Netgedichten

netgedicht (nr. 21.866):

lofdicht ter ere

de dagen kruipen steeds dichter
bij de dichter, de uren schrijven
zich vol verlichte beelden, tuigen
de woordenboom op, spreken vrij
van wolkenluchten, stukgespeelde
partituur en verse groenten op het
aanrecht, die zich niet alleen laten
eten, buiten wacht nog een volle
moestuin, huilen de hoge dahlia’s

maar ik weet waar jou armen zijn
waar ze liggen, hoe je gezicht in
puin is veranderd, in een breekbaar
uitzicht op het zilte land, kermend

tussen de sabelheften en de meeuw
die strandde tegen de wind in, zijn
kaalgevreten karkas in de coulissen
van de golven smeulend verstijfd

de dagen komen steeds dichterbij de
dichter, bij het vergelen van je groen
stiltes tegen een witte muur, lakens
wapperend om het oude los te laten