Alle inzendingen over Moeders

In mijn herinnering gegrift voor driekwart in mijn meisjeshart was het verborgen, stil apart kostbare niet vergeten gift vol ijver snort haar naaimachien vraagt moeder mij om iets te zingen van winter of van lentedingen, ik vraag: "Oud moedertje misschien?…

“Voorzichtig zijn”, zegt moeder tot haar jongste Bij elke kus kijkt zij hem dringend aan Hij gaat per fiets door druk verkeer naar school toe Ze zwaait hem na, ze moet hem laten gaan… “Voorzichtig zijn”, zegt moeder tot haar puber “Doe niets wat jou of wat een ander schaadt” Hij wuift haar woorden weg terwijl hij gaat Luid toeterend verdwijnt…

moeder van mijn tere kind, verteerd door liefde maar ook verdriet, zal haar einde tekenen grillig en zwart…

ze was niet de aan het bed sprookjes lezende moeder ze was meer de leeuwin die haar welpen hartstochtelijk beschermt daardoor was voor mij de wereld veroveren in blijdschap zeer gerust wat naïef misschien zonder angst voor de mens een rust toen mijn puberbloed mij naar weidse vlakten deed verlangen toen werd zij…

ik zie mijn moeder in de spiegel en zeker met mijn lippen rood ben ik haar laatste beeld voor de dood daarom doe ik het nooit…

De moeder wordt nooit meer diegene die zij ooit was. Die ging heen met haar kind, zijn as ..…

Fresia’s kleurden zonnige zaterdagen, Als zij besloten had zichzelf te verwennen, om alle narigheid hartgrondig te ontkennen, Ze gaven geurige antwoorden op niet gestelde vragen. Al was het om de tijd te vertragen, wilde zij de antwoorden niet kennen, durfde aan het beeld niet wennen, Zij moest het heden wel verdragen. De dagen kruipen traag…

daar zijn velden vol kruisen met eindeloze rijen verdriet iedere man had een moeder hij groeide onder haar hart laat ze zich verzamelen zij die geen tranen meer hebben laat ze dreunend marcheren zwijgende zwarte pelotons voor de eeuwige vrede voor de doden maar vooral voor de levenden…

daar zijn velden vol kruisen met eindeloze rijen verdriet iedere man had een moeder hij groeide onder haar hart laat ze zich verzamelen zij die geen tranen meer hebben laat ze dreunend marcheren zwijgende zwarte pelotons voor de eeuwige vrede voor de doden maar vooral voor de levenden…

moeder in je kist iedereen liet jij voorgaan nu stopt het verkeer…

Hoe kan een persoon die nooit tijd heeft alle tijd voor jou nemen Boos op je zijn en toch liefde uiten Niet bij je zijn maar je nooit alleen laten Een normale vrouw zijn… maar ook mijn moeder…

Ik heb je weer ontmoet en in je moede ogen de beelden gezien van een lang vervlogen tijd: de duisternis vol gevaren en bij het haardvuur gefluisterde verhalen, de lange harde dagen van arbeid voor 't schamele brood, de zorgen om de kinderen later. Nu ben je weer alleen, je levensloop bijna voltooid, de kinderen verstrooid, in hun wereld…

Al jaren dood gaat zij nog elke dag een heel eind om in mij. Ik zie haar na het scheren elke morgen voor me, en sta een voetstap in haar schaduw stil. Haar lach tast mij in oog en mondhoek aan, breekt uit zijn glazen kooi de kamer in en zwijgt wat aldoor was verzwegen: dat ze begraven lag onder de duim van een man, in een gat waar een bouwvallige…

je moeder, zei hij, en lachte de druppels kwamen vanzelf en onbevangenheid verdween ik wist dat het nooit meer zo kon zijn mijn moeder, zei ik, en huilde zijn zorgeloosheid verdween vanzelf en liefde onsteeg hij wist dat het nooit meer zo kon zijn…

Dag moeder, zeg ik, en daar zit je dan, ether in de hoeken van je ogen, ik wil het verwarren met tranen, maar het gevecht met de redelijkheid is allang verloren.…

Ze zat zomaar te zitten, zomaar te zijn, zomaar te kijken zonder te zien. De laatste jaren van haar leven. Ik dacht het kan niet erger, maar het kon wel elke dag wat minder haar kind te zijn.…

je bent er al enkele jaren niet meer en 't deed eigenlijk nooit zeer je was streng en rechtvaardig maar ik vond je nou niet echt aardig; nooit een knuffel of 'n kus en dat miste ik dus... al heel jong kreeg ik 'n kind door jou niet zo bemind, je wilde nog geen oma zijn en dat deed me dan weer pijn.. wist niet eens dat ik zwanger was want…

Ze eten mee, het liefst elke dag en je zou geen moeder zijn Als je dat niet het liefste zag. Ze komen om raad en advies bij jou dat is wat je toch het allerliefste wou Want al zijn ze de deur uit en op zichzelf Je blijft in hun beleving de belangrijkste factor dat spreekt vanzelf.…

Moeder, de spil van het gezin ’t opperhoofd zonder vorm van gewin Moeder de vraagbaak van iedereen, de tolk, zoals zij is er geen één. Moeder die kinderen baarde moeder van onschatbare waarde Moeder of ze nou één kind heeft of tien, tijd maakt voor allemaal, je kunt ’t zien.…

Jij was vol warmte, mededogen Jij had mij, als een ieder, lief Dit leven had toch nog gemogen De dementie is als een dief Al wat ik liefhad is verdwenen Jouw geest, zo hoop ik, bij de Heer Het lichaam tegenover mij Da's zeker Heeft weinig van mijn moeder meer…

ik ruim de keuken nog wat op ik zie mijn moeder gaan ik pak wat op en zet het weg ik zie haar handen aan hoe zij het deed verleden tijd wordt heden in de tijd nu net als toen mijn handen gaan als die van haar met vlijt haar vingers zijn nu krom beleefd haar handen zo vertrouwd de mijne zijn nu net als toen al moederhanden oud .…

wanneer ik zoek met een licht waar zij het laatste gewandeld heeft komt altijd weer haar gezicht naar mijn lantaarn toegewend zacht gebogen, haar ogen dicht en bloed op de mond gekleefd gaat het mee tot het zwicht achter het hek langs de berm die de vijver omgeeft waar nieuw onkruid groeit op de plek van het vergrijp, door sterren omringd…

Zijzelf was als de zee, maar zonder stormen. Even blootshoofds en met een brede voet. Rijzend en dalend op haar vloed, als kleine vogels op haar schoot gezeten, konden wij lange tijd haarzelf vergeten, rustend en rondziend en behoed. Haar stem was donker en wat hees als schoven schelpjes langs elkander, haar hand was warm en stroef als zand.…

Ben je nog klein dan staat ze voor je klaar, snuit je neus en wast je haar. En ze is zelfs niet te verlegen om je billen af te vegen. Dus als je later het huis uit bent gegaan, vergeet dan nooit wat ze voor je heeft gedaan..…

Ik stuur je een berichtje via dit gedichtje het is 25 jaar geleden dat jij bent overleden die kerst vergeet ik nooit meer alles veranderde in één keer wat voelde ik een pijn nooit meer praten of even bij je zijn wij waren ons ervan bewust dat je toe was aan je rust en deze rust heb je verdiend ik weet dat je van boven op ons toeziet lieve…

ik kan niet zonder haar want zij gelooft in mij wij horen bij elkaar want als ze al naar mij kijkt ze staat altijd naast me tot het uiterste einde want ik ben haar jongen ik zie de toekomst van ons allebei ik hoop dat je trots bent op je eigen vent ik ben wel op jou trots dat je later op straat loopt en mensen zeggen jij bent bekend wij…

Je hebt altijd geweten dat je een moeder was En dat is ook precies wat je voor anderen bent Want moeder zijn dat zit van binnen Of je nou wel of niet een kindje hebt gedragen Wel of niet een bevalling hebt meegemaakt In je hart leeft de moeder in jou En die draag je uit Naar ieder kind Naar ieder mens Naar ieder levende ziel En dat kindje…

Als ik denk aan ons moeder Dan komt het liefhedenbeestje onverwacht In al zijn pracht Voorzichtig met liefde pak ik het dan op Stippen van Geluk Wijsheid, blijheid en volhardendheid om te kruipen naar de top Van de vinger Om daar de vleugels uit te slaan Veilig en behouden een goede weg te gaan Met liefde voor ons Allen die zij bemint Ons…

ik wist niet kind hoe het zou zijn jij in mij voelde vertrouwd ik dacht dat niets mij méér kon geven maar nu ik jou in mijn armen houdt besef ik pas het leven…

zo kort mogelijk als ik kan zeggen: ik hou van jou.…