Alle inzendingen over Heimwee OR Afscheid

Ik zie al langzaam wat rook komen, maar die rook komt uit mijn hoofd, Indianen in mijn Grand Canyon, zelfs dat is onderdeel van een kapotgeroest maan- landschap. Ik zie door ogen die niet van mij zijn. Buitenaardse wezens bezitten mij. Ik ben te open, een makkelijke prooi voor priemende ogen met ver- drongen gezichten, zwevende gestalten die ik…

Met heimwee kijk ik naar buiten, regen valt gestaag omlaag, de zon verscheen niet, in ’t geheel was ’t sombertjes vandaag, maar geluk zit in een klein gebaar, de heimwee zond ik heen, de kaarsjes maar wat eerder aan, dus ondanks dat de zon niet scheen speel ik met de warmte!…

noemen mensen zoiets heimwee of klinkt dat woord hier te sterk?…

Tussen deze woorden drupt er pijn omtrent liefde en daarvan 't gemis En wat in feite nog had moeten zijn maar wat ooit in de tijd verloren is Zo melancholisch klinkt mijn lied daar ik soms even in toen verkeer Alles vergeten ach dat lukt mij niet mijn hart kruipt steeds naar weleer Hoor toch eens wat stilte mij zegt van heimwee over wat…

heimwee... Blijft…

terwijl jij lachte en mijn hart danste wisten we al dat het een vergissing was…

Na het beluisteren van het nieuws verlang ik nu alweer naar 2010 terug. We worden gekort, we krijgen minder er wordt beknibbeld en geknabbeld. Het jaar is twee dagen oud en nu al verlang ik net als tien jaar terug naar vorig jaar en naar de €.…

(voor Annelies) juist omdat je zoveel achterliet voelen vingers nog de randen van jouw leven ergens daar vertoeft jouw glimlach op een foto en ik beef geef me jouw tekens in lucht aan de wand en in geluiden, maak me blij want jij, je bent niet ver ik voel me bij je altijd als de achterkant van morgen zoveel schemert in vandaag…

ik heb heimwee maar ik weet niet waar mijn thuis is kan ik zeggen in woorden dat is echter aanstellerij de woorden bieden evenmin een huis als golven en vogels die weten trouwens wel altijd waar ze uitkomen en arriveren mijn heimwee is nergens hoewel ik niet weet waar dat is…

Hoe kan ik de dagen aan het einde van het jaar nu zonder je vieren Het is een onmogelijke opgave stil verdriet binnenin je gezicht voor het mijne Ik moet het omgooien het hele leven omgooien want dit gemis is te groot Al spreek ik je net voor het einde het zou zoveel schelen mijn hart weer een beetje helen Hopend op een nieuwe start…

Door mist omkranst novemberlicht en roestige bomen naakt in avondlucht en, o hoe ik wou dat het nog even kon, een beetje,al was het een scherf, een beetje zon zoals toen, die dagen, die uren van zomer... Maar dat is nu het privilege van de dromer.…

elk moment in je hoofd zeg je iets het houdt niet op al dat zeggen in je hoofd is taal en nog en keer taal dus wie zegt dat taal communicatie is vergeet dat het is het niet, je denkt het ondoorgrondelijke elk moment weer dat denken tot je iets zegt eindelijk en die uitgesproken taal is bijna niks maar toch oke, noem het heimwee…

zo vaak wil ik terug maar ik weet niet naar waar…

ik ben thuis maar heb heimwee de vogels vliegen van hier naar daar waar ze thuis zijn zoals de vogels ben ik…

ik leg het wel eens uit heim is een oud woord voor thuis, lijkt op home wee is een woord voor pijn dus we zeggen ik heb thuispijn waar men in het Engels zegt ik ben thuisziek zoveel heimwee heb ik maar dat heeft niet iedereen en dat begrijp ik ook wel zoals ik mezelf niet begrijp waarom zou ik heimwee hebben het is eerder…

Op reis gaan, naar verre, Onbestemde oorden, waar Het allemaal anders is, Weg van de sleur Van alle dag - Maar zodra het eerste denken De voordeur achter zich Heeft dichtgeslagen, een frisse Wind in 't gezicht hem raakt, De mens blijft toch een gewoontedier, Begint al het terugverlangen Naar 't bekende, ontstaat al De heimwee…

In zwarte geslotenheid van eenzaamheid in een verlaten schuur schrijf je terug naar vroegere jaren een woord, een letter een brief, een kaft, een boek een foto, een herinnering een glimlach op dit late uur.…

Heimwee naar jezelf. Maar je weet niet meer waar het ook alweer was. Daar, waar je jezelf ooit was. Ver weggestopt ergens. Goed verborgen zodat niemand erbij kan. Zelfs jezelf niet. Ik ga maar eens op zolder kijken. Wie woont daar ook alweer in al die dozen. Misschien iemand uit het verleden.…

Omdat ik een dromer ben gebeurt het dat ik heimwee kan krijgen naar een plek waar ik nooit ben geweest het doet zelfs een beetje pijn als ik dan wakker word groeit het besef dat dit verlangen naar dat nu nog onbereisde sterker is dan naar bekend terrein…

Maar, lieve pa, je zult altijd mijn vader blijven en al was je er vandaag niet bij, in mijn herinnering en beleving wel ma stond alleen voor de opgehaalde brug en ik zwaaide, ik kon me haar halfheid heel goed invoelen, en ik dacht eraan dat het nog maar pas geleden was dat jij ook hier rond gelopen hebt hoe je vol geluk gelachen hebt…

O paradijs, o bomen, Begeerlijk voor 't gezicht, Kringloop van heilge stromen, Dag van ondoofbaar licht, Niet slechts in 't Boek der Smarte Van 't oude testament, Maar in dit innigst harte Waart ge eens door mij gekend. Ook ík moest eenmaal eten Van de verboden vrucht, Ook ik heb neergezeten In doodsheid en gezucht; Maar nu niet meer…

We lopen samen stroomopwaarts door de voegen van de stad mijn dagboek en ik we gaan gescheiden zij in een mystiek bloemenveld ik in een keurig joggingpak door het dagelijkse leven wanneer ze zwaluwen ziet tekent ze een landkaart haar vingers in het zand neemt ze mijn hand een land, een dromer.…

Een verlatenheid, iets van heimwee, heimwee, naar een thuis. Zelfs dat nam je mee. Er is de werkelijkheid, daar leef ik in. Als vreemdeling, een eenling, in een leegte zonder zin. Ik kan je niet bereiken, een onmogelijkheid. Er is je graf, een harde koude steen. Waaronder jij verdween.…

Eindelijk weer sneeuw...en ijs op de sloten. Waar zijn mijn noren of kunstschaatsen nou? Misschien in een verloren hoekje op zolder. Ik kan ze niet vinden en sta in de kou. Nog één keer de schaatsen onder te binden, te zwieren en zwaaien net als weleer maar hoe graag ik het ook zou willen, ik durf en ik kan en ik mag ook niet meer. Maar…

over de jaren heen groeit in mij een verlangen naar huis niet dat mijn gevoel in oude dromen blijft hangen mijn hart gaat naar daar waar ik nimmer ben geweest plekken die mij van verre raken, het is mijn ziel, zo denk ik die nog dieper zoekt naar wat reeds in mij is of toch wel naar verwachtingen die op mijn weg…

de zomers zoals ze waren het strijklicht in de winter de verzwegen verhalen de liedjes die jij zong het droevige van de dingen de verdwenen slenterstraatjes de tranen bij het inslapen het oversteken van de rivier de schittering van de schelp de zoute plekken op de ziel het achterblijven op aarde de vreemde die ik ben…

Een heimwee dat ik maar niet kan verklaren, een vreemde droefheid die er plotseling is, is het om wie we lang geleden waren, dat dacht ik zo, of door een groot gemis? De zomer straalt nu nog in volle klaarte maar nu en dan is er ook regen bij en naast de glimlach sluipt er soms al zwaarte want leven is niet altijd enkel blij.…

niet meer, Maar vandaag kom ik nog één keer terug Terwijl anderen er al heel lang Hun thuis van hebben gemaakt - Ik raak de stenen buitenmuur Aan met mijn vingers, Met mijn opengevouwen hand, En voel geen verbinding meer, Hoe zeer ik ook van binnen Nog naar haar verlang, Voor haar ben ik vertrokken, En voelt ze duidelijk geen heimwee…

Wanneer de winter ons verlaat, En naar het noorden vlucht; Wanneer 't viooltje, in blauw gewaad, Naar 't lenteluchtje zucht; Wanneer de mei naar 't liedje hoort, Dat hem de kever bromt, De zwaluw weer uit warmer oord Naar 't wiegenestje komt; Dan roept een stem in mijn gemoed: ‘Wat suft gij in uw kluis?’ Dan trekt het mij zo sterk en…

ik betrap mezelf op een vleugje heimwee naar het oude Frankrijk Hotel des Alpes tout le confort A Die route de Gap en de Grand Garage van A.Saviard Centre Ville waar je destijds terecht kon voor een Peugeot of Simca de snel vervagende schildering op de oude muur in Pontaix maakt weemoed in mij los met het glas pastis op het…