Alle inzendingen over Mezelf

Ik verlang geen rozentuin niemand hoeft me dat te beloven maar ik wil ook geen bed vol violen waarop ik moet knielen Weet u, ik ben al snel tevreden met grassprietjes tussen de stenen met soms een klein verrassend bloementje wordt mijn leven verrijkt!!…

Ik wou dat ik kon spreken Kon spreken in de stilte In de stilte die over mij heerst Niet langer lijden door het verleden Niet langer daar die stilte Niet langer een ander De stilte die heerst over mij De stilte moet weg, hopelijk ben ik dan weer vrij Vrij om mezelf te zijn Gelukkig en blij...…

elke avond weer in het midden van de nacht huil ik mezelf in slaap terwijl ik aan je denk…

Vertrouwen in jou vertrouwen in mezelf Vertrouwen in de ander, dan gaat de dag vanzelf... Lief zijn voor jou is liefde ontvangen Lief voor een ander... gewoon onbevangen... Wat je geeft, krijg je terug en werkt als een boomerang geloof daar maar in... het is van levensbelang!!!…

In een kringloop van falen en van hoop rijg ik de dagen en weken aaneen twijfelen aan mezelf wachten op verlossing geloven in bevrijding herkauwen van verdriet vechten voor vooruitgang trachten naar zoveel dat van belang schijnt te zijn zoeken naar vernieuwing Verwacht ik te veel?…

In jou zie ik mezelf. Mijn liefde en mijn pijn. Zo ver weg en toch dichtbij. Ik wil graag bij je zijn. Het is liefde zonder passie, volledig op een lijn. Zou dit, zoals ze dat noemen zielsverwantschap zijn?…

Toch wel, want zover als ik kijken kan, reiken dan de dijken van de walen, niet veel verder kwam het einde nooit in zicht, tot eindelijk te zien was tot nooit, toen zag ik mezelf pas; ‘ooit, je zult zien,’ zal tijd sterven en bovendien, wij ook, zij aan zij.…

Kiespijn, of kies pijn Wil alleen mezelf zijn De dichter(es) echter wil niet Dat iedereen dat ziet. Eindelijk gebeurd, U heeft mij besmeurd.…

In het boek van je gezicht heb ik je stemming gelezen de uitdrukking van je ogen hebben mij daarop gewezen Is er iets met je gebeurd kun je vertellen wat er is moet ik zoeken bij mezelf of zit ik dan compleet mis Je gezicht heeft gesproken maar ik kon het niet verstaan wel ben ik nu aan het twijfelen of ik soms iets fout heb gedaan…

hij zag het Melkmeisje van Vermeer het begon in hem te schuiven te klossen van de consternatie begon alles te zweven hij vloog als mugje op het schilderij later sprak hij het was alsof ik buiten mezelf trad helegaar niet waar hij wisselde enkel van gedaante tot melkmug…

Alles wat ooit realiteit was zit verborgen achter het nu waar het onbewuste heerst met zijn eigen drijfveren Gerafelde herinneringen spoken door het hoofd verleden tot flarden vervaagd Ik ben een kind van al mijn weleer maar wat weet ik niet van mezelf wat ik eigenlijk zou moeten weten…

Ik schreeuwde je naam in de storm, toen niemand me zag Hoe vaak ik niet kon slapen en al suffend overdag mijn weg zocht De uren kruipen en ik sleep mezelf door de dagen heen De tijd schiet niet op en heeft ook geen nut, draagt niets bij aan dat onbestendige gevoel. Ik mis je.…

‘k Lig op de rails al uren in de kou te wachten op het einde van mijn dagen omdat ik, door het leven lamgeslagen mezelf daarvan voorgoed verlossen wou. Maar ’t lukt me niet, opnieuw door pech geplaagd. Die klote-trein is weeral eens vertraagd.…

ik ben alleen heb de wereld buiten gesloten warm sla ik de stilte om me heen nog jagen vragen op een antwoord maar de puzzel van vandaag wordt traag ik hoor mijn hart voel het bloed in bewegen eindelijk kom ik in ontspannen zijn mezelf weer tegen…

De spiegel geeft mij kleur laat mij beseffen dat ik nog gelukkig bruin ben trots op mezelf.…

Ik kan nu pas leven Nu ben ik mezelf. Jij brengt me tot rust, Je raakt mijn ziel en kust hem. Blijf bij me en laat me nooit meer los. Je streelt mijn lippen, en kust mijn hart. Ik hou van jou en laat je niet gaan ...…

Starend naar 't leven sluit ik m'n ogen voor de dood 't Licht van geluk maakt nu duisternis van verdriet Zachtjes hoor ik mezelf in de schreeuwende stilte om mij heen Je bent niet alleen, ik ben bij jou... maar jij niet bij mij...…

Kon ik de toekomst omzetten om naar huis terug te gaan met z'n nuchtere wetten, ironie in de ogen van de torenhaan,en in de nacht die mij ontbood, gevangen in de holte van haar schoot, waar ik mezelf in veracht, huiver voor de duisternis en om wat ik verwacht en voor de loerende dood.…

Heel even een slok Even verdoven Mezelf beloven Ik neem niet meer Maar het gebeurt weer Voor ik stop Nog een slok Daar drink ik op…

Stel mezelf de vraag, “ben ik wel normaal”?   Kijk door een bril van problemen, die zit me als gegoten.   Wat zit er achter die bril? Want die bril is niet normaal.…

Goed bedoelt maar ten kost van mezelf, Want wat ik echt wil dat uit ik niet, Ik maak keuzes zodat een ander geniet.…

Gisteren zei ik het nog dat ik van jou hou in mezelf, maar toch hoe kan dat nou Vandaag dacht ik weer hoeveel ik jou haat die pijn, nooit meer voor alles is het te laat Morgen heb ik hoop op ons, samen, “wij” ik zit in de knoop gaat dit ooit voorbij?…

Rots in De branding Wil ik zijn Wie ik ben Inzet tomeloos Met energie gesmeten Tot op de bodem Gaan van wat ik In me heb geven Eerst aan naasten En aan and'ren En pas daarna aan mezelf En dan te ontdekken Dat om zo ver te kunnen gaan Ik slechts zacht mee kan buigen Met het graan…

Ik heb mezelf gevonden, omgeven door regenbogen in de glimmende lucht. Ik zie een halo van onaantastbare gedachten, mijn rug naar de zon. Ik ontdek waar ik heen ben gevlucht, naar het midden van mijn eigen kring, niemand anders die er nog is. Hoe kon ik weten waar ik aan begon?…

Voor mij is het een kelder waar ik me kan verschuilen, me in het donker mag vergissen en waar ik mezelf wijs kan maken Dat het zo slecht niet gaat.…

Vandaag heb ik veel naar mezelf gekeken, Dat moest ik doen van Jean-Pierre van de Ven Omdat ik op ‘Blue Monday’ depri ben. Persoonlijk is mij daar niks van gebleken. ‘Blue Monday’ draai ik nu van good old Fats, Jean-Pierre, nog wel bedankt voor je gezwets!…

Vreemd dat ik mezelf na twintig jaar niet ken Maar met dit dichten ben ik dicht bij wie ik ben…

Voortbrengsels van mijzelf Zijn het, de gedichten die Als botjes bekleed Zijn met vel - Uitsluitend mijn eigen vel, Waarvan teint, blos en Gevoeligheid helemaal Van mezelf zijn, zo hard Komen ze bij jou binnen, Omdat ze honderd procent Echt zijn, Zonder dat ik er ook maar Iets hoef bij te verzinnen…

Gered Net kwam jij, mij op het juiste spoor tegen, toen ik mezelf verloor uit mijn geestelijke bazaar, je reikte mij je hand, als mens verwant mijn hart sloot haar wonden, en nu nauw aan u verbonden om als twee mensen het liefdes universum te doorgronden.…

onlangs in Juinen geweest en nog even op het terras van café Hekking gezeten werd ik ook nog door de oud-wethouder persoonlijk van een koel pilsje voorzien juist in die gefingeerde werkelijkheid teruggeworpen op mezelf wist ik soms mag alles kan alles... en daar kan niemand tussenkomen en dat is maar goed ook…