Alle inzendingen over Haven

van wal in schip gedragen afgevoerd naar silo en fabriek daar groeit vreemd gras en kruid tussen de scheefgezakte keien de twee verrotte palen steken nog amper boven maaiveld uit om mij nog net op tijd te zeggen: “er is geen water achter de dijk” alleen een doorgeroeste boot het tij ligt aan de ketting, dood jij had gelijk, de haven…

Restanten van het festijn drijven als verguld glas de haven in. Nog lang pikken vogels de dag al fluitend in.…

Na schepen keren ook de golven terug naar de beschonken haven onder het alziend oog van de zinkende zon. De golven blijven komen en tegendraadse vogels houden hen niet tegen. Traag slokt de nacht alles op. Met rode kaken. Enkel het werk van lichten behoudt de band. De overgave ruist ……

het zebrapad mondt uit in de verbredende vaargeul dromen drijven door de afsluiting ze eindigen tegen de stapelloods aan de overkant … gedokt verzet…

de golven kennen geen naam onthouden en vergeten niets dromen spoelen aan al duizend jaar en nog langer de ark der verworpenen werpt zich op de rotsen een reis die begon als enkeling tussen ontelbaren enkele maanden oud en morgen weer…

Tussen wegendrukte en havenklanken ademt een bomenrijk ruim en verblijd. Bedaagde reuzen wuiven koel en wijd, mogen bloemengeur voor jong gemoed danken. Rust straalt nodend uit grasveldjes en banken. Allerlei spraak is tot zwerven bereid: langs de vijver, die zijn vele vingers spreidt als lange, dooreen geweven ranken. Een tuin vol hoekig…

in het café bij de haven op de dijk in de kelder werd voorgedragen uit gedichten gezongen getamboereerd er was ook een vogelman die tsjilpte koerde hij leek wel kierewiet iedereen lachte zich een slag in de rondte…

Thuis is mijn haven, soms dichtbij dan weer ver weg. In alles heeft mijzelf zich voltrokken. De klok die alijd voorloopt, de hond, de kat, de ongestemde vleugel: alles begroet mij met vriendelijkheid.…

Wanhopige gelegenheidspoëten Die in het zicht der haven zijn gestrand, Zijn desperaat bij deze site beland, Daar wij van sinterklaasrijm alles weten. Kijkcijfers stijgen nu naar grote hoogte, Door al die rijmelaars met grote droogte.…

op de kade van de haven naar de overkanten tijd staren ogen verlangend naar de dagen van toen die hun verhalen vertellen van vele momenten samen als man, vader en vriend die ons hart nu fluistert…

SAMENSPEL EN ORGANOTIN Het binnen buiten plaatsen zien oplossen en stromen naar een rustige plek in de haven Het is verdund, minder giftig tussen zeilboten en vliegende vissen…

De maan kleurt blauw een wak in de wolken stilte woorden weerkaatsen in verdronken zinnen dit is de verkeerde haven wat kan ik nog doen ingehaald voor het ooit begonnen is aan het einde van de oceaan samen alleen…

ronkende stilte de nacht vervliegt als schaduw in gedachte bij tranen drogen op de wereld is het speelveld trotse gevoelens dochter op afstand golven verfrissen heimwee veilige haven…

het dossier ligt onder stof begraven maar ’s avonds doolt er soms nog iemand rond die hoopvol bij een kroeg naar binnen gluurt op zoek naar klanten rond de Nieuwe Haven het is een jonge vrouw… en zij is blond…

Op de kade aan de haven staat een oude visserman weemoedig te staren naar de eindeloos deinende zee in gedachten vaart hij mee op de golven meters hoog om zijn laatste reis te varen tot de hemelboog.…

We zwalkten terug door een doolhof van stegen we volgden de stank van de haven. We zagen de maan we zagen het scheepswrak we proefden het zoute schuim van de zee.…

wanneer de kaarten worden gedraaid geen hond nog de dorre grond bezaait de maan zich verslikt in kometen water zichzelf heeft volgevreten de ontbeerde burcht is ingestort regeert de dood van haven tot port…

ze meerden aan in de haven van verdriet vegen wit aan de hemel als zeilen op een schip gedachten wapperden stuurloos in de wind ze konden elkaars glimlach niet strelen alleen verdriet stroomde door de dag…

Terwijl ze daar een aanpak voor verzinnen lopen er tonnen coke de haven binnen.…

Als een schip met transparante zeilen, terloops en licht, verliet een afscheidskus de haven van je mond. Ik bleef verstild achter op de kade en staarde nog lang in de verte alvorens me om te draaien en de mistige avond in te lopen.…

Ik snap het wel, die lichtjes wijd en zijd waarmee men huis en have heeft behangen. Ze spreken van een diep doorvoeld verlangen naar vreugde, vrede en verbondenheid. Genoeg gemauwd. M’n kip wordt koud.…

Mijn veilige haven is het niet gebleken. Nooit meer Rotterdam, met zijn zwaaiende platen zijn potlood en zijn zwaan. Nooit meer Rotterdam Ik laat me vrijwillig terugzakken in zee. Nooit meer Rotterdam De portal tot Europa is voor anderen.…

Een echte vriend is als een veilige haven. Daar kan je altijd op terug vallen. Op een echte vriend kan je vertrouwen. Een echte vriend daar heb je er maar één van.…

(Vashe zdoróvje) De vondst van die container wodkaflessen Trok zelfs de aandacht van minister Kaag, De Koreaanse Leider drinkt het graag, Maar moet zijn dorst nu met iets anders lessen. Maar als die zending echt uit Rusland kwam, Hoe kwam die dan terecht in Rotterdam?…

een groot geslacht van vorsten, slaven dat eens is voortgesproten uit één lies maar na verloop van tijd vergaat met have en goed, biedt zij maar één kwartaal logies ik hoor de vogels zingen, paarden draven en elke cel in mij schreeuwt: bis, bis, bis!…

Zonovergoten in de haven Ligt het vaartuig van plezier Het is klaar om te vertrekken Maar wacht nog op een passagier De kapitein wordt onrustig Donkere wolken aan de kim Dan verschijnt daar plots de duivel Van een hellereis slechts het begin Uit de luwte van de haven Prooi van de wispelturige zee Geeft hij zeeziek over de reling Gierend…

Dreams are for dreamers, so a dreamer I will be Because that's the only thing right now, to have you here with me…

Op een een lekgeslagen schip slingerend door de golven van de nacht, ternauwernood de gronden van de ondergang ontkomen, de klippen der krankzinnigheid voorbij gekanteld, bereikt hij, bijna zinkend, in de uiterste seconde de veilige haven van haar heupen, het Ithaca van haar schoot.…

Kijk daar bij die scheefgewaaide bomen zal ik blijven komen want zo zei men bij de haven daar ligt een zeemeermin begraven Aan de vloedlijn zoek ik mooie schelpen en ik leg ze op die plek Dat de mensen lachen kan ik ook niet helpen Misschien zijn ze wel een beetje gek…

Ik dacht jouw kleuren vervagen in het licht van de zon maar jij blijft een regenboog aan de horizon ik heb de hoop al laten varen het anker gelicht dobber stuurloos richting haven dit onvoltooide schip maakt water…