Alle inzendingen over JAARGETIJDE BOMEN

ik wil de zon begroeten, want de kilte zit nog steeds in mijn kleren de wereld een half kleurloos geheel de zomer het nestelt niet het is moeilijk, moeilijk haar aan te raken ik zie er zelfs scheel van en verlies mij in deze muizenissen van jaargetijden die niet meer gelijk lopen…

dit is het regenende jaargetijde waarin wij haar eenmaal ten grave droegen; ook toen sloegen de bladeren en de regen over de paden en de zwarte wegen en het woei duister in de donkre groeve. alleen was het toen vroeger herfst en droever.…

Ritme in het bestaan van de natuur is van alle tijden uitgedrukt in jaargetijden Als de zomer is voltooid daalt haar leven af is de natuur ter afscheid in herfstkleuren getooid Laat vallen wat haar lief is maar zal in de lente weer tot leven komen!…

En ik zie alles weer in bloei rondom het huis waarin ik werd geboren de wolken nog steeds mijn dromen in de wind het kind nooit verloren ieder jaargetijde meegenomen beweeg ik de bomen en hun stam houdt mij recht de bladeren gegaan en opnieuw gekomen loop ik steeds weer de weg van mijn jeugd de bloemen te plukken uit het groene gras denk…

Je bent in mijn hart nooit echt gestorven, steeds welt er wel een ruis in de kruinen, zinken elders boten smelten grote ijslagen maar de boom groeit en bloeit op dat park.…

Schrale winden, snerpende kou, oostenwind schuurt het vlakke land, rijping op koestige wilgen, glazige lagen op waterschap, landschap in sneeuwjacht, wazige contouren van huizen en kerken, in het vierde jaargetijde, van een echte winter in holland...…

Vol achterdocht als alles vreemd blijkt en van een ander jaargetijde De wind maakt storm raakt bladzijden lang in uiterste verwarring…

De ochtenden lichten al Dit is het verwachtingsvolle jaargetijde Waarin ik haar de eerste lentedag begroette Ook toen scheen de zon, een zoele wind Over een moeder en haar kind En het ruiste van een zacht verlangen Alleen was het toen vroeger voorjaar En blijer (Tegengedicht op 'Herfst' van H. Marsman)…

Dat komt door al die omgevallen bomen, Want reken maar dat dat behoorlijk scheelt…. De wijziging, die ik bij haar bespeur: Een flinke bos met hout nu voor de deur.…

een gure noordenwind voert veldslag tegen alle takken van ranke bomen, die plooien zich ongezien in een zigzag noch bladeren of twijgjes die ontkomen. het december bos in diepe rouw met alle bladeren die gaan sterven, verkleuren van bruinrood naar zwartgrauw, verspreid als humus nu... op vele boerenerven !…

Jij spreekt in witte schaduwkleden en omarmt zoals een gordijn het laken van het leven een vleugje trots gedeeld door een decemberregen verbergt zo als in jouw melancholiek gedicht een jaargetijde dat vergeelt wanneer de lente alle dood weer doet herleven…

Het herfstblad hindert elk jaar weer de trein, De conducteur gaat in de lente staken, Bij kou is van bevroren wissels sprake En als het heet is, weigert ieder sein, Er is kortom geen enkel jaargetijde Waarin onze NS op tijd kan rijden.…

Stil maar De regen zal wel vallen als watervallen naar beneden het vuur zal wel branden in het ochtendlicht Het kan niet altijd een feestelijke maaltijd zijn Op de harde aarde die je voelt als je valt Alleen de bladeren zullen je pijn verzachten omdat Zij weten van de jaargetijden Die weer komen zouden…

Toen ik in de trein voorbij reed en je zag, tussen oorverdovend stil geluid, de wind verlaten wit tussen de takken, zó breekbaar. Je stam een zachte, zoete zuurstok, maar niemand proefde je; behalve ik – ik heb jouw alleenzijn verbrand in de haard en samen zitten kijken naar gezelligheid.…

wanneer ik nu het land bekijk dan vliegen de raven niet meer op alsof ze thuis gekomen zijn verstommen de dagen vertraagt het denken in ijs de herinnering blijft boven een dun sneeuwtapijt verdwalen prille lentekleuren in een verwaterd grijs trekken daar jaargetijden tot een puntig gemis…

de winter dicht zegevierend op de volheid van stemming die zijn verband is met het jaargetijde door alles te geven op grote schaal de kracht van de natuur ontboezemd zijn witte schoonheid prachtig besneeuwd zodat alle ogen op haar gericht zijn dat wordt door lief en leed met elkaar gedeeld overal in ons land...…

Maar duiven vliegen nooit naar grijze kusten ze laten zich in bonte kleuren verven zodat ze op spechten lijken tikken zomertijden weg de tillen staan leeg er druppelt bloed het afgehakte kopje reikt oogloos naar de sterren die zachtjesaan verdwijnen tussen wiekgeklapper en vale maan het wordt herfst een laatste vlinder waaiert versleten…

jij herfst met jouw verdriet van sterven jij bent zo mooi zo echt als ik je zie wil ik me voor eeuwig in je schoot werpen om eindelijk veilig te zijn ja herfst jij bij jou wil ik zijn omringd door jouw bladeren je geurende kleuren alsjeblieft, herfst mag ik me in jouw schoot werpen ik zal heel stil zijn doodstil…

in de grijze deemstering hoor ik je ritselen en rillen hoor ik je zuchten onder die kale boom koesterend de herinneringen winterslapen met een nieuwe droom.…

diep snuivend door het bos lopen lentegeuren keuren lentekleuren geuren voorzichtig de knopen van je jas losmaken kijken hoe het gras groeit samen luisteren naar het kleine meisje dat gevoelig is voor ontluikend groen zomersproeten tellen op een verbrand gezicht zus bedelven onder de zonnebrand pa ingraven terwijl hij slaapt twintig…

Je bent zo'n park vol stille bomen midden in een zomerdrukke stad Zo'n lege bank aan spiegelwater Een knisperend oktoberblad Je bent zo'n onbevoetstapt sneeuwveld de ijsjas om een tere tak Zo'n krokusveld op een rotonde lichtparels door een wolkendak Je bestaan kleurt mijn seizoenen Van mijn decembers maak je mei Ik kan alleen…

Lindebomen, eiken dromen verse knoppen aan een tak zwaluwen en eendenliefde geur van leven en nieuw blad Lindebomen, eiken dromen wilgen langs de waterkant zonnestralen, bootjes komen zomerzotheid aan het strand Lindebomen, eiken dromen beukend in de straffe wind regenwolken, waterkolken want de winter komt in zicht Lindebomen, eiken…

ik lig languit sneeuw te zijn in sneeuw met in mijn rug de broze adem van de aarde ben overvlokt door kristallijne klanken en keer terug naar mijn begin mijn kern mijn stof ik diep in winter winter diep in mij…

het nevellaken ligt glad en schoon te wachten op de dauw meedogenloos en kil op het nieuwe blad, zo pril een zware last nu reeds te dragen wachtend op het dagen kwetsbaar zijn de knoppen zich persend uit het hout smachtend naar de lentezon de ochtend is nog koud…

De wolken spelen hun kiekeboe Met de zon; een eind'loos spel De toeschouwer vermoedt het wel De zon die wint, maar hoe? Er komen er steeds meer aangezwalkt Het luchtruim overhuivend Het liefst had je ze al schuivend Voorgoed daarboven verschalkt Want de zon is je beste vrind Die geeft je levensmoed Het seizoen heeft al zo ingeboet Je…

Straks steken takken kale vingers naar de kroon Eerst zullen ze zich verliezen in rood en geel en vlammen Pijnloos Bedroefd Om wat verloren gaat in slechts één jaar. Alweer een jaar.…

ik denk nog hoopvol dat het zomer is maar spinnen weven al hun herfstgordijnen ze wachten in de fraai gesponnen lijnen Tot een insect zich dodelijk vergist wanneer een najaarsstorm de kleuren wist uit bladerkronen zal het bos verkwijnen en telkens weer bevangt mij droefenis om dit massale sterven zonder pijnen ondanks de warme zon krijg…

Nee, het is niet Het onophoudelijk ruisen Van regen Niet het grijs Dat zijn deken Over de huizen legt En in stilte Mijn oren verdooft Niet het ontbreken Van vogelgeritsel Onder de pannen Ook niet de geur van stamppot Wat me weemoedig maakt: Het ontbreken Van uitbundig zonlicht Kinderstemmetjes Laat op straat Geuren…

Het jaar ontspringt door jouw prille groei ontplooit zachte zonneschijn en bladeren nieuw leven dwarrelt in velden en op luchtstromen kleine stapjes op fragiele pootjes op weg naar de zomer… Het leven ontpopt zich in volle teugen welige bloei der natuur in prachtige nuances stranden in overvloed met adoreerde zonverwanten in afwachting van…

draag met mij bakstenen in de mist van de ochtend de nazomer lijkt te wenen als ik kniel in het zand een pad wil ik bedenken naar het naderend kale bomenland ik herken het jaargetij dat over een zwoele grens de zon dieper laat dalen en licht vooruit schijnt op tijdelijke sterven zo vreemd maar toch weer mijn innige wens; stilte…