Alle inzendingen over Kindertijd

het gebouw de goede Herder verwezen naar Jezus toch doch de bewoners deden aan kinderterreur veel te hard werken dreigend met een isoleercel kortom enorme kommer en kwel de kinderen kwamen al uit probleemgezinnen incest en van alles wat achter dikke gesloten deuren hoe akelig was dat terecht schadefondsen en monument…

nog doen dagdromen nemen me ijlings mee ik bouw zandkastelen aan zee pluk korenbloem en klaproos werk aandachtig aan een kijkdoos haasje over en zakdoekje leggen geheimpjes, nee tegen niemand zeggen een schommel hoog in de lucht mijn kindertijd in vogelvlucht “nog een keer, nog een keer”!…

Nooit nog, als in mijn kindertijd. Nee, nooit als in mijn kindertijd. Jij was mijn troost, mijn toeverlaat als heel de wereld donker leek. Jij was het die bij koorts en pijn geen stonde van mijn zijde week. Nee, niet van mijne zijde week. Jij zorgde steeds en bad voor mij, geen opdracht was jou ooit te zwaar.…

Tien plus zeven Doet zweven Tussen meisje en vrouw Maakt de vouw Tussen volwassenheid En kindertijd Telt op tot adolescentie Als voorportaal naar coëxistentie Van dochters met moeders Die veranderen in hoeders Van jeugdige identiteit…

Vanaf al spoedig na mijn kindertijd zoop ik per dag wel vijftien glazen. Ik hoorde tot die stomme stoet van dwazen, die mateloze maffe minderheid. Maar dat hoort allemaal tot het verleden. Want mijn besluit staat vast: ik minder heden!…

Hoog tijd is het om anders te gaan leven Ik denk terug aan eigen kindertijd: Blij met een boterham tevredenheid…

de dag verzinkt in avondlicht wolken sieren de lucht vol pluizige dieren en vage beelden in kinderjaren ooit genoten luierend op mijn rug in lome zomerzon mijn ziel zo groen als gras het blad nog onbeschreven .…

Diep zit ik in vroeger te wroeten Bij sterren en zonneschijn; Hoe zal ik mijzelf weer ontmoeten Als kindje en gelukkig zijn? Herinnering kan mij niet leiden, Geen peinzen dat schift of scheidt; De ziel dier versluierde tijden Is louter doorzichtigheid. Doch soms, bij een simpel gebeuren – In d’ochtend een haan die kraait, Of even een…

geruisloos kwamen ze weer te voorschijn, vertrouwde beelden uit mijn kinderjaren het huis en de buurt waar ik ooit woonde, de kerk en de oude jongensschool toch zag ik ze nu anders dan voorheen, was het dorp met een gouden gloed omhuld sluimerden straten en bomen in een stralend, tijdloos licht de ochtendzon…

helikopters dwarrelen uit de bomen ik plak er eentje op mijn neus zweef lichtvoetig boven de grond…

kinderen hand in hand in de rij per twee herleeft het verleden het luisteren toen nog naar het wegsterven van stappen in koud betegelde gangen eindeloos in hun lengte van de strengste meesters in de hoek een jongen met zicht op twee muren wat plafond en een stukje vloer nog meer van die fletse tegels het zwart in vierkant gegrijns en…

ik beukte, hamerde en sloeg nagelde, spijkerde een schroef krijtte, zaagde en spleet kerfde, vijlde en sleep ik pinde, boorde en trilde schaafde, schuurde en schilde lijmde, plakte en kleefde verfde, lakte en zweefde immer totdat het niet meer klopte; het geen hout meer sneed en 't kind was dichtgetimmerd.…

wij waren er kind aan huis toen Anton Pieck in ons dorp ooit een sprookjeswereld schiep waar schoentjes dansen konden reusachtige paddenstoelen ons met speelse deuntjes verbaasden die pure verwondering voel ik nog steeds als ik ‘t kasteel van Doornroosje betreed waar ik m’n kindertijd verslond het jochie van toen pardoes weer…

Ik wil weer wonen in het verloren kleuter- bos, land van spek en bonen waar morgen nog niet bestaat en ma de liefste is waar paddenstoelen de weg niet wijzen en ik achter bomen verstoppertje speel…

kinderkopjes onder mijn voeten mossig omkaderd in het zand glazen ogen ruimen mijn blikveld in de verte dampt het grazig land groene golven deinen langs water van een kroosrijke poldersloot mijn oren vangen gesnater de honger van een snoek is groot daar, waar herinneringen spelen met pluizen van een paardenbloem en ik papieren bootjes…

Pap, wanneer gaan we? Weet je al wat we eten? Mag ik het kiezen?…

Het was nu. Schrikdraad stond rond de tuinen der zonde, er moest nog gehinkeld tussen de lijnen, een scherf geschopt naar de vakken van morgen, op het plein gebuut bij de linde. Achter de poort lag het wijde. Het was nu. Zij verruilde haar stuiters voor stuivers en zocht naar oogsteen en ziel. Vond toen haar lichaam, wat daarmee te doen.…

een kind doet haar eigen zin en springt de morgen in plukt woorden, als bloemen en vlecht ze ineen gekleurde kralen aan een gouden koord waarmee ze dansend zinnen vormt woord.. voor woord..voor woord de bomen fluisteren de wereld zo licht als vanzelf ontstaat een nieuw gedicht op weg naar de volwassenheid is langzaamaan die schat aan…

rivieren, bergen en dalen ook onberijdbare wegen houden mij niet op gezeten in mijn bolderkar kom ik overal mensen tegen zij lachen en zwaaien geven mij eten en drinken helpen mij waar nodig wijzen mij de weg mijn bolderkar heb ik nog op zolder staat zij weg te kwijnen reizen doe ik anders nu mijn ideeën over mensen ontsproten in mijn kindertijd…

Er groeiden later zoveel and're bloemen, maar nooit zo lieflijk en zo schoon, als 't blauwe bloempje, uit mijn kindertijd.…

Het kind dat ik was stapte door bossen en gras rook de geuren zag de kleuren droeg zijn kindervreugden en -tranen van gehucht tot gehucht.…

toen zij in de velden van vroeger liep ver van de smeulende wind en bijtende bergen zag het kind van weleer bloed in het oog van de zon zij begroef ontbladerde dromen onder de steen van het slapende oog nu huivert ze naast zwijgende goden ze hoort het slikken van de tijd het licht is niet van porselein in de velden van vroeger…

mijn kindertijd groeit nog steeds in me… klinkt dat gek?…

geen schaduw wordt vergeten al zwijgt het gordijnenduister gaan de open luiken dicht en ligt er alleen houtskool over haar gezicht als de zon zich omdraait komt bidden met de maan lacht hij schril want in zijn macht is kindertijd vergaan slangen slapen niet vannacht…

door de rimpelingen van tijd schuimt nostalgie in golven van passage het verleden zwelgt in geuren van kindertijd beelden ooit in tastbaarheid gepresenteerd ingekrast in tijd van geheugen grove sporen van onuitwisbaarheid in strelingen van zwoegen doorzeefd van nostalgische gebaren…

beweeg ik bewogen wiegend en zingend op het ritme van roering en pijn gevoeld de ontspanning van een berustend refrein gaat het dansend over kindertijd in niets gekleed dan naakte huid mag ik er zijn nog onverbruid ontken toch weer geen verdriet vergeet de eerste noten niet…

De kunst heeft twee gezichten, medaille Waarvan de ene alles doet om de natuur te Begrijpen in gelijkenis met Rembrandt en de andere: De naïeveling net als de tekenaar Callot, deze medaille Vormt de kunst, die met de kindertijd en beoefende Kunst te maken heeft, de ene is kortstondig, bedrieglijk de andere…

hij leefde op voet van oorlog met de zwarte rafelranden van zijn kindertijd die dicht op zijn geïrriteerde huid bivakkeerden grillig hinkte hij uit de maat met de wereld zilte tranen vonden hem na de stenen door de ruit zijn schreeuw en gebalde vuist zij brachten hem ver van huis…

De bril der verwondering draag ik sinds mijn kindertijd. Hij kleurt het leven, leerde me kijken voorbij de bokaal. Ik hang nu tussen klein en groot, mijn kom wordt te klein. Maar ik blijf hier niet hangen, ik word te groot voor dit gedoe. Straks verhuis ik naar een aquarium.…

Als de weilanden Langs mij voorbij gaan Opweg Naar mijn ouderlijk huis Laat de trein Mij terug denken aan het verleden Waar de kindertijd ongerust Haar weg baande naar het heden Kijk ik naar mijn toekomst Als een ver verlangen Waar de trein zal stoppen Op haar bestemming…