Alle inzendingen over Koffers

kun je 'n plek zo overladen met liefde opdat het kwaad vanzelf zal verdwijnen zoals stemmen opgingen in de wind worden schoenen nooit meer aangetrokken komen koffers nooit meer thuis de eigenaren ervan evenmin…

met kalk trek ik een lijn op de muur rond je lijf een camera is niet nodig zonder schaduw verdwijn je in het donker met een lege koffer in de hand met het rechterbeen stap je een andere tijd in voor mijn oog ben je al uitgewist als je terugkeert zal ik je herkennen aan de kalkresten op je handen…

Wel potverdorie hoe kon het gebeuren Op Prinsjesdag alweer geen nieuws vermeld Want alles lag op straat maar in geen veld of weg is er een dader te bespeuren Ik denk dat ik wel weet waaraan het ligt Die oude koffer gaat niet meer goed dicht…

Men pakt zijn koffers overal op aarde, Verlaat zijn huis van golfplaat of karton; Op tijd nog voor het generaal pardon, Dat LPF vroegtijdig openbaarde. Mat Herben zegt: ‘We gaan er over praten, Als ik maar eerst de hond nog uit mag laten’.…

ik neem afscheid van mijn liefste maar verlaat haar niet met mijn koffer op de stoep kijk ik haar nog een keer aan ik neem nu afscheid maar vergeet haar niet ze roept nog verlaat me niet ik zal altijd bij je zijn overal en voor altijd Nog een laatste zin Wat is de zin van afscheid? Afscheid dat bestaat niet…

grote koffer verraadt de reis die jij maken gaat, vol goede bedoelingen op weg de wereld te verbeteren draag je je kleuren met je mee door schade en schande wijs geworden vervolg je glimlachend jouw pad…

Miljoenennota, een koffer vol ellende. Soms...verlang ik weer naar Balkenende.…

praten is moeilijker dan zwijgen onze woorden duiken onder in een smeltkroes zijn niet langer van elkaar te onderscheiden geruisloos pakken we het dode verleden in vullen we kleurloze koffers met bittere bagage sluiten ze voorgoed in vergeefsheid…

Ik nam mijn koffer op en verdween uit mijn hoofd.…

Een ontsnapte gedetineerde had zich in een koffer verborgen om zo haar vrijheid te waarborgen zoals de inrichting concludeerde Hugo was haar voorbeeld, onbetwist want hij ontsnapte in een boekenkist. …Een Duitse gedetineerde is op kinderlijk eenvoudige wijze ontsnapt uit de penitentiaire jeugdinrichting waar ze opgesloten zat….…

Het schorem dat de dood heeft afgeschoten Stampt met zijn botte laarzen door het kwaad Een zwarte hel waarvoor geen woord bestaat En plundert met zijn grauwe grove poten Bezoedelt tere koffers lieve tassen En zal die klauwen straks in onschuld wassen.…

Aha, INSOLATION is "zonnesteek" en "ossenhaas" is FILET PUR, "stopverf" is MASTIQUE, en CHEVALIER ROUGE is een "tureluur", "koffers kwijt" is dus PERDU BAGAGE en "grote boodschap" "GRAND MESSAGE ... Voilà, met die kennis kan ik gerust vertrekken naar de Côte d'Azur !…

Verstom het zwijgen Denk niet aan vertrekken maar laat mij m'n koffers pakken in alle rust.…

Het boter bloemt opnieuw vol tederheden op heden waar de zon geduldig licht penseelt en in koffers vol vakantievreugd het vuur ontsteekt van zaligheden. Heerlijk zomert nu een glimlach in de avondstilte. Het boter bloemt opnieuw vol tederheden.…

mijn droom was stomweg wat geluk, hij deed alsof ie dat verkocht ik had hem al die tijd gezocht, ik kon 'm dromen dus toen hij zei dat hij een kamer had en dat ie mij intens aanbad waren mijn koffers snel gepakt en in 't begin was het een feest in harmonie, als een orkest een vals akkoord zag ik als test voor wat we hadden ja shit, zo denk…

Wel bleven ze er wonen, nog een tijdje, in lichte bunkers met open ramen. ---------------------------------------- Uit: 'Koffers zeelucht', 2003.…

Ik zag een incheckbalie met grote zware koffers, een arme welgestelde man, sussend zijn wervelwind ik zag een aanvurende moeder naast haar rennende kind het jaldi, jaldi schalde ik lachte hardop tot de tranen mij het zicht benamen ik zag de leeggehaalde schappen in de supermarkt, weerloze mensen uit het lood geslagen, de zoon…

In de Amsterdamse grachten ligt ook wel eens een lijk verborgen in een koffer als de karikatuur van Mozes in het biezenmandje zij vrezen het nat meer dan de dood een ander lotsbestel langs grauwe hemel ergens in een sloot bij de Haven – het regende lijk de zondvloed – duisterlijk anonymus driepoot ligt op het kerkhof kofferlijk…

Nee...Lucebert en Mulisch zijn op reis Zij vissen vredig nu met Ma Yuan Eeuwig achter het net zo niet Mo Yan Die vliegt naar Stockholm voor de Nobelprijs Het comité zocht eerst met Cees contact Helaas op reis...z’n koffers net gepakt…

Verloren tranen noem je in liefde regendruppels herinneringen voor het brein tijdens vervagen van gevoelens je draagt een oude koffer waar de rivier het land verlaat met een kaartje voor de trein in gedroomde werkelijkheid neem je afscheid van de regenspiegel die achter de toekomst kijkt.…

iemand trekt met kalk een lijn op de muur rond jouw lijf jij bent getekend verdwijning in het donker zonder schaduw een lege koffer in je hand bevend stapt je rechterbeen in de stroming van de ongewisse tijd iemand herkent je aan verstrooide kalkresten door je dunne witte haar…

Maar in een gang vol koffers met gestold verdriet trok je even aan mijn broekspijp voordat ik je voorgoed verliet, nog even als altijd. O, in het weekend als het van je moeder mag kunnen we elkaar nog zien ook doordeweeks en anders steeds misschien.…

Je koffers staan in de lege hal klaar om voorgoed weg te gaan De taxi wacht in de vroege morgen om je mee te nemen ver hier vandaan Je huilt en zegt woorden van spijt en je wilt uitleg geven van deze pijn Zwijgend omarm ik je nog een laatste keer Nooit kan ik meer je allerliefste zijn Je tranen drogen op mijn huid als ik je kus in dit laatste…

ik heb mijn koffer al ingepakt beer heb ik in mijn hand voor wanneer het moment daar is geroepen wordt door Zomerland ik op reis ga over berg en dalen niet voor even maar levenslang met mijn beer zo dichtbij me ben ik helemaal niet bang ik ga springen over wolken glijden over de regenboog zal ik kusjes naar jullie blazen ook al houden…

de koffers vol met dromen hebben zij niet meegenomen hun terugtocht bracht onzekerheid het land zijn idealen kwijt noest zijn ze weer gaan bouwen om zelfrespect te houden in nederige jaren konden zij uiteindelijk het wirtschaftswunder klaren toch speelt altijd het oude zeer wanneer komt nu de derde keer…

het trauma zit in de ziel hoor ik op tv vanuit oorlogsgebied dan denk ik even aan alle discussies of de ziel wel bestaat als de sneeuw valt over Ierland en in Pastoetrietsje weer een raket is ingeslagen denk dan toch aan de ziel en blijf er aan denken altijd naast de vele koffers bij de kippenboerderij…

Opnieuw verhuizen en kiezen wat hij achterlaten kan herinnering aan haar neemt hij mee Behalve hij heeft niemand daar iets aan en licht mee te dragen tot de schaduwen doven Hij verscheurt wat foto’s hen kan hij niet meer verdragen de Kringloop heeft daar niets mee Het is het beste met een lichte koffer te reizen, liefst met wieltjes…

iemand trekt met kalk een witte lijn op de muur rond jouw lijf je bent getekend zonder schaduw verdwijn je in het donker je houdt een lege koffer vast een beetje bevend stapt je rechterbeen in de stroming van de ongewisse tijd een kalkrestje rust gelaten op het verstrooide haar iemand ziet je…

Liep zij met haar koffers zeulend toevallig Meester Char tegen het lijf? Haar kleur herkende hij en zij moest mee. Hij schetste het reisplan en zij keerde zich zwijgend naar de wand en werd gewaar hoe schaduwen verspringen kunnen. ----------------------------------------------------- Zonneleen 76 14 februari 2002…

Hier is voor jullie een esdoornblad het lijkt een beetje op mijn hart leg het in een bundel poëzie uit een koffer vol met gedachten los gelaten op ijle lucht van de hoge top inkvisbotten imposanten lyriek klanken onder de kemi'riboom een dichtlippige mossel op speurtocht woorden worden geboren soms een miskraam…