Alle inzendingen over Louter goud

Als de dag haar gouden glans heeft verloren en het daglicht bijna is gedoofd wordt de hemel toegedekt met donkere wolken grijs en grauw waar geen sprankje te ontdekken is van het hemelse blauw dan ontmoeten we de nacht langzaam verglijdend in een nieuwe dag die ons stralend toelacht en weer zal bekoren…

zonder pas zal ik gaan rond de aarde in haar baan onherkenbaar onbesproken herondekt samen met slag en snaar vol moed heeft ontmoet lichtjes in de lucht als parels vallen in hun vlucht omhoog als terpetine dat verdamt zij heeft mijn hart verlamd o lam o lam o tijger in de nacht nachtwoud ik huil om het zilver maar kreeg goud…

hij is de baas eet zelfs kaas laat muizen springen en dansen en danst gezellig mee op een pakeerplaats van steen leeft hij negen levens en neemt soms de been hij is een kater nog niet zo oud hij zegt hallo en heeft een hart van goud…

die wipt omhoog en omlaag dit is geen duisternis maar goud waard…

omlaag, naar de beweging van mijn arm, afgerond alsof ze nog jouw schouder volgt ik zie de schimmen van een bed en lijven die gedachten tillen; in twee zielen bloeit slechts vriendschap als de liefde van een moeder voor haar kind het kaatst terug: zij glimlacht om de harde werkelijkheid en hij, die als een vader is, treurt niet om wat goud…

En dan is het herfst de beuken worden stiller van zwijgen komt goud…

Nu de zomer Voorbij is, De koperkleurige Herfst het stokje Overneemt, Zie ik pas Hoe de groene Plantenkleur In goud verandert, Een paar blaadjes Hier even verderop Lopen alvast voorop En tonen het Nieuwe goud Op zijn allermooist - Opmaat naar het Nieuwe leven, Leven dat uit de Neergang geboren wordt…

Als een jager kijk ik naar het woud bevend en onzeker treed ik het binnen ik weet waar het goud ligt kan het delven Zij heeft haar ogen gesloten haar zwarte manen dansen langzaam op en neer, ze weet het niet, maar ik ben gekomen om mijn schat op te graven Eenmaal uit het woud onder de modder, voel ik mij de koning te rijk In het badhuis…

Gouden zon schildert wolken en horizon in parelmoeren kleur dan gaat ze langzaam onder en sluit haar hemeldeur wind laat het lover zwijgen alle geluid verstomd en in stille omarming verglijdt de nacht tot de morgenstond weer op ons wacht…

hij kwam hij zag hij overwon sensatie concentratie alom één schot een kogel één doel een race met zichzelf en tegen de klok winnen overwinnen triomferen staande ovatie eremetaal beheren harten stelen ja,natuurlijk olympische wonderboy Usain gold!…

terwijl de zon ten onder gaat en zachtrood licht het landschap kleurt weerspiegeld in een gouden meer dat kabbelt in de milde wind vergeet ik voor heel even alles wat er om mij heen gebeurt gevangen door de schoonheid die mijn ogen en mijn hart verblindt een onverstoorde witte zwaan die statig door het water glijdt een schichtig hert dat aarzelend…

Omring je steeds met goede mensen en vergeef me telkens als ik zeg: dat ik ontzaglijk van je houd en dagen van zilver, dagen van goud.…

de blues heeft mijn emotie bedwongen en het land gegeven waar ze recht op had door de bui wist ik dat men pa niet vergat die als jochie de Klamath had bezongen in een grot hoorde je het alsmaar klagen van de trompet die een stotend ritme gaf zijn uithaal was voor mij zeker geen straf ook toen het stof hem begon te plagen de vlakte waar ik…

in mijn kale tuin huist een oase van rust bloeit louter stilte…

Levenslang geen zon, louter kou, wind en regen. 'n Eendagsvlinder.…

warmte de vering geborgenheid kortom louter pluspunten voor ons lijfelijk geluk…

senryu duurzaamheid maakt dwars louter uit balorigheid koop ik een plofkip…

Als ik als lid teken Van de club Der litteken Dan hoop ik wel Dat ik bid Met louter leken…

Hoe lijkwit ligt de rechte winterlaan, Waar zwarte bomen, in verstijfd gebaar Van stroeve droefheid, strekken naar de klaar- Kristallen hemel de arme', als riepen ze aan De oktoberzon, die ze op een gouden baar, Bestrooid met rode en gele rozen, gaan Ten groeve zagen!…

En staan mijn verzen later soms te kijk in 'Gouden Aren' of in 'Dichterschat', dan zegt de leraar bij deez' pennespat: 'Kijk jongens, hier had hij het moejelijk.' ------------------------------ uit: 'De Gedichten', 1974.…

sterke verhalen van vroeger 'drinken was destijds een manier van overleven' dat zelfs jonge mensen oude jenevers dronken 'oude jenevers' met klinkende namen die mij thans zijn ontschoten maar ach-wie drinkt er vandaag de dag nog oude jenever een kabouter misschien? Lejo van Kuijeren…

zichtbaar wiegen op een zucht van wolkenwitte bloesems zacht en zachter een nieuwe dag ontvouwt zich vol kleine tederheden het raakt me diep die passeert meer van nabij van groei naar bloei door de taal die ik bemin o, dacht ik is louter vreugde die heeft herkend door de stilte heen wieg je zachtjes heen en weer onder het hemelsblauw…

Voel ik mij somber, treurig en alleen, het liefst drink ik dan zonder rantsoen, maar ‘k geef me niet over aan geween, ga mijn weemoed in een versje doen. ‘k Geef mijn somberheid een haven, is het volbracht, dan ben ik opgelucht, de treurigheid is weer begraven, en soms tevreden over mijn pennenvrucht. En wie mijn pennenstreken later leest…

1. Nu sta ik op de reuze-hoge top Van verre Loutringsberg, fier en alléén... In bangn, bloedge lijdenstocht steeg 'k òp, Door rotsgegrim en duistre wouden heen! Hier troont de vrijheid, die mijn harte-klop Juichend versnellen doet... hier heerst slechts Eén, Hij, de Eénge en Ene, die mijn harte-knop Doet springend bloeie' in geurwolk…

2. In verre diepte woelt het Leven voort... Daar kruisen zich de duistre smarte-wegen Van 't droef weleer nog, waar ik, neergezegen, De handen strekte in beden onverhoord... Dáár wordt nog de echo van mijn smart gehoord, Ten hoge hemel schreiend opgestegen, Weeklagend om verloren vredezegen... Tot mij het hoger lichten heeft gegloord…

zoals de voorjaarstinten kleur geven aan het aards bestaan de morgenstond het prille licht strooit over het leven de eerste zonnestralen al iets van warmte geven zó moet de lente zijn als bij het nemen van een heerlijk bad ter bevestiging van je weet wel wat...…

Waar het gras In vrede groeit En de bloemen Onschuldig bloeien, Zelfs het onkruid Tot schoonheid komt, Zie ik in jouw ogen Liefde die geen afkeer kent Doch louter mededogen…

openhalen wat eens was gerinkel van herinneringen meet volume van het gas dat glas doet bollen in de ruimte die jij gaf glazen beelden tollen draaien sokkels in vernieling knappen als een ruit ik pas niet in de transparante tolerantie en breek uit geef mij de hel de geilheid van de stoeipoes kerels met verhitte koppen daar louter…

sterke verhalen van vroeger 'drinken was destijds een manier van overleven' dat zelfs jonge mensen oude jenevers dronken 'oude jenevers' met klinkende namen die mij zijn ontschoten maar ach wie drinkt er vandaag de dag nog oude jenever een kabouter misschien ?…

Vorm, inhoud, woordkeuze en zinswendingen namen mijn hart in bezit Vooral de maas speelde een hoofdrol en werd kapitaal; ik dacht : deze zit De inbreng is zo levensecht gebracht; zou perfect scenario wezen voor geslaagde film, vast een topper Tevens zeer subtiele hint voor erg velen onder ons lijdende aan een sociaal aanvaarde drug wel droeve flopper…