Alle inzendingen over Nacht

Want deze nacht is geduldig in de momenten die ons brengen waar we niets meer zien en alles geloven.…

Eer een tweede zon zal stijgen, Nacht de komst der maan vermoedt, De eerste ster door 't donker bloedt, Zien mijn ogen weer ziels eigen Vaste zon, uw oog doorgloed Van het licht dat ebt noch vloedt!…

- Lang nog in mijn ogen waren de tranen, in die nacht geschreid.…

ik ik wil ik wil je ik wil je kussen ik wil je kussen op ik wil je kussen op je ik wil je kussen op je bed ik wil je kussen op je bed leggen…

Een nacht, de vlek die voor de zon kwam te zitten, en vervolgens wegsloop. Een kracht, energie die mij wou verhitten, en daarna binnenkroop. Ik zal het woud doorkruisen! ik zal op onbegane grond staan Ik zal mijn kolk doen bruisen! Droom, droom laat mij niet in de waan.…

Zij speelde op zijn basgitaar, zijn tuba's en trompetten. Heel erg was hij verliefd op haar, en op haar tetteretetten. Hij declameerde poëzie, zij speelde klarinet, en plotseling, toen had Marie op hem haar zin gezet. Zij vleide zich presto marcato, heel dolce op hem neer, en hij verstrikt in rijm en leer van metrum en sonnetten,…

Rozenrood zijn je lippen aangestipt door de nacht 'k weet ook wel dat je mooier bent dan mooi. Zweetdruppels glijden naar beneden ik heb dorst langzaam daagt het morgenlicht deze nacht....zo mooi.…

Laat mij je kennen nacht met alle kunstlicht je verlangen alle onrust in het zwart de duistere vensters waarachter men voor even lief heeft zelfbevlekking heet dat één gedumpt de nacht in crisis laat heel weinig weten ‘s morgens spint de kater…

Ik stuur je sterretjes terug maar heb niet gewacht, het duurde te lang tot de komende nacht. Na een klap op mijn hoofd heb ik sterretjes gezien. Ik stuur ze naar jou en neem zelf een aspirine :(…

Tijdens sommige nachten maak ik fantastische reizen op mijn vliegende tapijt geweven van gedachten die mij de weg zullen wijzen...…

Doordrenkt van nachtelijk oranjelicht Kunstvuren neerkijkend op voorbije tochten De oude straat is nu als enige verlicht Een levensweg in alledaagsheid vervlochten Mijn schaduw komt als een tweede bij de lantaarn Draaiend snelt hij zich strekkend aan me voorbij Vervaagt en wordt opgenomen door de nacht Terwijl ik het volgende licht nader…

uit de diepte een glimlach en steeds opnieuw de stroom vanuit de bron vult elke vorm van nabootsing ook ik wacht op het uur morgen waarin wij smelten in een kus van het samenstromen een vederblad zachte kringen blaast over elke gedachte onnodig blijkt het moment vergaan als nooit gekanteld pluk ik jou uit de schaduw neem jij mij uit de nacht…

geef ons één nacht van liefdesleven deel samen de verhitte pijn het is je daarna om het even wie ’t volgend vlindertje zal zijn want waarheid laat zich niet verkrachten je weet dat ik niet bij je blijf maar lief geef me één van jouw nachten laat ons genieten, lijf aan lijf die ene nacht is van ons samen al ruiken wij 't grote gevaar ik…

heel zacht komt de nacht aan haar einde getekend door zonlicht langs zwarte randen verleden hemel blauw zal je verblijden deze dag en zich in rood en goud verdwalen tot de avond valt in zwarte lucht elke ster een glimlach zeldzaam als de wens die langs je snelt als hij valt en jij vraagt in stilte om geluk…

Rijzende nocturnes flitsen honend contouren van verachte flora uit hun losse pols Gekegeld op gepolijste kasseien druppelen zij bebloed de versmade grond in en smeken onnodig om herkansing Dan puft de maneschijn in 't holst van 'r nacht en gelukkig beklimt 'n schim de berg van hoogmoed en vergankelijke kracht…

Ik zoek de stilte van de nacht waar een verlate fietser afscheid roept en mijn koelkast haar eigen leven zoemt De woorden die ik vind binden letters op papier mijn hond snurkt zacht en ik, ik adem de stilte…

stil sluipend in de winternacht tekent ze ijsbloemen op de ruiten wervelende wind blaast zilvervlokken in het rond tikt ze warme oogleden zachtjes dicht glazen kristallen weerkaatsten het fonkelende licht van de maan in schijnende ijspegels langs haar oren de lach op haar bleke gezicht lijkt vastgevroren…

de wind is dun zo ook mijn jas ik volg mijn lust met ferme pas ik ga naar haar in het portiek zij fluistert woorden in muziek mijn lid is hard haar huid is zacht ik kom bij haar stil in de nacht dan ga ‘k naar huis voldane tred kruip terug bij moeders in het bed…

Thans naket* de ongeëvenaarde Wonderzachte nacht. Wit staat de dood op wacht. Gods kinderen hebben de aarde. ------------------------------------------------------ gekorven: van kerven - met zwaard of bijl te lijf gaan naket - komt naderbij…

De nacht staat ver onder de zon toch treurt ook zij niet om zichzelf het fundament van de berg bedekt de stroom die haar langzaam slijt de vogel leerde de honger overwinnen oneindig blauw versterkt een sterrenleger in de borst sterft de denkers droom verdiept het inzicht via omwegen is de zachtzinnige glimlach geluk…

Als de nacht vervaagt En de sterren doven Vult zij Ons diepste verlangen Bereikt haar licht Ieders’ ogen Ontwaken wij In haar ochtendgloren Als ……

glinsterende dauwdruppels als edelstenen door het weefsel van de nacht de maan werpt zilverstrepen op een zwevende spinragdraad verstrekkende spiralen glanzen zijdezacht een lichtstraal raakt de nevellinten tekent dansende kleuren beschijnt zijn zwart gelaat woorden in eeuwigheid van stil herinneren hij kan in gedachten de wereldtop…

de dag verdwijnt in stille zuchten verdiept het heelal door een spectrum van gedichte kleuren zwarte veren van de droomvogel klapperen nog zij dragen het leven in ivoren tinten verheffen de nacht…

je hebt mij alles laten zien soms teveel misschien leerde mij kijken in samen reikten wij naar verbondenheid die in horen het begrijpen haalde uit gebruikte woorden ieder eigen taal en kleuren die karakters lokaal geurden langs de weg gezeten overspoelde ons het uiterst gastvrije leven juist voor de hekken van de ommuurde…

een deuntje, fluitend door de nacht, een kater, die op paring wacht, een open hemel met sterrenpracht een dompelaar die hikt en lalt, brallend een vuist naar boven balt en dronken in een voortuin valt een jongen die zijn meisje kust, vechtend tegen gezonde lust, zich van gordijnwacht goed bewust een fietsbel, rinkelend langszij achter…

slechts gevallen sterren Tot hij plots mijn droom aan diggelen sloeg scherven kapotgescheurde illusie lagen op het tapijt aan mijn blote voeten Het weerzien smaakte zacht veel zachter te zacht met vroeger geleidelijk aan voelde ik juichte ik hij neemt me mee hij had lichaamswarmte genoeg om te stijgen tot in de hemel Tegen de blauwe nacht…

witborrelend zog bruist weg in het ijle verstervend in schuim onder windstille zeilen gekraak en geklots een zeezilte streling wiegende lichtjes een meeuw op de reling goudgeel gegangmaakt door rimpelend klater rijzen de sterren uit ’t donkerend water…

en haar zal vasthouden Totdat ik het raam open en haar loslaat in de nacht…

Bij het open raam Tuur ik in het niets van mijn handen Voorzichtig heb ik ze opengevouwen Dan fladdert de nacht uit mijn palmen op Vrolijk dansend verdwijnt ze uit mijn zicht En terwijl ze opgaat in zichzelf Bedenk ik vast dat ik ooit De dag ook in mijn vingers krijg…

De nacht breekt uit het kreupelhout en aan mijn mond ontsnapt een hese kreet terwijl ik ren.…