Alle inzendingen over Nestelen Stemloos

Bij zonsopgang klinkt luid geklepper: ooievaars wijden hun nest in.…

Mijn stem boet in aan kracht het spreken valt mij zwaar ik luister, doch ik zwijg Harde stemmen dringen aan wachten op mijn weerwoord en ik.... ik kijk hen aan Mijn stem wint weer aan kracht ik discussier enthousiast tot men mij maant te zwijgen…

al eeuwen wonen er boeren onder dit dak er werd geboren er werd gestorven het land is gebleven zag alles voorbijgaan er werd gehooid er werd geoogst nog steeds nestelen ooievaars op het brinkje…

Ik ben stemloos Ik zwijg tegen sterren Zeg me eens Waar het huis van de zwervende hond is? Je had een gouden stem Fee van de liefde komt Zij komt straks…

Een dikke duif zoekt rond naar takjes op de grond. Hij is aan het sorteren, dit is te groot dit is te klein. De takjes van de berkenboom zijn lang en fijn. Eind'lijk is er één naar de zin! en vliegt daarmee de lucht weer in...…

Ik kijk eens rond en besluit dan snel, die dag begint ook zonder ons wel nestel me gezapig wederom in het nog warme bed! Hoe heerlijk is nestelen?…

Nestelend verblijft de meerkoet op haar nestje. Broedend op haar eitjes voor gezinsuitbreiding. Geen ene keer wil zij er eigenlijk vanaf. Zij weet inmiddels alles van natuurgeweld.…

Wees dan poëzie in stemloos gejuich iets moois, iets onbestaanbaars in tongval van klare stem Vervloeiend in een dwaze roes der zinnen – ingebeeld in zoete adem van verbijstering letters in dromerige aandacht Schrijf me nu, schrijf me nu verhef mijn woorden in sprakeloosheid van taal…

tillen de woeste wind schuift donkere wolken open herinneringen en intens verdriet dat in vormen en in linnen dringt mijn steun en vertroosting tussen de muren die ik in die jaren achterliet de glibberige aarde voelend tot onder mijn voetzolen ik zet mijn kraag op en loop langs de bomen die wachten op de vogels die komen nestelen…

Ik nestel me graag tussen mijn dikke poezen -- de divankussens.…

In jouw slaap zoek ik jou op en nestel ik je -- helemaal in mij.…

koolmees komt kijken inspecteert het vogelhuisje ga ik hier nestelen? hopelijk!…

Bij jouw gratie Begint elk woord met een zin elke zin met een context elke context met een toekomst een toekomst zonder verleden En nu weet ik wel: als ik stemloos meesnik met alle boze wolven in het bos raak ik in het ongerede word ik getechnologiseerd -tegen onwil en ondank- in het schimmenrijk tussen droom en werkelijkheid…

Door de waanzin van verzet strompelt mijn pijn krom en gebogen, stemloos zinkt mijn hart in het duister, de waarheid heeft nog nooit gelogen.…

ik nestel mij in de schepping de luwte van de morgenzon waarin ik voel, hoe ook zij worstelt in het oneindige zo tussen het grauw wil stralen in het blauw boomtakken zwiepen in kaalheid gelijk een opgevoerd dansstuk strooien bladeren rond als confetti grote bonte vlokken een kleurig herfstfeest toch raakt de glans mij nog het meest…

ik vlieg bij je binnen nestel je boom met mijn droom zie in je ogen een eerste beginnen pak een paar takjes en bloemen in tedere schroom je bent groen in een lente die luikt en opent na een levenlang sluiten kom in de zon draai je eindelijk eens om en ga met me mee naar ons buiten…

je slaapt in mijn hand te groot om je te nestelen je benen schommelen door mijn adem rust komt zacht als het kijken naar wimpers, moe vlij ik me onder je ooglid morgen lig je in mijn huidplooi zo telkens, zo genegen tot wij de tijd wakker kussen. jaren heen en weer.…

zuur en guur en toch nesteldrang en nesteldroom van boom tot boom…

Het grazige verzuurd door de aanzwellende zomer onder romige luchten zwenken zwaluwen door de geopende gordijnen van het uitrustende voorjaar De wind geeft gul een geluid aan alles wat stemloos leeft niets blijft zonder ontdekking Al mijn vragen verwaaien – zonder beantwoord te zijn – in het overvolle landschap terwijl het een uitnodigende…

Daar is kortstondig plots dit helblauw wiegelen in de wind en buitensporig de vlier zich nestelend in de oksel van de wilg een geur zo welig zo bemind geen mens die het verzint…

de laatste tranen ving in haar warme schoot er was de zon, hoog aan de wolkenloze hemel en de kilte van het marmer aan mijn handen ogen vastgeklonken aan het einde begon ik te lopen in de richting van jouw eeuwigheid er was een schaduw, achter de gesloten ramen de bergen die meekeken over mijn schouders mijn mond hapte naar woorden die stemloos…

Waarom zou de duivel niet nestelen tussen vluchtelingen? al hoor je zijn sissen niet en blazen tegen de wind in hij weet niets van grenslijnen evenmin obstakels omdat hij evenzo onzichtbaar isssss...…

Dichten is het zoeken naar woorden die elkaar verbinden met klank en kleur zinnen vormen die de geest ontstijgen en zich in de vorm van herkenning nestelen in de ziel van de lezer…

Ik aarzel, ril, en nestel me in de vertrouwde armen van de eenzaamheid.…

Ik heb slechts die tonen in ritmen te schikken, Dit blinkende kwarts tot briljanten te bikken; Maar ach, hij is stémloos die mij moet vertolken, De sperwer, de sterke, die vonk in de wolken.…

harten op hol doen slaan die kriebelend de buiken pulserend doen ontladen nestel ik mij in de armen van amor die met strengelende omhelzing het samenzijn ontvlucht zodat doorheen de tijd ons de echte liefde vervolledigt…

ons zaad laat zwellen verlangende buiken gestort in het vruchtbare zal zich een eicel veilig nestelen koesterend, in een warme schoot zal een vruchtje groeien door liefde verkregen, het onbekende… tegemoet!…

en weer luidt de doodsklok geen klompengekletter vandaag begraven we met schoenen aan nestelen ons in verdrietstoelen luisteren naar een hemelse stem die langs kaarslicht heen gewoon tot ziens zegt en rouwen…

Laat stilte blijvend zijn waar wit van wolken waaiert over de lariks en de den Mijn wereld is van hen, van vogels veren poetsend zij nestelen nog laat Mijn boom dat is hun vogelwijk, hun nest is niet mijn home…

Ik heb slechts die tonen in ritmen te schikken, Dit blinkende kwarts tot briljanten te bikken; Maar ach, hij is stémloos die mij moet vertolken, De sperwer, de sterke, die vonk in de wolken.…