Alle inzendingen over Nehalennia vertrapt

het lot bepaalt nachtelijk dromen de zoektocht in leven ligt voor jou uit als een weg over rozen waar doornen vertrapt het kwetsen voorkomen van dit eenzaam hart dat ongeschonden naar liefde toegroeit aanvaardt wat moet zijn leeft elke dag waar levenslijnen elkaar nooit raken maar samengaan zij aan zij…

terwijl de dauwdruppels zijn vertrapt onder laarzen van vervlogen uren branden er tranen in oogkassen van de morgenstond in dit aardse dal zal na overloop van tijd het water tot de lippen stijgen maar vooralsnog blaffen wij quasie opgeruimd tegen het alledaagse leven en juichen uit volle borst 'lang leve het bestaan'…

Soms voel ik mij als verwaaid blad Door wind en regen vertrapt doornat Koud kleurloos broos en zo zwak Nerven gescheurd los van mijn tak Liggend op aarde nevelig vol vocht Nergens beschutting tegen kou en tocht Dan is het wachten tot ik zal vergaan Verzwolgen verteerd niet meer zal bestaan…

De stad een zakdoek vertrapt bevuild duiven vreten bomen vluchten trams haken luidruchtig in de groeven van de stad in de supermarkt de hoeren op halfverminkte pumps ochtendmannen verramsjen de ochtend kinderen stuiteren weg de stad een zakdoek niet opgeraapt de stad ------------------------ uit: 'Glazen Jas', 2007.…

zij joeg vogels op om stilte te vermijden vertrapte takken in het bos om rust te bestrijden was met storm en onweer in haar element chaos heeft zij steeds gekend nooit nam zij de kans om in balans te raken meer van haarzelf te maken zelfs in haar laatste rust heeft zij nog een keer gekucht het leven heeft haar altijd dwars gezeten…

Ik rende haar achterna dwars door het hart van duisternis verdwaalde gazelle van het niet kunnen verwoorden schaduwenen, wildernis en waan, flarden van eens al gedroomde dromen zij rende mij achterna dwars door de duisternis van het hart verdwaalde gazelle herinnering aan jouw gezicht en handen dat samen met het licht en vertrapte ochtend…

stap naast vertrapte paden met voeten in zompige aarde proef naakt het malse gras snuif de geur van ziltzoete liefde in een zwoel ontsluierde nacht raap kiezelstenen zuiver wit gepolijst door bruisend water laat ze glijden door je hand en voel de stroom van eigen zijn…

met lege handen graaf ik kuilen in mijn achterland tracht mij bloot te leggen waar ik ben gestrand een vrouw met eigen denken innerlijke kracht die zichzelf verpandde met alles in haar macht gedreven door hormonen en wat er werd verwacht wroet met gezouten vingers in haar vertrapte hoop vergleden zandkastelen waaruit mijn ik weg…

Nu, rest een lege huls weggegooid, vertrapt. Stil, en ongezien drupt je laatste traan uit de wond die eens haar lippen kuste.…

handen strooiden bloemen op de paden die we zijn gegaan onze voeten knakten stelen vertrapten vorm en hun bestaan wij wilden voorspoed en het geluk dat ons voor ogen stond gingen stuk aan niet vervulde wensen liefde kwam niet van de grond vloog weg als een vogel in de lucht een droom die van ons is gevlucht…

Verbittert me, vertrapt me, Ik wil dat je me verlaat, Ik wil dat je vergaat. Het is een oceaan van zielsveel pijn, Zonder eb en vloed, Ik verban je uit mijn leven, Voor nu en voorgoed. Traan, verdriet, woede, kwaad...…

Verachtelijk, vol van vunzige viezigheden vielen vuile vlagen vadsige vechters voor vier vrolijke vlotte vlechtsters vulgair vlijmend van vurige verleidelijkheden Voorvocht vonkelde voor vaderland verrade verborgen vuurlinie van vijand Vele vechters vertrapten vlechtwerkgranaten vlogen verrast voorbij, van voeten verlaten.…

Tussen bevochtigde zandkorrels loopt een liefdevol tenenspoor dat zonder enige bedoeling zandkastelen en andere illusies heeft vertrapt ik volg met een glimlach die vastgeroest en krampachtig lijkt te zijn vereeuwigd in een uit marmer opgetrokken gelaat langzaam nemen de golven op natuurlijke wijze en kracht hun rechtmatig gebied weer…

in het aloude Mokum vonden zij na pogroms een wijkplaats aloude zeden en gewoontes leefden voort in tijdsspan tussen leven en dood bruiloften waren uitbundig na de huwelijkssluiting vertrapte de bruidegom een glas de brute laars van haat vermorzelde miljoenen levens toen, maar ook nu N.a.v schilderijen door Mels Sluyser…

Verlaten hangt het oude steigertje tegen de oever terwijl de milde trage najaarsrivier het afkoelende water tegen haar kuiten fluistert het getij keert droef; er ruist een regen in het riet die voor nu en later de zomer van de dagen sproeit in de geel verkleurende verte loeit nog éénmaal een laatste koe het vertrapte gras en ook de zomer…

Haar benen snellen voort op het duinpad naar de zee opgewaaid zand dempt haar woeste passen de ogen gesloten voor de schoonheid van een nieuwe lente strikt zij haar zinnen in een knoop ontworteld en verbijsterd vertrapt zij schelpen nietsontziend verbrijzeld zij het heden en swijlens nieuwe scheuren worden geboren lijmt ze het verleden…

net als de blaadjes laat ik los wat er niet meer toe doet wat niet meer hoeft gevoed de takken zijn zwaar van hoeveelheden uitgebloeid ze buigen en gaan de winter in laten achter wat niet meer groeit de natte grond onder mijn voeten vertrapt wat net gevallen is ik raap nog wat schoonheid en versier mijn huis met herfst en warmte…

jij vertrapte de letters smeet met woorden slingerde zinnen vol waarheid dwars door de ruiten naar binnen ik raapte de scherven lijmde letters tot verbrokkelde woorden maar miste de waarheid in halve zinnen jij hebt mij verlaten in alle staten maar diep van binnen weet ik dat jij mij weer ooit zal beminnen…

toen de rivier in nevelen was gehuld dacht hij aan het rood van ijzer en aan blauw het blauw van koper toen hij de rand van de rivier naderde zag hij haar verscheurde lichaam in de weerloze kleur van bloed in het vertrapte gras hij hief het hoofd naar de loodgrijze hemel een rauwe schreeuw doorkliefde de stilte hij sloeg de handen…

boven het maaiveld in kleurige voorjaarsjas de fiere krokus jij schittert en straalt alsof het nooit anders was in zon-gele jas niets kan jou deren geen weet van tijdelijkheid dat is zonneklaar nietsontziende hond trapt je hard de aarde in plast over je jas vertrapte krokus je zonnige leven lang boven het maaiveld!…

Mijn bloed is stil Tekent grijze randen Sneller en sneller De tijd verzwaren Zwarte aarde is vertrapt Kreunt verbeten tranen Keer op keer Kwade daden Grauwe handen Wandelen de dag mee Heel even De stilte aanvaarden Een hol slapen Camoufleert gebrekkig Nooit meer Voortvluchtig stamelen…

Waarom wij lachen, gillen zonder Mond uit vele kelen,want wij Zijn één, veel één, met velen Vertrapt, gekust door Zachte rubbervleug'len En Vergeten. Wij zijn gezien door vele ogen en Niet gezien, haast-ogen Hoog en haastig. Wij bevelen in lijnen, In onderdanigheid.…

verloren woorden worden vertrapt door stampvoetende passanten verdwijnen tussen kierend beton opgenomen tussen de smalle openingen vergruizen ze in nietszeggende letters waar ze opnieuw mogen beginnen met de opbouw van een zinvol bestaan voorzichtig pluk ik ze tussen de tegels uit als onkruid, dat ooit verstoten weer mag bloeien als zichzelf…

Voorgelogen en bedrogen, ge- en misbruikt, uitgelachen en bespogen, weggegooid, kapotgescheurd, als minderwaardig weggepleurd, weggesmeten en verkreukt, neergeslagen en gedeukt, stukgestompt, geestelijk mishandeld en verneukt, verscheurd, vertrapt, tijdelijk en niet meer nodig, nagetrapt en overbodig, beroddeld zonder mededogen…

je armen reikten naar hemel handen een vragend gebaar gezicht opgeheven ogen vol adoratie lichaam ontmoeting klaar met stenen voeten vertrapte je mijn ziel alleen omdat ik op je viel in eeuwige golving stroomde mijn liefde langs jouw slanke benen maar jij koos de hoogte rees op uit de zee ik wilde zo graag met je mee…

spriet vertakt zich niet loten tenger in de winden sierlijke vingers wijzen het oog van de blinde op de schoonheid alom verbinden het wonder buigen gracieus voor rimpels en vlonder In het knisperende gefluister beluister ik het applaus terwijl het zuiden de wangen streelt troostend met hoop in het verschiet dragen zij die geknakt en vertrapt…

door zonverloren dromen van tegengestelde emoties en aan elkaar grenzende illusies is niets meer hetzelfde een leidraad voorbij een lengte een tunnel lijdzaam door de engte geen helder licht aan het eind zonder horizon, deze soldatenmars naar doden en vernietigen vijanden erger dan de duivel wreder dan de verloren onschuld vertrapt…

De muren komen op mij toe; de zolder en de vloer: plat parallelopipedum, vertrapt lucifersdoosje en de put van Edgar Allan Poe. Gij nam dimensie met u mee uit mijn bestaan. Ik ben alleen het onveranderlijke punt, waarop gij u verlaten kunt. ------------------------ uit: Energie (1946)…

Levensgroot, de neusgaten wijd gespreid, sidderend, bezweet en wild, het lenteros vertrapt mijn sofa, mijn televisie, mijn laptop en loenst zelfs naar mijn saxofoon! Ras grijp ik mijn koperen vriend en ren de trappen af, gejaagd door het edele dier: naar buiten, naar buiten! Blaas je hoorn Cornielje, het voorjaar is hier!…

Er zwerven herinneringen rond zonder kop of staart woorden losgeweekt van hun tekstballon buiten het hoofd waarin ze opkwamen en in de duinen wordt duizendguldenkruid vertrapt door zwaargelaarsde spoorzoekers. Ze lachen besmuikt om een afluistercentrale uit de vorige eeuw.…