Alle inzendingen over Kruiken Uitgebluste Kwijlende

Werk zonder mate of plan, maar spiedt door alle luiken; veracht de burgerman, doch ledig zijne kruiken. ------------------------------------------- uit: In de zoete inval en andere gedichten.…

verzonnen in krap gemeten tijd,ongeduld bleef aan me kleven, een keurslijf wat de toekomst bleef verzuren waarin het bloed niet wilde stromen om het gewicht te wegen, verder dan de vaste pijn, verleidt tot eerder gekozen doelen, verdriet ontplooit in eerste voorjaarsregen, schuilend in een cocon van onvermogen, as van verlangen in kruiken…

onderhuids terwijl de avond over het licht scheert het leven meeneemt zodra de traagste wijzers lonken naar het ratelend gewicht der waarden heftig aan het einde en van jarenlang vermeden alsof het dwingt tot schrapen nog verder dan het denken, tot dwars door de wenteling van werkelijkheid zoek ik naar ontheffing, terug naar eerste…

een leeg gezogen brok ellende lage trilling in de kronkels van een cobra huid vechten om te overleven telkens weer, telkens weer komt de drive in ons naar boven liefde geven, liefde delen, in woord en kleur, de zang van het zijn bron van leven bron van liefde bron van kracht waarmee we zijn verbonden verdrijft de nacht met kruiken…

Leg mij niet in een bed tussen kwijlende kinderen die van ouderdom niet weten wat ze zeggen. Klop mij geen geld uit de zak voor nutteloze uren in chique klinieken. Veeg je voeten en wees welkom.…

Leg mij niet in een bed tussen kwijlende gedachten die van geilheid niet weten wat ze zeggen. Klop mij geen geld uit de zak voor nutteloze uren in chique dancings. Veeg je voeten en wees welkom…

Het kan vriezen of dooien, wij zijn goed of gek, uitgeblust of opgewonden. Er is niets of altijd wat, wij hebben geld of wij hadden, het is alles of niets, ik ga en pak de fiets.…

De weergoden zijn ons gunstig gezind nog even zindert de zomer na met blauwe hemel en zacht fluisterende wind en je zonnestralen die de aarde hebben gekust zinderende nazomer blijf nog even voordat je bent uitgeblust…

De hemel buigt over de aarde een vrouw met een kruik in haar hand loopt naar de rivier ze hurkt en vult de kruik met water de rivier fluistert haar zachte woorden... Je kunt licht maken maar niet breken golven kunnen breken maar geen licht maken.…

Wanneer een verse baby zorgen baart, Dan helpt geen wiegeliedje, borst of kruik, Nee, gooi de kleine lekker door het luik, En speel de kinderlozen in de kaart. Die halen, zonder strenge kinderrechter, Gewoon een baby onder uit de trechter.…

toen de kruik brak sijpelde mirre over zijn voeten de albasten scherven riepen : schande mirre is niet voor voeten Maria wel voor liefde schreeuwden twee ogen ze begon hem af te drogen met zoute kussen en magdalena-haar…

Mijn liefde is vervlogen En zachtjes uitgeblust Geen hand meer op de ogen Geen mond die mij nog kust Geen lachje uit de verte Geen hand meer in mijn haar Niet meer zitten soezen En kijken naar elkaar Er vallen nu geen woorden Er is geen ergenis Maar ik weet nu uit ervaring Hoe eenzaam eenzaam is…

Mijn liefde is vervlogen zachtjes uitgeblust Geen hand meer in de mijne Geen mond meer die me kust Geen lachjes uit de verte Geen hand meer door mijn haar Niet meer samen zitten kijken naar elkaar Er vallen nu geen woorden, er is geen ergernis Maar nu weet ik uit ervaring hoe eenzaam, eenzaam is…

De liefde is vervlogen, Heel zachtjes uitgeblust. Geen hand meer op de mijne, Geen stem meer die me sust. Geen hand meer door mijn haar, en niet meer samen praten of lachen met elkaar. Een herinnering aan woorden en eindeloos gemis. En uit ervaring weet ik hoe eenzaam, eenzaam is.…

Wat intens verlangen Heet maar dat grotelijks Is uitgeblust - De felle liefde die Zachtjes aan is uitgekust - Is aangekomen op het Strand dat vrede is, Waar het dieprood van de Hartstocht heeft plaatsgemaakt Voor de zachte rode tinten Van liefdevolle levenslust…

Pressie moeten we spelen Zei Verbeek tegen zijn Uitgebluste selectie, Daar blijf ik op hameren, Pressie, pressie, pressie, Daar draait het om in het Voetbal van vandaag - maar Na weer een onverdiende nederlaag Leidde deze pressie tot depressie…

Uitgeblust In water zwevend lig je nu elegant sieraad te zijn aan het strand O, ik voel de jongetjes je straks al prikken met een stok in je blubberige bol En jij ligt te wachten op vloed, houdt rustig nog vol…

in een grote stad Doch de jaren vervlogen zo ook ons vurig hart een tijdgeest trok voorbij bezieling werd gedoofd en raakte in de ban van status posities werden jachtig ingenomen verstrooid en opzoek naar het gouden kalf Zo bleef een herinnering van kruiken met dromen vergeten tijden in harten eeuwig jong…

Mijn geliefde is vervlogen heel zachtjes uitgeblust Geen hand meer op de mijne geen mond die mij nog kust Geen lachje uit de verte geen hand meer door mijn haar Niet samen zitten en kijken naar elkaar Er vallen nu geen woorden er is geen ergernis Maar ik weet nu uit ervaring hoe eenzaam alleenzijn is…

Mijn liefde is vervlogen, heel zachtjes uitgeblust. Geen hand meer op de mijne, geen mond meer die mij kust. Geen lachje uit de verte, geen hand meer door mijn haar. Niet meer samen zitten en kijken naar elkaar. Er vallen nu geen woorden, er is geen ergernis. Nu weet ik uit ervaring, hoe eenzaam, eenzaam is!…

Gewoonlijk schrijf ik niet zo graag sonnetten Doorgaans ben ik me er wel van bewust Dat het mij al te zeer ontbreekt aan rust Om veertien regels achtereen te zetten Dit ongeduld is wederom gebleken Na zeven voelde ik mij uitgeblust En dus blijf ik nu bij een halve steken…

Mijn liefde is vervlogen, heel zachtjes uitgeblust. Geen hand meer op de mijne, geen mond meer die mij kust. Geen lachjes uit de verte, geen hand meer door mijn haar. Niet meer samen zitten, en kijken naar elkaar. Er vallen nu geen woorden, er is geen ergernis. Maar ik weet nu uit ervaring, hoe eenzaam eenzaam is.…

Politici met lauwe levenslust Ze keren terug van ’t wekenlang’ reces Het onderwijs -iets eerder bij de les- van even rust tot spoedig uitgeblust We gapen straks naar bruinverbrand’ iconen Kan Pellè óp tegen de godenzonen?…

Tot op het laatst blijft alles bij het oude, Pas als op 't Binnenhof de muurkantelen Gaan kantelen - tot opluchting van velen, Verdwijnt de tefallaag die hij zich bouwde Z'n kruik barst van de leugens - Vivat Io Wie 't laatst lacht is niet meer Pinokkio...…

Daar waar zij betoverend voorbijging daar vindt men dikwijls vele, vele uren in hartslag en gevoelstemperaturen een flinke maar begrijpelijke stijging En vrouwen vloeken, zuchten en verzuren die zien in haar terecht een scheidingsdreiging want sterk is de mannelijke neiging om kwijlend en in trance naar haar te gluren En de jongens op de…

Hoe groot is de kans op panisch kalm een rolstoel door de straten sturen, kwijlend op een trommel slaan, op kreupel, gek, of half zo oud. Hoeveel vingers steek ik op? Je maakt een kind om te vergaan. Ik was er zelfs soms liever niet geweest. Maar dan, wie weet wie later naar de sterren springt, de redeloze aarde redt.…

Beducht zijn wij voor deze lucht Sinister zeilen er kapotte wolken die regenbui naar bui laten vallen als door het valluik De kruik van 't verdriet gaat zolang te water Er is geen later alleen een nu: onheilspellend vertellend: het verhaal van 'n hel en verdoemenis.…

Mijn liefde voor jou is vervlogen Zachtjes uitgeblust Geen hand meer op de mijne Geen mond die mij kust Geen lachjes meer uit de verte Geen hand meer door mijn haar Niet meer samen zitten En kijken naar elkaar Er vallen nu geen woorden Er is geen ergenis Maar ik weet wel uit ervaring Hoe eenzaam, eenzaam is.…

Mijn liefde is vervlogen, heel zachtjes uitgeblust Geen hand meer op de mijne, geen mond meer die mij kust Geen lachje uit de verte, geen hand meer door m’n haar Niet meer samen zitten en kijken naar elkaar Er vallen geen woorden en er is geen ergernis Maar ik weet uit ervaring, hoe eenzaam eenzaam is.…

mijn handen omvatten het universum in een glazen bol, kijk als je schudt dan beweegt het, sterren schuiven achter de maan, bomen vallen uit de lucht bergen breken de zee in twee en de zon drijft uitgeblust met de ondergang mee…