Alle inzendingen over KAALHEID

je deurt niet dicht nu gloort er licht kan ik weer vrolijk kijken weer samen zijn genietend van het zicht de schaduwen gaan wijken ik was verdwaald in kaalheid op de toendra verloren in mijn hemelhoek ik had je opgedoekt verstond je taal te goed moet mijn eigen leven leiden ik laat de zon weer schuchter toe haar neergaan…

de wereld wordt weer zacht met witte vlokjes ingepakt het zwart dat onbedekt zijn kaalheid toonde het land was afgeroomd door zomerslange dagen die in de herfst hun vruchten mochten dragen in sneeuw verdwijnt het onderscheid de stappen op het nieuw tapijt verdragen kort hun werkelijkheid de sporen zijn gewist, nee witvernist in lagen…

ik heb het bos achter me gelaten nog groenen drogende bomen of ik terug wil komen leg net de laatste hand aan de bosrand in zijn overgang naar hei met herten spiedend op een rij oplichtend wit met paarse streken geven lucht zijn horizon in weidsheid en vrij perspectief ik zoek het zand de kaalheid van de droogte waar de scheve…

Men moet in het duister geen uurwerk opwinden en honden moeten niet in spiegels kunnen zien op vrijdagen geen nagels knippen en (wie wijs is) mijdt ook de zondagen, al verschillen hier de rekkelijken van de preciezen - en bij afnemende maan geen mannenhaar snijden, op straffe van kaalheid (van gesnedene) nimmer een hoed op een bed…

Haar dood zal sterven in de kaalheid van het najaars ontgroenen. Hoewel wij weten dat dat het lot is van elk jaar. Accepteren wij haar lot in het vooruitzicht zonder gevaar; dat zij uniek was onder wat haar onveranderlijk kenmerkte in haar gang door de tijd.…

ik zag de bergen langzaam aan verdwijnen heuvels glooiden nog maar kaalheid was aan het verschijnen we klommen vroeger hand in hand en steen voor steen geen pas was ons te smal we gingen samen er doorheen tot jij je eigen paden koos mij wenkte om te komen eerst was ik boos want we hadden samen onze dromen ook ik dacht aan omhoog…

raakt Ik vind ‘m mooi, hij lijkt net echt vervolg je …op onvaste toon die druipend van gefaalde hoon zorgt dat ik tegen m’n tranen vecht Terwijl je hand zich radeloos strekt om te voelen aan het donkere haar prevel je dat ‘t je mooier zou maken en terwijl onze blikken elkaar raken trek je met een ruw resoluut gebaar de pruik af die je kaalheid…

in geel en goud en rood verhullen bomen kaalheid en het regent uit natte luierluchten.…

herfst guurt in koude vlagen regen kilt de bomen leeg licht verdonkert traag de dagen winter schrijft een witte veeg ik voel hoe wind de bomen geselt aarde in zijn kaalheid schoont droom de hitte van de zomerzon als voorraad licht en warmtebron heb een rijke oogst ervaring te zaaien in een volgend jaar aarde gaat in groen verwachten…

Treed binnen met zachte passen mijn beste in de bittere realiteit van tegenwoordige kaalheid en koude vernielzucht Laat je ogen en oren niet verpesten door het gedrein van klein gespuis en semi hormonen opgedrongen en nooit stilstaande stelletjes die nauwelijks de puberteit ongeschonden zijn ontklommen Vergeet de schurftige honden…

een brilletje met varifocale kunstofglazen is ‘t mogelijk dat ik alles weer aan kan en weer zie met een nepklep in m’n hart en bijna onzichtbare apparaatjes in m’n oor is het dat ik alles beter als nooit tevoren hoor heel duidelijk en lekker hard en ik leef al swingend door met geïmplanteerd haar op m’n glimmend hoofd bestrijd ik de kaalheid…

ik regeer weer over rotsen bergen zijn teloor gegaan dalen vol ontgoochelden idealen van hun glans ontdaan bloemen bloeien minder kleur ze knakken voor het sterven lucht verliest zijn geur zaden zullen nooit meer lente erven blauw klaart zomers helderheid het zinderen is afgevlakt kaalheid legt de schimmen bloot die troosteloosheid…

Ze zegt: mijn kale hoofd van toen is dezelfde als de kaalheid na de bom Hij onderbreekt: wij delen een trauma herinneren is een daad van herscheppen je bent niet begiftigd met een geheugen Hiroshima wordt nooit Nevers.…

Op 'n flanellen zondagochtend begluurt zachtbesneeuwde kaalheid enkele benevelde passanten en probeert hen tevergeefs in zijn schemer onder te dompelen Tegen de middag keert de strijd tegen zon en warmte en met mondjesmaat likt zijn verduisterd licht aan hun immer warme wanten Smeltend voor hun passie drapeert de uitgezongen zon hen…

Het ligt begraven in de oude eeuwen, herken de gebreken van onwetendheid, geschreven grond met het zwarte krijt van hoogmoed, nooit moedwillig want morgen valt weer malse voorjaarsregen en worden etsen van de wonden uitgewist, zal door een woordtapijt de bühne verder onder sneeuwen, dagelijks sneller dan verwacht onbevredigd in de kaalheid…

Ook mensen met een afwijkende lichaams- omvang, een rode haarkleur, kaalheid, of met een ander fysiek ongemak worden maatschappelijk niet graag gezien; kunnen worden opgemerkt als irritant aanwezig, omdat zij immer gestoken zijn in het verkeerde pak; te karig bedeeld zijn bij nader inzien.…

je hebt je vruchten weer geschonken ik heb ze voor je opgeraapt op een sierlijk schaaltje laten lonken wel zó dat ze niet zijn weggekaapt je hebt je bladeren laten zweven fors heeft de kou roofbouw gepleegd en ik heb stilletjes weggegeven jouw blad - tranend bijeengeveegd en daar sta jij, o trotse boom de winter kleurt je kaalheid maar…

Broosheid , je botten, kaalheid zijn niet erg je hoeft geen momenten meer te wachten nieuwe familieleden ook zonder bloedband mogen je ook verwarmen en omarmen. Ook jij mag je de gelukkigste man of vrouw zijn, je dichterbij verenigd voelen elke dag week of maand, dit moment is er om te blijven.…

ze zijn ondoorzichtig, duurzaam proces van zon en lucht, hoop werd vol, weemoed hol door kraaien in hun vlucht, seizoenen verschaffen de vol - en kaalheid in de kruin, de hemel is van purper, belooft verjonging tot in aluin vrienden van één lot, eeuwenoude knarren, tweeling in een ras, gebogen in hun denken waarin leefbaarheid het best gedijt…

Een grauwsluier van opeenstapelende wolken blijft nog even hangen in de lucht van waar men een bittere wind hoort schuren langs de bladloze boomtakken die met hun volledige kaalheid donkere schaduwen werpen over het maagdelijk wit van het golvend landschap.…

U kan misschien op buik en kaalheid bogen, als Don Juan bent u niet half geslaagd. Ik wed dat u in bed ook sokken draagt en zoiets kan de wellust niet verhogen! Neen, neen, uw mooie woorden zijn bedrog! Ik zoek me zelf een laatste-reisgenoot: nog jong, gespierd, behaard en cash betaald, die om mijn landgoed, geld, kasteel niet maalt.…