Alle inzendingen over Koen

Zij is de beste dood, die van het zwijgen, nog niet in. Taal hapert aan haar slaap. Noem haar geen boom meer, zwaaiarm, twijgen die ik van tussen het gestamel raap, maar schrijf haar weg naar waar zij thuishoort, in het leeggoed van een woord zoals voortaan. Het touw wil uit haar vlees, en zeg het voort: Ook taal brengt wat wij missen niet…

vandaar dat ik je schreef. En toen sloot je bijna de deur, maar er bleef een woord tussen- hangen, dun als een blaadje en in ons als rook, de zilte geur van je binnenste buiten op mijn hand en achter je lippen het mijne. Dat hielden wij vast, elk aan een kant, en ieder zijn beeld van verdwijnen. De nacht hing vol kruimels die nacht waaierde…

Wat te zeggen als je elkaar niet ziet wel hoort en weet dat de eerste drie woorden verdwijnen? Zeg: ja, met mij. Hou het kort. Woorden zijn lasso's die golven, curven van echo's in kamers die klinken. Zeg ja, met mij. Hou het kort. Overweeg dat iedereen brult en roep dan mee. Wees gewiekst, weet dit: je praat wel hard je gaat wel hard terwijl…

Kijkend door het vuile keukenraam zie ik haar wroeten in de vochtige aarde gestaag en aanklampend maar bovenal wijdbeens, zo heeft haar vader haar geleerd. En later op de dag opkijkend van mijn boek staat hij daar, onveranderlijk in zijn blauwe kiel vraagt hij met ijle stem hoe het nu gaat met de kinderen en of de merels nog patrouilleren…

Als een buizerd wil ik wezen, solitair en autonoom, met enkele vleugelslagen naar mijn plekje in de boom. Tot plots weer alles helder wordt dan vlieg ik daar weer uit, al kan het even duren voor ik daartoe besluit. Mijn snavel mag dan scherp zijn maar vliegen kan ik niet dus moet ik elders ijlen met mijn wonden, mijn verdriet Met mijn voeten…

Toen ik vannacht gedronken had, mateloos en verwaten als vanouds, en woorden stamelde die overdag op mijn lippen zouden sterven als jonge merels in april… liet ik de kalveren uit je weilanden, kuste ik de angsten uit je ogen. Je ogen die pijnlijk groen zijn en zeldzaam droef kijken nu bij het ontbijt en later op je fiets sprekend van een…

Eens te meer op mijn rug rol ik naar jouw slaapkant.. Ik haak naar jouw seringen, die rustig maken en even terugbrengen wat had kunnen zijn. Waar ging het mis en wie heb ik doen huilen.. Over de barst op het plafond marcheert een stoet mistroostige vrouwen. Vandaag ben ik week als fontanellen. Het herfst in me al zit de kat als vanouds stoïcijns…

Zurig mens voor je raam, was het niet voldoende.. Dat die éne zoon moest gaan, voor men hem ontgroende. Rattig wezen, vale vacht, zo kom ik je tegen. Met armzalig oogcontact scheiden onze wegen. Met je schouders naar beneden en je blik zo erg vernauwd ben je net een zielig katje dat niet langer meer miauwt.…

Dat hij niet langer dreigen mocht, dat liet men hem verstaan. Hij is toen naar een plek gevlucht waar men hen niet kon slaan. Zijn koffer vol met deernis liet hij in het halletje staan, hij sloeg de voordeur keihard dicht en is toen weg gegaan. Toen kwam hij bij een ijskoud meer, hoorde sirenen zingen, ze vroegen hem heel lieflijk om in het…

Op de fiets, rubriceren, data uit de oude doos. Valt er nog iets uit te leren, blijf ik dan voor altijd broos ? Bij valavond vliegjes happen, de zon gaat baden in de vaart De avond is moe en wil ontsnappen Maar ‘k grijp hem even bij zijn staart. Trappen langs de grazige weiden Tot er niets meer is dat stremt Zie hem daar die bocht…

Kom nu slapen, maak een eind aan dat gedaas De dag is rond, wat valt er nog te rapen ? Vlij je naast me, staak je innerlijk geraas. De maan beschijnt de kamer dus mag het licht nu uit ? Ik zal je slapen strelen, ik wieg je gammele schuit. En nu we onder zeil zijn, -geen mens die ons nog schendt - komt Beëlzebub ons halen, hij die…

Hier rond onze kloostertafel wordt er vaak gereflecteerd. Zittend tussen rommel en rafel wordt de mensheid gefileerd. Wanneer we Spinvis declameren laten we wel eens een traan. Bij wie kunnen we informeren hoe het met Emiel zou gaan ? Als de dames zijn verdwenen, geruisloos of met veel misbaar loop ik vaak op slappe benen, want de stilte…

Nu je mijn boetekleed geweven hebt dien ik me stom en onbewogen aan. Jij kan me niet vergeven, je wil de woorden uit me slaan. Maar, ik drink niet langer van je wijn die vind ik troebel en verschaald en voor je armenbrood dat zurig is heb ik veel teveel betaald. We drinken Blauer Zweigelt nu, strelen teder elkaars rug. Ik weet, ik…

Haar ogen waren als ondiepe poelen, gevuld met zilverwerk en geurig water. Zij, die nooit een vriend van de poëzie was maar thans hermetisch is als het werk van Leonard Nolens trekt ook vandaag haar zondige laarzen aan. Gezegend zijn de wolven die vanavond eens te meer in het kreupele bos hun oude ziel gaan zoeken.…

Met een vrucht in de schoot en een tas in haar hand stak ze weifelend de Weichsel over. Want de Rus naderde 't Kasjoebenland, die primaat, die hongerige rover. Weg uit Pommeren, verstoken van brood, wie had er in zo'n eind van de oorlog geloofd? Een brave bakker deelde haar nood, ze treinden naar 't Waasland, berooid en beroofd. Hoe pover…

Eenzaamheid is als een valse hond, hij komt je vroeg of laat bijten Het begint altijd met een kleine wond maar hij zal je openrijten. Hij komt soms bij dag maar vaker bij nacht, zit lijdzaam op je te loeren. Ach jongetje lief, spaar toch je kracht, ’t Was zo makkelijk om je te vloeren. Vandaag moet ik mijn wonden likken maar mijn tong…

Soms wou ik dat ik vloeibaar was als de gin en de wodka thans florerend in mijn glas. Wat zou ik vloeien naar het grondwater van je oude huis waar jij al aan mijn boetekleed weeft. De katten op onze bedden kijken ons verstoord aan, ze slapen noch ze spinnen nu de liefde, krakend en vermolmd als de trap naar de zolder, geruild werd voor…

Nog één keer langs het huis, nog één keer snuisteren in kamers, in diepe laden ligt onze jeugd geborgen. Nog één keer de tuin in waar de bomen gerooid zijn en de poezen begraven. Molly de grijs gevlekte moederpoes die stierf tussen de spinazie. Rijden langs het oude huis, ik kan het niet en wil het niet kijken hoe de haag niet langer…

Februari Nu januari vergeefs z'n wonden likt, de natte poten nog nadruipend van het koele dooiwater, sprokkelen we scherven daglicht en nemen we, inhalig de vroege voorjaarsbode koesterend, een voorschot op de lente. Doch, even broos als het sneeuwklokje zijn de getekenden, zie ze schuifelen achter hun rollators, weerbarstig is hun pad…

Te liggen in jouw schoot. Ik luister hoe mijn gejaagde ademen zich langzaam vermengt met jouw verzonken harteklop. Eén hand woelt door mijn haar terwijl de andere me lieflijk bezweert me niets in het hoofd te halen. Wat zou ik , je buik is mals, je stem is zacht en je hals geurt vaag naar seringen. Fluisterend zing je mee met David Bowie…

Liefde was vaak te hooi en te gras al wist ik al ras dat ze net als de kat op zomerse dagen in velden noch wegen te vinden was. We liepen door bossen maar draaiden verkeerd verloren elkaar uit het oog, doch,het waarlijke minnen raakt niemand verleerd en al doolden we ooit rond als kattegespuis we kwamen voor 't schemeren thuis…

De slaap is een schurftige bedelaar steeds minder vaak vindt hij de weg naar mijn deur bang als hij is van mijn grijnzende honden, zie ze snokken aan hun roestige ketting Ik nam een kijkje in mijn pakhuis van klein ongenoegen en groot verdriet haalde wat rag weg en zag wat kasten op een kier, de jaren '90 maakten goede sier.... en toen…

Die mierse zondag nam ik, je trapte me onbesuisd en ongesuikerd m'n comfortzone uit, de trein naar het Poolse oerbos. Onderweg Dostojevski’s badnotities lezend, telde ik zielen en dorpsoudsten, dutte ik kadansgewijs in en droomde van wolven in Bialowieza. In Bielsk Podlaslki, mijn ziel leeglopend In een plasje bier op het stationsbuffet…

Hoor de wind die jaagt over de vaart en vogels, struiken noch bomen spaart. De elzen houden zich nog kras en vechten om hun bladerjas. En zittend voor het beslagen raam, op schoot twee warme katten, kan ik, beroesd door jouw parfum, de winter nog niet vatten.…

Hij tilde zijn hoed op en schudde zijn lokken toch kwam er geen roos van zijn hoofd. Wat viel waren enkel wat scherven en brokken, daarmee moest de liefde geloofd. Met stoffer en blik ging hij aan het werk, zijn liefje keek nurks naar een soap De merel verscheen al aan't ochtendzwerk toen hij eindelijk z'n muze bekroop.…

Dat ik het schrijnen voel.. het gemis dat snijdt, de twijfel die vandaag vertraagt.. Nu ze elders zorgzaam is... ben ik stuurloos en recalcitrant ken ik maat noch gebod en neig ik, niet voor het eerst, naar gore misantropie. Wat is ze gul, ze schenkt me tijd en ruimte. Tijd is een oceaan, ruimte een vehikel voor de man die begeren…

Het park stroomt leeg nu weg van de oranje lantaarns schemer en maanlicht vergeefs de invallende duisternis te lijf gaan Voor het echt gaat duisteren laten eekhoorn en merel nog één keer staart en snavel zien, een afscheid als een toegift het groen van de parkwachter en de blauwige schijn van onze wankele begeerte is het laatste wat…

Ik streek mijn hemden zij haalde de kreukels uit mijn ziel zij hield van strategie, ik van overdrijven zo werkten we samen aan mens en maatschappij het beste span van de tsaar Wat hield ik van haar wanneer ze 's avonds het trappenhuis van mijn vermoeide hoofd besteeg, lichtvoetig en feeëriek, heerlijk kleurend bij de eerste zweem van…

De meisjes van Maria Hilfer vrezen de koude najaarsnacht. Doch nu nog zijn hun blikken wervend Augustus streelt hun dijen zacht. . Ook in het Prater is er handel discreet wordt koopwaar uitgestald. Een dwalende toerist op wandel door geilheid wordt zijn geest versmald In Wenen ziet men alles groot Van lusthof…

Wat houdt ze van augurken, Haar duimen en wijsvingers tastend in het zure vocht Ik zucht maar laat betijen Als het oosten in ons opspeelt gaan we beiden somberen en herkauwen, al zijn we dan nauwelijks runderen, de grieven van de dag Mijn dochter, wat is het water diep wat goed is voor vis en de zeemeerminnen Van het Great Barrier…