Alle inzendingen over Lange Wapper

Nu koos men dapper voor de Lange Wapper. De rest van het wegennet wacht wel weer.…

ik kijk al dagen naar de lucht en de indruk om aanwezig te zijn wijkt verder terug wanneer de ene wolk de andere wordt, op weg naar het westen het is duidelijk, zeg ik met droefheid in mijn stem op het moment dat mijn lange wapperende sjaal de wind verliest dat als straks de horizon komt ik zal verdwijnen in het vergeten…

De kaarsvlam hing lang-wapperend te branden En 't raam sprong open door een donkre stoot. Als water woelden in de nacht de landen Onder het huis; wij voelden hoe een groot Waaien ons aangreep, hoe de wieken van de Vaart van de tijd ons droegen naar de dood.…

De gekartelde randen schuiven langs de naad. kiem van een wenkend fortuin: een hangbuikspaarvarken. "Lange Wapper!" Hij blaast zijn spotnaam weg, een pluisje op de lippen. De hemel hangt door van afgrijselijk grijs en de jeuk vervliegt, de lachstorm dooft.…

wapperende haren met hoedjes die niet onderdeden voor die van de politicae van Prinsjesdag De mannen en ik wensten elkaar Gods zegen en kracht toe maar ik, ik verloor me al snel in zonde ik vertrok naar een heidens oord op zondag wel te verstaan....in Elburg "Elburgs Patat Friet Tent"!…

Geluk is moeilijk uit te leggen, toch is het iets wat we regelmatig zeggen. Menen we dat dan echt of zeggen we het maar, en is het eigenlijk niet helemaal waar. Want ‘blij zijn’ en ‘je vrolijk voelen’ is een andere zaak, dat het verward wordt met ‘geluk’ gebeurt best vaak. Maar geluk is een gevoel van binnen, en is niet te omschrijven in de…

Rustend op een paal met wapperende vleugels maakt hij zichzelf droog. foto uit eigen collectie…

dwars door boerenland de zacht stromende beekjes de aarden wallen lijnvormig landschap dijkjes begroeid met bomen geborgen dieren wapperende was knotwilgen en klaphekken een lang verlangen…

Met lange lome tred beweegt zij achter haar oogleden spiedend naar bewondering weet zij haar kansen niet gering in strak zwart, uitdagend rood of soms een kleurloos niet, met hoed of wapperende zijden sjaal ik zie hoe zij geniet.…

Het hoofd teder gebogen de hand aan de rand van haar hoed met vast gebaar tegen de harde wind Haar borsten toont zij met trots rokken wapperen om haar lange benen die dansen met sierlijke passen spelen spot met de wind Zij schrijdt vastberaden voort niets kan haar deren Al zo lang bewonderd mijn bronzen beeldje op tafel.…

Zij heft haar tengere armen met strakke blik vooruit lange haren wapperen in zilte wind geen kou kan haar deren door lang dun gewaad als de zon ten onder gaat zij is één met de zee en de zee met haar rollende golven spoelen aan de kracht van het universum oude woorden in haar hoofd broze vingers reiken…

En zelfs de blaadjes hangen stil hoe zwaar zijn nog de takken hoe lang hun leven nog,dat langzaam gaat verzwakken.…

de weg is lang langer dan men dacht in een gedachtenstroom lang verwacht aan de oever waar een hart sneller bonkt in oerkracht door haar opgestoken haren niet stoppen maar later vragen wat zou ze zeggen als letters samen smelten speciaal voor wie dit leest er is geen parel voor nodig geweest om te begrijpen wie jij echt bent terug naar jezelf…

Te lang, liet ze het voor wat 't was tevens nam ze 't voor lief. Te lang, nam ze genoegen met, deed 't niet eens met tegenzin. Dan ineens, gaan ogen open is 't klaar met gemoedelijkheid Ook de oren staan volop open en ineens is 't beurt met de geit.…

Zwart in een kleine ruimte Wazige vlakken door het raam Druppels rollen langs mijn wangen Het wordt te warm Mijn ogen sluiten en openen Adem in mij nek Weg uit deze beklemming Wapperende haren Tranen rollen over mijn wangen Van de harde wind Uit het geopende raam…

weer wapperen banieren gedoopt in bloed hun wellustig lied schreeuwen de torens in lange uithalen de honger naar nog meer gebied het rigide polariseren onder druk van geweren werkt tot het ultimatum barst in de opmars naar macht worden vrouwen en kinderen meedogenloos wreed omgebracht zij treden in sporen die de mens lang heeft…

haren wapperen alle windrichtingen op als je maar thuiskomt…

Sliertjes haar wapperend onder een natte wollen muts Koude handen met rode vingertjes besturen houten sleeën Opgewonden geschater golft haar echo’s langs besneeuwde bomen. Een weelde daar nog van te kunnen genieten.…

Vandaag zou het dan echt moeten gebeuren De lente zingt, 'n lekker zonnetje erbij De zwoele zuidenwind is ook van de partij 'T is tijd om wapperend en waaiend langs te scheuren Ook Martin Bril schreef in de krant dat 't weer mag Dus dames,trek het u toch aan; 't is Rokjesdag !…

Nevelslierten langs de bomen Geur van vergeten dagen Zaad van verloren bloemen Het verre zoemen van een bij Fluister, ruis en wapper Door de populieren die mij laten slapen Voor het bidden van de valk De nesten in jouw haar En het zout op mijn lippen En breng mij De dromen van de vogels De muziek van de bomen De woorden van de wijzen…

koolmeesjes hangen als kleine acrobaten aan vetbolletjes met wapperende veertjes komen ze de winter door…

Ik zie je zijden sjaal nog wapperen in de wind om een gezicht dat ik herken maar door jou niet meer gezien wil worden.…

ze wappert fier mijn vlag die al vandaag de toekomst in gedachten had een stevige bries uit onnaspeurlijke richting gelukkig niet met alle winden mee in het schijnbaar zinloos golven van het dundoek vermoed ik de basis van onze taal de nieuwe communicatie van het zijn waarin geluk de belangrijkste letters van ons bestaan zullen…

hoe staat gij, schaars gekleed te wapperen op d'n krinkeldijk leunend op de straffe wind uw dijen omhelsd met flarden er keren groepen zwanen terug van de grote kreek nabij zij buigen in hun verenpak gracieus valt wit op grijs mijn achterland verpietert sterft in lagen blad en loof ik wuif u toe mee mijn klak gij blijft in mijn winterkloof…

je gezicht in puin is veranderd, in een breekbaar uitzicht op het zilte land, kermend tussen de sabelheften en de meeuw die strandde tegen de wind in, zijn kaalgevreten karkas in de coulissen van de golven smeulend verstijfd de dagen komen steeds dichterbij de dichter, bij het vergelen van je groen stiltes tegen een witte muur, lakens wapperend…

Rode en witte vierkantjes glanzen vrolijk in rijen op de zwaaiende doek van het land aan de Maas dat trotse aanzien vol rechte lijnen en hoeken lijkt enigszins in strijd met de aard van dit gebied waar men ongaarne denkt aan straffe tucht ongedwongen uitkijkt naar wachtend avondrood of het volgende ochtendgloren.…

Hoe vaak heb ik niet uw handen geraakt, of gleden mijn leden langs uw warme huid en vluchtte ik verschrikt door de woeste beweging van uw wapperende hand als ik mij te dicht bij u waagde, omdat de kruimels die uit uw gretige mond op uw schoot gleden mij telkens weer lokten Ik weet het, mevrouw vaak noemt u mij irritant maar voor…

Langs het pad liggen kleine kiezels met her en der wat ontluikend onkruid in de verte snelt een haas langs een lodderogende koe net niet gevangen paarden staan op hun achterste benen wapperende manen dansen in vrijheid gierende geur geeft bleke neusjes vleugels bramen binnen handbereik soppen nog niet plukrijp in vochtige…

De wereld is een pas verschoond bed buiten bruist iedere molecuul blauw en langs de nog uitgestorven autobaan wapperen fonkelende kleuren van de rastette ik sla het laken verder om ons heen de ochtendnevel ruikt naar wasverzachter eindelijk samen op reis alleen het kussen nog wat opschudden we omhelzen elkaar nog even tanken.…

Rustend op een paal met wapperende vleugels maakt hij zichzelf droog. foto uit eigen collectie…