Netgedichten

netgedicht (nr. 72.689):

Epifanie.

Kijkend door het vuile keukenraam
zie ik haar wroeten in de vochtige aarde
gestaag en aanklampend maar bovenal
wijdbeens, zo heeft haar vader haar geleerd.

En later op de dag opkijkend van mijn boek
staat hij daar, onveranderlijk in zijn blauwe kiel
vraagt hij met ijle stem hoe het nu gaat
met de kinderen en of de merels nog
patrouilleren op regen- en zondagen.

Ik hark mijn woorden met zorg bij elkaar
maar zie nu dat het blauw veranderd is
in de kleuren van het seizoen, in het kreupelhout
kiest een eekhoorn voor een snelle vlucht.

... Een epifanie is een plotselinge, verwarrende openbaring. ...

Schrijver: koen goovaerts
8 november 2020