Alle inzendingen over Huis

In alle talen zijn er vrouwen In alle landen alle steden Op elke markt, de veerboot naar huis of de bus de tram de trein de metro Overal altijd Lang haar kort broek of rok bloes of topje een jurk of strak in't pak Maar altijd vrouw En nooit behalve jij dan jou…

op weg naar huis met een lijf vol drank moe van het feestgedruis.…

ik raak je niet aan je zou kunnen verdwijnen achter bomen, roerloos aanwezig als toen de winter in het huis het zal vast donker zijn om alles en het bekende tot nog meer is verzwegen achter gebogen ruggen zeg dat ik sterven ga zodat ik los kom van de nacht en heen kan gaan in lege plekken zeg dat ik behoor tot de eeuwigheid en…

telkens opnieuw de zee ’s nachts, traag voorbij mijn oog alleen al dit woord beweegt mijn armen naar de horizon gebouwd in schelpen; purperrood ik heb mijn huis nooit geweten noch het wentelen van de vlakte ik weet slechts dat ik drijven moet met de zee als wimpel aan het roer foto Robin ©…

moe van het zwemmen het spikkeltje in zee waar drijft het heen terug in de tijd naar het huis van geboorte van zee en duinen lassche la cafee lachende cacao bloesem een vertrouwd raadsel gewoon doen alsof ze er nog is de keuken of boodschappen doet zeker onzeker buitengesloten luchten op het grasveldje…

Mijn lichaam is het huis van een reizende geest die komt en vertrekt om te reizen door 't heelal vrienden die langs komen als mijn geest afwezig is ontmoeten 'n zielloze zitzak dat blijkt geen probeem ze fluisteren bij vertrek fijn mens om mee te praten ze horen slechts zichzelf ik heb geen woord gezegd…

zit en buig het hoofd in de donkere spiegel van de piano je krijgt geen kussen voor ik je het huis uitdrijf ik ben verlaten gloednieuw brengt dat ding toch maar duizend euro op en wat geeft de gek witte haren - in het duister achter het raam recht overeind - sonatine 100 ligt op de pianoklep half ingestudeerd…

nooit was ze alleen het huis had sterke vleugels en ogen die ze kon sluiten veilig verborgen toen de dag nieuw werd huilde van nood wuifden enkel kale takken welkom en ze vertrok beladen met verleden verdriet de wereld rond tot aan de ring van vuur en er doorheen gelouterd tot feniks hooglied van de zon…

Zwaarmoedig eenzaam verlaat hij zijn huis boven zwart asfalt verlichten lantarens de gebogen berken het imposante bladerdek adem verlaat zichtbaar snel in de koude nazomernacht een lange schaduw voor dan weer achter volgt willekeurig getekend licht en donker vervagen met hem verdwijnt het asfalt.…

De lucht hangt als lood en de zuurtegraad stijgt de thermostaat strookt niet met de temperatuur in dit huis van geruisloos geweld waar grimmig wordt gezwegen. De telefoon gaat zij blijft zitten hij staat op en zegt zoetgevooisd Hallo haar zoon voert de vissen en vindt dat mam haar vent zelden zo aardig heeft gekregen.…

fikkie in de tuin de stoofpot van de here eet haar evenbeeld op welk moment zaten wij in een trage vagina zonder buidel in het lege huis van de laatste familie demonisch gelach een duivelse lach je ging met de uitverkoop als bruid voor de heer eindelijk regen de angst voor jack de ripper wordt weggespoeld…

Straks opgeladen, opgetogen weer naar huis gaan met een gevoel wat ik allang wist maar daar weer steeds opnieuw zich voltrekt…

toen de wolken waren opgetrokken het gebonk van bouwen enkel nog vaag naklonk aan het einde van de toegestroomde mensenschaar werd het zichtbaar - hemelhoog het is een boom, riep er een, en inderdaad, het was een boom, het is een huis, vond een ander, en ook dat was waar het was zelfs zonneklaar dat het een winkel was, een reiskantoor…

Ik zie de winter rond jouw lippen voel de woorden in mij galmen hol als echo’s door een verlaten huis waar onder as in de open haard het vuur onzeker gloeit bevreesd om op te laaien nu gebroken vensters kilte binnendragen en de deur kreunt op een kier wanneer ik zachtjes vraag en nu?…

In het kopje van het duifje zit een heel mooi instrument zoeken is totaal niet nodig het beestje kent en vindt zijn weg kilometers lange tochten maar èèn doel het vliegt naar huis mochten ook wij mensen wensen zo gericht te zijn op GOD zwervend falend en toch komend zonder zoeken bij HEM thuis…

je hebt me laten wonen in je kamers, een huis vol dichterswoorden ik heb er gezeten aan tafels, een rijke dis van smaakvolle verzen verslond de letters van gespijzigde zinnen met gevoel doorspekt ik was daar nooit alleen in de geschreven klanken heb ik jouw stem ontdekt * opgedragen aan julius dreyfsandt zu schlamm *…

Wat een geluk om aan dit leven te mogen deelnemen Het zou een groot gemis zijn om op te groeien zonder ouders Geen broer of zusje om mijn leven mee te delen Er zijn zo veel dingen in het leven die me gelukkig hebben gemaakt Ik leef in goede gezondheid Heb drie kinderen waar ik trots op ben Een huis, eten en dat alles meer Voor dit alles…

In jouw brieven zwijgen dromen taal der liefde, bij het raam in de keuken planten nieuwe buren, tulpenbollen, het huis hiernaast wordt ontruimd de straat ligt vol met gevallen herfstblad ik doe nog een poging jou terug te schrijven maar als de stilte blijft dromen zal ik verse tulpen kopen.…

ben het huis binnen gegaan dat ik een jaar eerder heb moeten verlaten zonder praten want een afscheid was me niet gegund moest de wereld in met een lijf vol strijd samen leven met zijn ongelijk heb de ramen geopend kamers verfrist met vertrouwen dat ik zo heb gemist er was geen drempelvrees voelde het warme welkom alsof ik nooit…

Mensen spoedden zich naar huis, haard en centrale verwarming en natuurlijk naar gezin. Langzaamaan worden de straten stiller, steeds meer mensen zijn thuis, alleen op straat, beschijnen de straatlantaarns de dieper wordende plassen.…

Ik ben al bijna dood, en ik zal nooit aan mensen wennen; zo meen ik ook geen ogenblik je werkelijk te kennen, maar soms, tezamen in het huis en in één bed tezamen, met het behoedzame geruis van regen langs de ramen, heb ik wel eens een kort moment gedacht dat ik doorgrondde hoe ondoorgrondelijk je bent, en dat al veel gevonden. ---…

de stad staat in brand en hij tekent het uit laat me voor jou een bootje blijven op de rivier kabbelend zonder zicht het ene huis met doorgeslagen ruiten de man die scherven raapt aan zee je schreeuw nog eens in een schelp hoort de koude rilling over je heen als je huilt tot je weer steen bent zo hard zo liefdevol…

bijna had ik het gedaan en was ik op je gaan staan het voetgangerspad was van de regen nat eerst rook ik je geur en toen zag ik je kleur je bent te ver van huis gegaan hier hoor je immers niet te staan je bent te teer en fijn om hier alleen te zijn heb je van de ondergang gered en snel in het gras teruggezet je bent me te lief mijn…

zag je handen bezig in hun dagelijks gebruik je neuriede en lachte af en toe voluit in het poetsen van de meubels blonken jaren van tevredenheid jij had je plaats gevonden een groot gezin dat groeide naar een nieuwe tijd het huis is leeg heb in stilte afscheid kunnen nemen toch zwaaide jij nog even…

als ik onze woorden uit kon vouwen naar een lichaam hij de ene die jou was dan zag je misschien jouw huis weer met hem samen of deze vrouw buiten in de tuin voor man spelen wolken zouden je omringen maar jij blijft zee luister toch naar de wind zeg je zo huilen wij op de wereld samen ------------- Voor Marije…

Sporen van wreed besterven, van een huis dat niet meer bestaat. Een gapend zwart gat, een schaduw, het licht zelf zie je niet. Gewond is de stad die je achter je liet.…

ze rent naar huis met tranen in haar ogen. haar ex-vriendje krijgt een sms: "zonder jou kan ik niet leven" op het nieuws is er dat er een meisje is verdronken bij een beek bij haar in de buurt. haar ouders zijn geschokt en haar ex-vriendje verdwaasd.…

Hoe ziet mijn huis mij arriveren? Wat hebben de meubels zonder mij verricht: mijn warmte gekoesterd, mijn katten vertroeteld?…

iemand op het terras wilde het hebben over Kant ik wist er niet veel van gelukkig wel dat hij altijd dezelfde wandeling maakte van zijn huis naar een punt en weer terug kwam ik dus goed mee weg door dat te weten maar ergens overviel mij een soort treurnis en een gemis aan Kant en wat hij dacht, vertel mij ik weet het niet maar…

Hier staan we dan op de hoek van de straat het is nog niet te laat om ons huis in te vluchten daar wachten onze oude stoelen vol ongeduld op ons ze zitten vol gaten van versleten gevoelens en eenzame woorden we zijn nog niet te laat de kachel daar smeult nog wat we wachten vol twijfel wie als eerste binnen gaat.…