Alle inzendingen over Liefdeloos sterven

Doodgaan doet ieder mens wel een paar keer op een dag, sterven is doodgaan bij het gevoel en stilstaan bij het liefdesverdriet wat je hebt, overgaan doet elk mens maar één keer bij het verlaten van het lichaam en de aarde.…

Zo graag schreef ik iets opbeurends, zo graag schreef ik iets grappigs, lolligs, of gewoon over idiote acties die buiten plaatsvinden. Dat kost me geen moeite. Maar wat boeit het jou wat er allemaal gebeurd buiten, niks toch? Kan 't jou iets schelen dat de zon schijnt? Vast niet. De avond valt, langzaam maar zeker komt er een donkere deken over…

Je mag, maar 't hart klopt je kunt, bent 't zo moe je moet, maar wacht op hem je wilt, dan zie je hem, een zucht, een lach een traan eindelijk, eindelijk mag je gaan. Voorbij de pijn, voorbij de lijdensweg, je laatste zucht nam alle ellende weg. Dag lieverd…

I. Nog niet al wordt het avond ga niet weg laat bladeren verdorren rood goud is in je haar verweven dat ik streel tot aan je ingevallen lendenen de nacht kan je nog niet verzwelgen want de flonkerendste sterren zijn je ogen toe, ga niet weg je maakt je mooi je blijft II. Koestering niet de seconden tellen tot ze lijdt…

Ze willen vast geen publiek monument voor het voltooide leven nu uitzwaaien genaderd uren afsluit wat jij niet ziet als jij alleen papier leest. Dus schrijf ik over hun gedachtes en dat we met te veel zijn op aarde om alle prachtige kleuren te beschrijven ook over wandelingen in het park. Ze vonden het wel grappig kenden mij niet eens van…

Haar wangen droegen al dagen vele tekens, naast kraaienpootjes rondom haar ogen intens blikken als bijeengebonden schoven, vers op het land die prachtige vergezichten. En altijd is er weer die zee aan golven, naast de kleinere stappen op de paden door de duinen dwars door de weilanden langs die grotere eiken en sparren dat ene. Op die…

Vandaag en gisteren zijn en worden dagen zinnen, wellicht beleefde momenten om te bewaren te beschrijven, liefdevol te schetsen in dagboeken. Hoe ook nu weer de ene maand de andere werd deze regels in je hart herinneringen bewaarden vele dagen wel of niet een potje konden breken. Wellicht zeg je zand erover al was het aarde nu zij gisteren…

Ontwortelen. Langzaam naar het einde Al wat je was afpellen Een lange strijd voeren Naar iets wat je niet wil Er is geen ontkomen aan Wanneer alles is gedaan Vergevend berustend Naar de kern van zijn Overgegeven , los van wat was De schoonheid , de intensiteit van leven Openbaart zich Je wordt mooi, steeds mooier Dan je ooit daarvoor was…

Zomaar ergens in het gras lagen zij omstrengeld of er nooit liefdeloosheid was hemelsblauwe akkoorden speelden een minnedicht twee mensen die het hoorden fluweelzacht kussende zinnen streelden hun gezicht rozig door beminnen zomaar ergens in het gras omarmden zij de liefde omdat het er zómaar was..…

Een onneembare heuvel een modderig Iwo Jima Waar west oost ontmoet doen mannen sneuvelen Liefdeloos in leugens geboren Hypnotiserend als een cobra een verleidelijk deinende zee Verrookt zij haar problemen trekt je mee in stromingen Slaat haar benen er omheen…

Ze reageerde liefdeloos: hij wou een zoen, maar kreeg een snauw. Ze riep: 'k Heb in dat beest geen zin: ik lust alleen een suikerspin!' Ze was een echte zoetekauw.…

Die avond zag ik buiten de maan mistroostig staan werd ik door vrees bevangen, voelde zorg en verlangen. Voelde tekens en iets van loodzwaar gewicht bijna gezwicht, ervoer ‘n strak gedicht en opkomende rimpels in dat gezicht. Ik zag een zwart-witfoto van kinderen nog zonder leed nog niet hoe de dood haar de toekomstdas om deed. Ik zag alleen…

Ze zegt dat het het spreken haar moeilijker gaat vanwege het opstarten van het lichaam met de trits medicijnen Elke dag opnieuw het evenwicht uitvinden het valt niet mee, afwisselend is het wel voor de kleine, onmogelijke prinses Waarom ik van haar hou, ik weet het niet dat zal wel niet zo nodig zijn voor wie eens verliefd nooit meer liefdeloos…

Als je liefdeloos bent, zullen ze kwijnen en treuren; Als je kwijnt van verlangen, heviger geuren; Als je brandt van verlangen, hun knoppen scheuren En jij in een groot gebaar al je gewaden.…

Sprakeloos Niet te bevatten De controle kwijt Wat doe je dan Is er ergens hulp Hoe lang wachten Een warme blik Medeleven vol begrip Liefdevol word je benaderd Ook door je buurman Zijn dochter en zijn zoon Maar dan weer alleen In de woestijn van eenzaamheid Je glijdt weg Zinkend in drijfzand Het geeft verdriet Ze zien het bijna niet…

Er is geen zekerheid Niets is de enige zekerheid die eens komen zal Wanneer het Zijn er niet meer is…

Ook de tijd heeft zo zijn idealen Niet te realiseren ambities schuren menigeen 's wil Jij droomde van beklimming van de regenboog Jij weet van liefde Dus ook van liefdeloos? Geschuurd en schoon klaar voor een oprechte dekking zonder enig probleem, in één keer De start was zeer voortvarend geduld repressief Lak ongedurig…

Wat we liefdeloos nalieten, zal niet kunnen bestaan. Stof, dat we op doen waaien, zal ooit moeten nederdalen. Als geest, die ons leven zin geeft. In de tijd, die ons hier nog rest.…

Felle ogen als een panter Boven een zwartzijden jurk In haar gezicht een niet-gespeelde koudheid Minzaam glimlachend, vol hautaine spot Meerdere malen Raakte zij mij rakelings met haar zwijgen Doordringend, onhoorbare signalen Uiteindelijk en tenslotte Ga ik daar langzaam aan kapot…

zwart wit maar bruinig in de lijst jij en hij in de verleden tijd de fotografenlach je hand die je een ander gaf de pose van geluk vereeuwigd in dit plaatje je liefde was al stuk over de stilte in je ogen is verder nooit gesproken je bleef een levenlang gesloten hij heeft geleden onder het gebrek aan kleur zwart wit wees hem al…

In het liefdeloze landschap van mijn eenzaamheid Heerst geen beweging die mij bedaart, geen rust Die mij troost of afmaakt als een eerstgeborene. Hoogmoedig vertaalt mijn bloed de tekens, De flitsen over het wrange water van weleer, En draagt de eigenschappen van hem Die zelfs de pijnen van november schuwt. Ellendig, lijf en droom ontkennend…

Beducht zijn wij voor deze lucht Sinister zeilen er kapotte wolken die regenbui naar bui laten vallen als door het valluik De kruik van 't verdriet gaat zolang te water Er is geen later alleen een nu: onheilspellend vertellend: het verhaal van 'n hel en verdoemenis.…

ik hoor jou praten over gemis over het niet meer kunnen van graag zou ik ze aan je teruggeven ze verruilen was ’t plan bij mijn familie is liefde ver te zoeken egoïsme staat centraal in de rol van zwart schaap leek liefdeloosheid vrij normaal met zoveel liefde praat jij nog immer over het oeverloze gemis hetgeen ik nog altijd ontbeer…

We lopen slechts naast de waarheid en het licht Gevangen in duister van gestorven liefde Verblind de hoop die zich naar de toekomst richt Verwijderd, elk gevoel dat niet beliefde Ontheemd van elk gesprek dat ons nader bracht Maar zoeken blindelings onze eigen wegen We mijden dageraad en gaan door donk’re nacht In ’t licht der ochtend komen…

je bent ontgroend en in de kleuren die je koos al jaren uitgewoond verfletst in schraal behagen geen liefde om de werkelijkheid te schragen hoe jij de pigmenten ook vermengde er bleef een kleur die niemand kende pas bij het retoucheren van jouw schilderij kwamen onverwacht die schitterende beelden vrij het was jouw warmte…

de woorden kwamen zacht uit je mond maar de echo’s vlogen messcherp in het rond zinnen nog vatbaar voor rede en gevoel weerkaatsten als dolken troffen dodelijk doel het was geen stortvloed waarin ik verdronk maar iedere druppel brandde als gif in mijn wond in jouw ijskoude stilte ben ik weggegaan in liefdeloosheid kan geen warme…

ik heb je laten gaan in mijn leven maar in mijn hoofd blijf je nog kleven in mijn hart daar slaap je rusteloos ik voel je niet geheel liefdeloos soms voel ik je klauwen nog snijden de littekens gekerfd ik wil geen medelijden ik vecht mijn eigen strijd ik heb nog zelfrespect je groeit een passage in mijn traject al blijft liefde daar…

schrijf met zwarte verf het korrelige verhaal van jou noch van mij schrijf over het eiland zonder beschutting waar de boot je bracht schrijf niet over het afgesneden zijn van het vasteland schrijf niet over slagregens het gebrek aan een paraplu schrijf niet over liefdeloosheid en onwrikbare dingen schrijf als het niet…

De nacht wordt steeds groter in mijn hart mijn ogen worden steeds zwaarder nevel daalt over de resten van wenende dagen zwarte schaduwen overvallen mijn lege vragen ik loop doelloos rond in volstrekte kou en adem een pijn in zo blind en zo grauw ik zwijg een eeuwig zwerven de dag gaat langzaam sterven…

na bijna een eeuw weer kind aandoenlijk gekromd tussen gesteven lakens oude handen zoeken wat is laatste adem als dit lichaam ontspant de wereld stilstaat de kring verbroken wordt maar als je buiten bent gaat de wereld toch door iedereen is zoals wij geef het leven door dat je kreeg van haar lief mens in wit satijn zo mooi was…