Alle inzendingen over Mild

Dit samen zijn, niet te benoemen, als milde regen op het gras. Zij deelden lief en leed, geluk en pijn, met onderhuids de dreiging, het fragiele van het zijn.…

over de daken klinkt muziek als de ochtend in mijn ogen stroomt en het licht zijn armen spreidt zoete klanken zoeken mild gestemde oren in dit kleine land van korte onschuld is nog niets verloren…

de ochtend stroomt in onze ogen als het licht haar armen spreidt over daken klinkt muziek zoete klanken zweven naar mild gestemde oren op een eiland van eendendons lijkt nog niets verloren…

in woorden die ruisloos verbleken in tere gedachten verstilde gebaren in milde ogen kromme lijven in broze mensen die langzaam vergeten wie ze waren ontluiken zacht gerijpte zielen lonkend naar de eeuwigheid…

dit snelsonnet een heerlijk licht gedicht want ja, gedonder is er al genoeg dus graag wat lichter is wat 'Men' mij vroeg vandaar dus dit poëem, mijn mild gezicht dit vroegste snelsonnet tot nu, is ijl dus veel plezier, ik wens den lezer heil…

De milde regen vult, zonder haast, de glasbuis van de regenmeter. Je koele hand rust op mijn warme huid. Als zachte druppels regenen je woorden in mijn koortsig hoofd. Straks meten we de millimeters van ons geluk.…

ze was een ouwe doos nog goed betimmerd de inhoud van de doos had ze eigentijds gehouden bij voorkeur opereerde ze in het milde schemeruur met sotto voce teksten onder bevlogen handen een slimme meid is op haar einde naar behoren voorbereid…

Boven het steekspel van hun blikken toonden de kruinen van de bomen stervend steeds weer nieuwe kleuren zonder naam een milde wind trok bij hun eerste stemverheffing ruisend nog wat verder aan -het was herfst op het scherpst van de snede.…

Wie straks een misdaad pleegt is beter af Want wegens een bezuiniging van Teeven Heeft hij of zij een heel wat beter leven En kan genieten van een milde straf "Ik ben heel blij, dit is een fijne land En heb met Fred een hele goeie band"…

op dagen wanneer het leven voelt als iets dat je misloopt waarop alleen overblijft wat geen hout snijdt op die dagen kom je beter niet uit de verf zweef je door een leeg decor een milde steen des aanstoots slechts…

Vanuit het dodenrijk verzocht mij Driek (Diens naam gebruik ik om me in te dekken) Om eens de stoute schoenen aan te trekken Voor mild verpakte snelsonnetkritiek: Wilt u, collega‘s, naar de winkel gaan, En schaf u daar zo’n handig telraam aan.…

, hij aaide mij de versleten huid als bezorgde mijn sterven hem meer pijn Zijn stem fluisterde van het hemelskruid dat eeuwig bloeide in milde zonneschijn De dood kwam ’s nachts en onverwacht en hij reikte mij eeuwige vriendschap aan Uit mijn lichaam week de zwaartekracht Ik was bereid het aardse leven af te staan…

Zij ligt op haar bed , een verstilde pop naast haar met de ogen half gesloten, een wilde roos is op het netvlies geboren, magisch beeld tussen het alles en het niets een zacht gezicht verschiet van tint als ik in haar donkere ogen kijk als zij in haar droom de pijn verliet de milde adem vliegt uit op een onverwachte morgen waarin…

tastend naar zijn oude geur en gloed ben ik in het tere omhulsel gekropen en zoek onder zijn zachte winterhuid beschutting tegen stil verdriet koester de rafels van milde warmte, van ruisende sporen zo raakbaar nog verweven in de leegte die hij achterliet…

speels ontlok ik aan je dromen die milde blik van damhertogen waarmee je tracht mij te bekoren zoals een vlinder op de tafelrand in alle minzaamheid voorzichtig landt onhoorbaar zachtjes even trilt van schuwheid met de vleugels rilt.…

wat mij zo raakt is je gebarsten stem een open vuur dat flakkert in je oog je milde hand die zo secuur de nadruk legt die felheid van je hart waarmee je dweept en mij beweegt je laat de noten beven op de stemvork in je schorre keel…

milde regen en zachte bries sluiten een verbond dat aardse grofheid polijst bij elke stap die de vorige naar het verleden verwijst zodat verse indrukken grofkorrelig patina krijgen van zomers die zich tot regendruppels aaneenrijgen…

Alleen in een milde oorlog Overweeg je de kans Wik je de norm De koortsdroom blijkt bedrog Vaal en naakt nu De ziel worstelt met de made Stottert in dit jachtig vel Wijzend naar de alarmbel Met een trillende vinger De ring met jade…

Ik heb wat wijsheid, algemene kennis, Ik weet lief te hebben en mild te zijn. Ik groei in mijn kennis De kennis over wie ik ben Mijn doel in het leven Is te geven en te weten een weerzien met hen…

adempijn bladeren op de wonde ter bedekking van Uw schaamte nochtans bitterzoet van stroperige hars onderhuids door milde hand beroerd Gij, die het zand van de dooddoorlopen stad in straatstenen snoert Uw bomen groeien door - blad voor blad…

Adagio Ontloken woorden tijdens tonen van Mozart's oorstrelend adagio nog broos en schuchter zoeken beschutting in zacht bewogen zinnen ik raap ze op geef ze een warm plekje In de wiegende wind en milde avondzon.…

Welkom de geur van nieuw leven met weemoed verweven In klein gekant alleen, zonder verwant Herschapen en zo gewild weer kind, weer vreemd, zo mild Ieder jaar weer, verwondering zo teer zo pril, zo stil Er is geen verweer…

met zachte hand ontrafel je de draden van het web dat ik spon je wilt mijn woorden als dromen te drogen hangen in de milde zon en na het drogen plooi je het bedlinnen voor de nacht die komt je kruipt lavendelblauw arglistig tussen het linnen om onzichtbaar mij te minnen.…

laat mijn woorden dan bij maanlicht van sneeuw zijn een siddering, een beetje wonder zoals zilverglans, mild in bomen het onbekende dat zich over het leven buigt; een vinden of ontwaken in trillend teder en in dromen wij samen in witte kruinen de engelenvleugels tegemoet…

Op een kleurend eikenblad schrijf ik mijn ja en nee op onder - en de bovenkant, de late zomerwind temt de passie naar eigen keuze in haar veelbewogen hand, drijft haar schare over land en bevlogen kinderzeeën en de milde jaren heen, om alleen te blijven met z’n tweeën.…

opgeblazen kikkers verscholen achter het riet en de roze waterlelies dobberen blauw tussen zwanen weerspiegeld in het zilver licht met jouw gezicht zo rimpelloos vrij met mij onder milde zon nu de jasmijn zijn wit zo geurig uitbraakt in de wind…

Passie en liefde Bitterheid en tranen Milde geuren achter de wind Zonneschijn versus regen Een bewogen hemeldek Gevormd door wolkenpartijen Gelijkend op een olievlek Een warm gevoel Ontwaakt in mij In de schaduw van de nacht Wachtend op een ander getij.…

Het ademen valt me zwaar, Bergtoppen doemen op Waar aanstonds De ademhaling Stoppen zal, Luttele seconden Voor de crash Schrik ik wakker In mateloze angst En ruik de milde Voorjaarsregen door Dit open raam, Waarvan alleen De binnenkant Nog bevroren is…

o mild, weldadig novemberlicht hoe kon ik je haten..... Hoe kon ik haten de statige regelmaat van mijn dagen en nachten zonder kwaal, zonder last Moest ik eerst weten wat zou komen, wat zou kwellen ten einde toe?…

milde winterwind schoonheid van de rode bloemen en zilveren sterren rondgestrooid de blauwe hemel voor 't zonnegloren haar parels van dauw heeft uitgespreid als een vochtige wolk over dorre aarde waarin ik verschijn in een nevelgordijn wacht op de gouden zonneschijn…