Netgedichten

netgedicht (nr. 62.057):

Begeerte

Dat ik het schrijnen voel..
het gemis dat snijdt, de twijfel
die vandaag vertraagt..
Nu ze elders zorgzaam is...

ben ik stuurloos en
recalcitrant
ken ik maat noch gebod
en neig ik,
niet voor het eerst,
naar gore misantropie.

Wat is ze gul, ze schenkt me
tijd en ruimte.
Tijd is een oceaan,
ruimte een vehikel
voor de man die begeren wil.

Komt terug
dan gaan we op de knieën
en aanbidden zij aan zij
tot de goden van matiging
en beheersing.
De schaduw die over
haar rode lokken zal vallen
zal zalven en slaan.
Dat ik het schrijnen voel...