Alle inzendingen over Jezelf afsluiten

naar J.Brel(22-03-'16) laffe barbaren zijn het die hebben toegeslagen ze lieten bloedige sporen na en een zee van verdriet wat alom heerst is grote machteloosheid graag had ik dit korte relaas willen afsluiten met wat woorden van troost maar ik heb de moed niet…

Ik houd van mezelf. Ik heb altijd aan mijn ziel, zonder roepnaam of lichaam de trouw beleden. Het was, is en zal zijn: een loflied op mijn expressie, totaal. Totalitair zal men alleen nog praten en napraten. Het zijn de hiaten der mens. Ik bezit nu, momenteel een heel scherpe ooglens!…

wandelen en zwerven in bossen en parken gewoontes gaan sterven gezond voor dit varken mijn zinnen verzetten in de pure natuur jij zult niet beletten mijn eigen dressuur het gif moet verdwijnen uit botten en vlees de zon moet weer schijnen voor Jan Zonder Vrees ik zoek bloemen en kruiden vermengd met wat water het goud van deze tuinen…

Voel de cocon Hermetisch afsluitend Verstikkend in mezelf wil ik schreeuwen Vechtend tegen apathie Ben ik radeloos om niets Om alles…

Zoemen en knorren en een kloppend hart dat mijn aderen doet ruisen Ondertussen loopt de PC voor mij te dromen en sus ik met woorden mijn ego tot rust Gedachten vervallen tot nullen en enen De poten van mijn stoel verstrengelen mijn benen De muis bedient mijn arm en sluit mij af…

is slaap te verkroppen mis ik dan de dag niet dus ik waak totdat door ledigheid mijn hoofd wegzakt…

Ga, een keer nog, terug kijk wat er was dans op de balken, de blootgelegde vloer. Dein in het bed omhels je geliefden die stuivend verwolken tot eeuwig stof. Open het luik voel vervlogen licht fladdermottend langs je gezicht. Grendel het hek, je biezen gepakt, zie de blauwe lucht - en vertrek.…

Te veel gevechten heb ik gezien, te veel gejank van vrijers gehoord, ik ben altijd te ver gereisd. Een kijkdoos heeft mijn oog vervangen, Een bromtol mijn oor. Te veel modder, te veel krengen er in. Te veel vreugde. Ik verberg mij nu tussen de minnaars, die bedelaars. --------------------------------------- uit: Gedichten 1948-1993…

Tast met de loep af het geleefde leven en zie geen litteken gesloten wie heeft de onzin uitgevonden: de tijd heelt alle wonden --------------------------------------- uit: 'Het Depressionisme', 1988.…

Sluit, mijn vriend, de ogen - niet het hart - en aanschouw het slapeloze blinde zwart van mijn berouw…

[verval 10/10] als de storm komt, liefste, en de storm zal weldra komen, sluit de deuren, de ramen en jouw ogen. laat los wat niet van jou is: het leven is een zwoele zucht die eindigt in ellende en gebrek aan lucht. het zwart is diep en trekt aan ons, wij hebben amper in het licht gestaan. alles haakt in alles, niets wordt overal.…

Als niets er meer toe doet als niets meer uitmaakt of zin heeft, als alles pijn doet van het alleen zijn dan kun je altijd nog teder zijn; dat zorgt voor een nieuwe, positieve vloed.…

Ze zei dat ze een vrouw is Ik vond dat knap…

Toen haar zicht het zo liet afweten Kwam zicht op overlijden in zicht Ze was het aan haar status verplicht Het uiteindelijk moment voelt als licht Vandaag krijgt zij wat zij verlangd Niets in haar geest noch lichaam is bang Want haar afsluiting is haar nieuw begin Het is de dag, het is de tijd, arts begin!!…

Gezond het sexspel plegen in donkere wollen dekens opzoek naar rijpe tekens die het karma doen verbleken Verpuurt je warmte stralen twee lichamen zondigen het sexspel doorgronden bezweet en gloeiend pralen Wanneer de glimlach gelijktijdig verschijnt heeft dat de afsluiting eeuwig verfijnd.…

Ik vroeg me af waar voor mij nog ergens ver misschien voorbij de vloek der zeven plagen een onontgonnen akker, een paard, een ploeg, een schuur met verse zaden stil en ongerept in de frêle ochtendzon te wachten lagen Enkel voor in geval ik dit hoofdstuk van mijn leven werkelijk afsluiten kon.…

doodlopende wegen blijven onaangeroerd zonder ommekeer het geheugenlandschap vergeet een schip in de verte zodat je soms een sterrenbeeld ziet dat als vliegtuig ontvouwt, als tegenlicht zonder zon, ons plamuureiland misschien en een schitterend gebrek ter afsluiting onderwijl vang ik bot; dit bleek toch geen goed idee…

Het invullen veelal ook het aanvullen van het leven van anderen maskeert doorgaans het voortbestaan van persoonlijk onvermogen zijn eigen leven in te richten!…

Laat perfectie los en geniet van de schoonheid van imperfectie …

ik zag jou lichtjes schrijven met je glazen pen kleurtjes bloeiden op onder je handen doofden langzaam uit overweldigd door de donkere schaduwen aan de randen nog lachte je wendde je snel af toen jij met je laatste tranen de enveloppe sloot het kussymbool als afsluiting liep dubbelhartig nu teveel in de gaten…

destijds heb ik eens een portie rijpe gedichten in weckpotten gestopt ik hoopte op deze wijze er een aantal te conserveren doch er sloop waarschijnlijk een vorm van bederf in de potten wellicht lekte de afsluitingen zodat de inhoud aan versheid sterk te wensen overliet daar stond ik dan met een opgevist versje aan mijn vork theatraal…

Waarom steeds proberen Jezelf te persifleren Met allerlei zaken Jezelf belachelijk te maken Jezelf imiteren. Alleen jezelf zijn, wat ik bedoel, Geeft geen opgeblazen gevoel.…

het vlakke water van de vaart lonkt naar de weidse overzijde alsof het zeggen wil, tussenbeide, dit is afscheid dat hier rondwaart deze angst gebiedt de binding elke omarming weer te verlaten te wijken naar verre weiden, langs onbekende ogen en straten zodat niets in afsluiting verstikt, zich nachtenlang doorwaakt of genegenheid…

poging een kras achter te laten in dubbelwandige leegte ik doolde door jouw gangen liep tot wederkeer nader tot vrije sector om het landschap op te zuigen waarvan ik het bestaan niet wist om te verdrinken in plaatsvervangend water te ontwaken uit een analoogslaap ik verbond mijn lot aan laadpalen wat resteert is; een maaltijd ter afsluiting…

Als je de fouten van jezelf begrijpt Dan begrijp je de fouten van een ander Als je het verdriet begrijpt van jezelf Dan begrijp je het verdriet van een ander Als je goed ben voor jezelf Dan ben je goed voor een ander Want wat jezelf geef Zal je ontvangen van een ander…

Geen zin meer hebben in het leven Eenzaam zijn Beginnen met denken over jezelf Raken wat je dierbaar is Oog hebben voor jezelf Eenzaam zijn Niet in jezelf geloven…

Daar sta je dan, te vechten met je tranen. Schaam je maar niet, huil maar lekker uit. Ik ben hier, ik sta hier voor jou. Omdat ik om je geef. Om dat ik van je hou. Ik ben er om je te helpen, te steunen, zoveel als ik kan. Ik ben je vriendin, helpen doe je dan. Jij bent mijn alles, mijn lieverd, mijn beste vriendin. Voor jou ga ik door…

Hoe kom je er toch achter- wie je zelf toch eigenlijk bent Hoe kan een ander het wel weten, als je jezelf nog nauwelijks kent?…

somtijds leef je hemels omdat het herfstblad dood de aardkern raakt geniet maar de heerschappij straalt feller door de openheid…

stilte heerst een plek waar je een gevoel van leegte ervaart, waar hete tranen je de adem afsnijden een plek waar het in je binnenste woelt, waar je gedachten kunnen vluchten in een beven bang een plek waar een dof gesnik een rustplaats vindt, waar eenzame geheimen geheimen blijven een plek waar niemand is geweest… diep in jezelf…