Alle inzendingen over Lichtheid

De zwaarte die ik altijd voelde vervliegt en maakt plaats voor een alles overtreffende lichtheid Ik voel me vrij…

dat wat je nagelaten hebt is niet meer dat wat je me meegaf 't is geen bezit of zorgeloos bestaan daar trachtten we niet voor te leven nee, juist dat wat er niet over was van onze mooie dromen en zorgeloos elkaar beminnen de lichtheid van bestaan daar zal ik nu mee moeten leven met halve liefde en een groot gemis van niet alleen dat wat…

het vrolijk dartelen doet de ademzwaarte van zijn jaren lonken naar de lichtheid van de jonge jeugd ziet de kleinen plaats betwisten op haar uitgedroogde schoot om het genoeglijk leunen tegen het verend boezemmos spartelend achter tandentralies onuitgesproken gedachten hij weet zijn rijkdom meer dan goud of diamant dat daar liefdevol…

de vergankelijkheid van woorden geschreven op het natte strand liefdes fantasieën in mijn dromen bij het ontwaken wreed verbrand magische gedachten onbeschreven plots uit mijn hoofd verdreven ik verwacht ook de glorieuze dag dat mijn weten ontwaken mag in de liefdevolle lichtheid van het heelal slechts een trilling in de ruimte bovenal…

Wat is er in de lichtheid van mijn leven overdag dat het betaald moet worden met de zwaarte van de nacht? Dat uit het hijgen van mijn borst, uit dat moeras, uit van mijn dromen de benarde damp de kracht getrokken moet voor lachen?…

Ineens zijn ze daar weer: de tere tinten die hart en ziel in lichtheid open maken, die vreugde strooien als de sterren in een droom en hier vertellen dat iets nieuws kan komen...…

Ineens zijn ze daar weer: de tere tinten die hart en ziel in lichtheid openmaken, die vreugde strooien als de sterren in een droom en hier vertellen dat iets nieuws kan komen...…

aan het einde voor een nieuw begin denkend dat veel verloren gaat uit de verzameling tussen ons in wachtend op een nieuwe liefde in het witte schijnsel van verlangen die het zwart van onverlichte passie in een grijze kleur laat behangen de neerslachtigheid beklemt de lust van hartstocht ontwent toch zal de wijsheid overwinnen in de lichtheid…

De grijze golf, verdubbeld met de jaren, Stemt ons tot nadenken en overwegen De geest mag helder zijn - is het een zegen Om dagelijkse mantelzorg te plegen Aan wie een zwak gestel heeft meegekregen Een boomer speelt voor god en zal gaan wegen 't Gewicht dat het bestaan hem liet vergaren Ondragelijk de lichtheid, zijn bezwaren Het…

de god van de dood legt de luchthartige veer op de weegschaal neemt behoedzaam het hart plaatst het naast de veer het hart houdt zich vast Anubis schudt mismoedig het hoofd: hart je hebt zwaar getild aan je bestaan je legt teveel gewicht in de schaal enkel het hart, het vederlichte viert de lichtheid van de dood…

zoals sommige woorden zwaar kunnen drukken op je ziel zoals stilte een pleister kan zijn op een pijn die onrust heet zoals het samenzijn je troost geeft tot het barst zoals de lichtheid van het bestaan je soms nog zwaar op kan breken zoals tijd van leven je tot de dood aan toe op de hielen zit zoals het vergeten van wie je was…

Een grote vierkante wasbak ergens in een boerenhoeve. Ik draai de kraan open. Het is een wonder dat hij het toelaat hij die altijd alles heeft bepaald de kapitein van een wrakke boot in vreemde wateren. Nu zwemt hij in die wasbak. En hoe meer water er stroomt hoe meer verwonde kinderlijfjes erbij komen, ze drijven om hem heen draaiend van…

Onhoorbaar in lichtheid zeskantig verzuchten. Bij middagzon brekend, tot water vervloeien, de boomwortels lavend, de kruinen doen groeien. De droom van de stilte in daden verwevend - de mens: man en vrouw zijn - als sneeuw in de bergen heel schitterend leven. Uit: Herworteld leven, 1990…

Het lachen om de lichtheid, het gezicht nog onbetraand En toen was het oktober, ik weet nog goed hoe het begon. De herfst had zich zoals altijd opeens een weg gebaand. Voorbij die lange dagen, toen ik opstond met de zon. De warmte is gestolen en het licht verdonkeremaand.…

Wind waait wilde wapperharen water fronst zijn diepste rimpels wolken scheren flarden regen blonde pluimen buigen diep Toch blijf ik met lichtheid lopen almaar denkend aan het touwtje dat mijn hoofd iets omhoog trekt waardoor ik balancerend zweef Dat touwtje hou ik zelf omhoog als mijn privé-marionet beweeg ik me door…

Valentijnsdag Een vriendin gehad te hebben wiens ex Valentino heette Dan vrienden hebben die het zo’n beetje met mij vierden Nu jou en mij en met elkaar wel blij Hoe lang dit spel van jij en ik, van heel intens toch vrij van 't mens-zijn herontdekken van alle functies, alle plekken De merel hoorde ‘k ook al vroeg van licht en liefde, lichtheid…

mijn warme wens is dat ik je vind in dit lichtblauw labyrint mijn rood gemoed schaamrood op de kaken doet me naarstig zoeken opgewonden passeer ik die blauw stralende lichtheid van jou sporen van een rein verleden ik ploeg door je gele afstandelijkheid heen struikel over je opgelegde paarse spiritualiteit tot ik je zie verschijnen…

Een sliert herinneringen en alles gaat voorbij maar hier en nu vol adem en lichtheid soms en ernst. Het deint en schommelt verder maar laat zich niet bedwingen.…

Weg de lach, weg de lichtheid van het leven, waar is zelfs mijn goede zin gebleven? hopelijk straks beter... en opnieuw wat zin, wat verkwikking voor heel even.…

De verandering kwam niet geheel onverwachts, een maskerade in gedoodverfde kleuren verschenen door schaarste in het verschiet bladeren gehuld in geleefde geuren, nog onbekommerd warm uitgedragen in ondraaglijke lichtheid van het bestaan, beroeren stralen deinende kruinen de top van de kleurenpracht bereikt het uitzicht verbluffend.. een…

op het kleine weerloze lijf zo vaak verwond maar niet verslagen droomt ze van de dansende fee trappelend slaat ze haar krachtige veren uit moeizaam en vastberaden ontstijgt ze de zwaartekracht in de vlucht strijkt de wind langs haar vleugels en doet hen zingen zwevende zwaan je danst de sterren van de hemel je viert de lichtheid…

Vannacht werd ik overvallen, door de lichtheid van de dingen. Overvallen door heldere gedachten, die zomaar kwamen en weer gingen. Zo ging het altijd en zo gaat het nu, en zo zal het altijd gaan. Dat wij geen gedachten zijn, maar alledaagse werkelijkheid. Dat wij lichamen zijn, die ademen terwijl wij slapen.…

zwartgalligheid zijn somber o zo diep verleid je niet erin te zwemmen geen bodem die je daarin ziet haar doel is al zuigend jouw levenslust te remmen je verdrinken in verdriet Zoek liever die kleinere fijnere poelen die heldere koele klare ze zijn niet zo bodemloos diep zij zijn de juiste de werkelijk ware die het opperbest met ons bedoelen hun lichtheid…

vergeten de wind fluistert de bomen ruisen de huizen, zelfs de huizen… hoe je op je tenen jouw lippen de mijne jouw lichaam tegen en nooit was ik lichter mijn naam vergeten sprakeloos je mond losgescheurd op je eigen benen gaan staan je eigen weg gegaan en ik hier naamloos woordeloos zwaar van het verlangen naar zoveel lichtheid…

Gegoten in dons vingertoppen vertraagd zichtbaar bewegende contouren associaties in het wezen van de huid in rillingen zonder koorts diagonalen over de tong die schrijden over de treden van de ruggengraat hoop leidt ons over de levenstrap, in de lichtheid van de bron, een geconditioneerde odyssee door de hersenen van mildheid,…

Met ongewone lichtheid smelt de nacht in mijn ogen en verdwijnt gelijk een vroege vogel aan de horizon. Varend op de sterren vraag ik mij af in welke ademtocht de opgang ligt. Bij welke maan kom ik thuis is het te beschrijven een verhaal waarin as in water veranderd.…

ik vertilde me mijn lange leven aan wat de liefde is of liever nog: dat wat ik dacht dat hij zou moeten zijn tot mijn verdriet ging in mijn meisjesjaren de lichtheid al mijn hart voorbij want niets was slechter dan riskant te leven en hachelijk was het later toen ik ouder werd om de liefde niet heel serieus te nemen of erger nog…

kleurt vaal oranje in het licht van de ondergaande zon aan de hemel verschijnt een donkere dreigende wolk we wachten op het langverwachte kind het vervlogen weemoedige lied de laatste adem in het schaarse licht kan eenzaamheid zonder kloppen binnenkomen kan verdriet uitbotten tot schoonheid in de schaduw mogen rust en lichtheid…

Beneden weet ze alle mensen en ze kent ze de druktemakers de jaloersen de betweterigen die ze niet zo goed verdroeg De tegels van hun wijsheid liggen in scherven aan hun voeten Balancerend op het vinkentouw loopt ze - zichzelf trouw - een stukje met de maan en laat het gaan Eén voor één laat ze haar veren vallen genietend van de lichtheid…

witbleke zuigt er hartstochtelijk de kleuren van kindergezichten terwijl een molen stil en star de uren naar de einder waait Alle dagen zijn daar deuren naar eindeloze wegen die zonder bestemming voort waggelen op weg van eergisteren naar de welvingen van 't onaantastbare Struikelend over gebalsemde lijken scheppen we een ondraaglijke lichtheid…