaduwd terrassen diepgroen tot in de kruin Ik ben blij dat ik over bomen ook vrijelijk kan bomen.…

onder de bomen schuilplaats voor 'n plotse regenbui Ik heb het al jaren eerder vergeleken Het antwoord schuldig tot op deze regendag Tussen spreken en verstaan 'n verschil als tussen zon en maan hemel en aarde.…

1 De kracht te hebben je schoonheid te verliezen boom te zijn met alleen je stam 2 Geen hemel zo hoog of hij zal ernaar grijpen alleen zijn wortels nog -------------------------- Uit:Geen hemel zo hoog Agathon, Bussum, 1983…

In de bomen rust de tijd. Het pad leidde naar een oude leemput, die er niet meer ligt. Het gaat nu nergens heen. Ik hoef mijn pas niet te versnellen. De vogels zingen en een konijn dat zich verspringt, vlucht in de bramen, een kleine dendering van doen en laten.…

Een spoor van groen komt mij tegen; met nijvere steken in de hemel gezet, zigzagvegen in het boven blauw. Haar zwijgen is vergeven aan de grillen van de wind, gniffelt met giechelende vogels, juicht over daken, toont de portieken. Laat maar waaien zingt het loof. Haar stammen kunnen dragen. Haar stilte wortelt diep onder de schaduwkronen…

In het bos staat een boom te sterven en onder zijn bast dragen de nerven de kalende kruin hoog in de lucht. Zo zoeken vogels in hun ijle vlucht, een nestplek voor ‘t komend geslacht, en een rustplaats voor de lange nacht. In het bos staat een boom te sterven, maar houdt over jou en mij de wacht.…

, hoge, heilige boom, je verdient onze Affectie als geen ander en je hebt recht op Een zoveelste loflied, je reikt naar de hemel Zoals ook wij tot in eeuwigheid reiken Ik omhels je met geheel mijn hart, geheel mijn Ziel en geheel mijn verstand tot aflijvigheid Ons scheidt…

Van stomme schepselen en weet ik geen als bomen, Die onze biddende gedaante nader komen: Wij strekken evenzo ons handen hemelwaart; Maar onze wortelen zijn machtig vast in d' aard.…

Ik wil nú een boom zelf geplant met vooruitziende blik uitgegroeid tot een gigant, zó dik. Van twijg naar tak naar troostrijk bladerdak de zachte bast tegen mijn groene wang eronder zitten met antiek verdriet je raadt het waarschijnlijk allang: toen het moest, plantte ik hem niet.…

de boom staat op een plaats waar ik voorheen nooit ben verbleven de lucht om hem heen is nog steeds lucht, al duizenden malen ingeademd is het omdat ik er nog niet was en is de tijd meegegroeid in zijn vest van hout zal de boom mij herkennen, ook al is hij bladerloos en de enige in het bos gelijk de majesteit zonder hof is het maaiveld…

Bomen dragen vruchten ze zuiveren de lucht, een boom zorgt voor de luwte waarin ik zo graag vlucht.…

(tanka) bomen hebben veel verhalen te vertellen door te luisteren naar het ruisen van de wind hoor ze toch eens fluisteren…

In je ongesnoeide takken hangt nog voorbije zomer, en -vochtbedauwd- het wuivend spinrag, dat in tijdloos ritme winter nog gevangen houdt. Wat blijft is naaktheid, wit kleed dat de wond bedekt, tot -door voorjaarswarmte afgelegd- de knop zich naar 't leven strekt, en een nieuwe tak het hemels hemels blauw omlijnt. Gedachteloos,…

je armen bewogen als takken aan een boom ik zag je eenzaamheid en sloeg de beelden op zonder er met jou over te spreken ik dacht even dat ik je ziel had gezien misschien kon je alleen maar op jezelf staan lukte het niet om van je plaats te komen?…

er zijn bomen die elegant, bijna voorzichtig iemand willen redden of alleen in hun oor fluisteren, iets aardigs niemand weet waarom anderen willen breken en vallen, hun wortels uit de aarde vandaan weer anderen vervlechten hun takken en denken aan de lentezon, ontdekken soms een regendans…

Na de oorlog ben je overgebleven eenzame boom in een verwoeste stad tussen zwart geblakerde huizen en compleet vernielde infrastructuur bij nacht beschijnen de sterren jouw takken dan sta je stil bij de groei die je hebt doorgemaakt ooit begonnen als een jonge spriet nu stevig met zware takken en gebladerte ik zag je staan op die foto van…

Ik heb er genoeg van, zei de boom  Ik wil geen kerstboom meer zijn Ik wil niet dat ze me versieren Ik vind het niet meer fijn Ik hoor in het bos  In de vrije natuur Men kan daar van mij genieten Elke dag en elk uur Door al die slingers Buigen mijn takken door En die piek daar bovenin  Die hoort daar echt niet, hoor En dan die haakjes…

De boom vertelt een groot verhaal Van honderd jaren lang Zijn takken bergen nesten En zijn vogels zijn niet bang Zij weten niet van dreiging Van hun vredige bestaan Van mensen die natuur en wind Hun gang niet laten gaan Ik hoop dat je mag blijven Want jouw zuurstof geeft ons lucht Nog eenmaal schuil ik naast je Afscheid met een diepe…

mensen zouden als bomen moeten zijn elke boom is een individu toch vormen ze samen een bos en onder de grond omarmen de wortels elkaar hieraan zouden mensen een voorbeeld kunnen nemen alle volkeren zijn verschillend hebben hun eigen identiteit toch moeten we elkaar de hand reiken tot elkaar komen want samen vormen we de mensheid…

de boom reikt met zijn takken naar de hemel vragend om kracht   hij is oud en bezorgd om zijn bestaan   bomen om hem heen zijn omgevallen hij weet dat ook zijn tijd is gekomen   hij is moe zijn leven is geleefd    de boom reikt met zijn takken naar de hemel vragend om kracht   kracht om het onvermijdelijke te accepteren   ik voel…

schemer of gewoon grijs het gevoel is hetzelfde de zon is al tijden kwijt kauwtjes strijken neer op kale takken wijze bomen wenken alles te overdenken en tot stilstand te komen naakt en schijnbaar onbewogen…

we telden de bomen snelden er voorbij in de euforie van passeren konden wij nog een haaltje van de ballon proberen terwijl vage lichten streepten op de ruit van binnen beslagen door verhitte adem de spanning moest eruit dan de stilte met dodelijk besef in het scheuren van staal draait de auto zich sloom om de boom…

kenden een armoedig bestaan Telkens als het hakmes er langs mocht gaan Uitlopers hebben de schapenvraat overwonnen Grillige structuren begonnen Zaailingen konden nimmer groeien tot bomen Menig schaap dat er langs kon komen Flinke stoven groeiden aan Illustere stoven konden ontstaan Bosparelvinders vlogen rond in het oude eikenwoud De eik…

die zonder enig tegenwicht zaken volstrekt vijandig belicht het haagse vingertje draait en zwicht beteugelt met verzachte riemen beducht als het is voor de volkse straat strooit het met de ziektekiemen van nieuwe vreemdelingenhaat zwaar benepen vergaderpraat kan het tierende kruid niet snoeien dat gaat daarvan juist nog weliger groeien…

Op Soestdijk groeien achter de rododendrons veel krentenboompjes…

een rare nacht van wakker zijn en slapen en wakker zijn en slapen en wakker zijn en alles werd helder onverwacht als die dag in de zomer waarop ineens overal mieren opvlogen realiseren: ik kan zelf mijn keuzes maken, mijn keuzes maken stoppen met die lessen op maandag waarvan ik – plotseling – weet dat ik daar al jaren minder…