Alle inzendingen over Nieuwe-Tonge

De scherpe sikkel van de maan verwondt een ieder die het waagt zijn donkere zijde te doorgronden wie zijn gespleten tong bekritiseert is een prooi voor de puntige ster die hij krachtig uitspuugt naar de kinderen van de zon een koude nieuwe maan dreigt hen te verkillen maar zij verlangen naar warmte en zullen blijven bewegen als eb…

we simuleren een trein stappen met iets van bravoure in de cabine en fingeren een nieuwe bestemming met uiterst zorgvuldige precisie nemen wij de taken serieus...…

Met mijn handen druk ik uit wat mijn tong niet zeggen kan. Zij zijn de tong van alle standen. Zij zijn de tong die taal uit, en spreken in alle landen. Met mijn handen benadruk ik onvermoed wat in mijn binnenste onstuimig broedt.…

Vuur, licht en gloed die horizonten branden doet, die aansteekt met nieuwe hoop, die ieders leven houdt ten doop, Vuur, tongen vol moed, verslindende hartstocht, liefdesverhaal, dat ieder hoort in eigen taal. Vuur hoog en heilig, niemand nog veilig maar uitgestuurd voorgoed op weg naar heil en vrede.…

Ik kleur uw wangen roodzacht, mijn glans is jurk, glijdende zijde daar als uw oker zich onthult, luid gebaar van u in het nieuws van mijn verlatenheid. Ik laat mij door uw leden leiden, scheid hemel van aarde, hel van ons zijn, lik de tong van het bestaan: stilte, waarheid. Kilte in uw klaarte, mijn woord ben ik.…

Men zegt: da’ k het hart op de tong draag, echter, neen te zeggen tegen een vraag, vergt nu net iets meer moed, dan het gewicht van het hart op de tong!…

De hemelse gerechtigheid spreekt in tongen van een opstanding voor de eeuwigheid. Van hem die neerziet op al zijn kinderen. Die in de geest van Pinksteren hun weg vervolgen. Eendrachtig tezamen aan een nieuwe aarde toegewijd.…

Men zegt: da’ k het hart op de tong draag, echter, neen zeggen tegen 'n vraag, vergt iets meer moed, dan 't gewicht van 't hart op de tong!…

lippenhuid vindt een nieuw kauwend begin…

in 't diepst van mijn gedachten een nieuwe dageraad is aangebroken ik schrijd hem tegemoet lichtvoetig…

Een vlijmscherpe tong Een dodelijke blik Die haat in je ogen Bezorgde me schrik Die tong kon mij breken Dat deed zij dan ook; die tong deed de ronde met al jouw gestook...…

in louter klaarheid zichtbaar leunt de dag door ‘t licht van blauw wit verbond de mantel van liefde ligt diep geborgen verankerd in het groene van moeder aarde de tong van de taalwind liegt niet in de oksels van tijd dat maakt het uitzicht 'gastvrijer' in december waarop elke dauwdruppel het pad van stilte zegent voor het nieuwe seizoen…

Geen mens zal tong of zalm gaan vissen. Als alle mensen waren zoals ik Dan waren auto’s gauw onbruikbaar blik. Geen nieuw gezichtspunt zou mijn geest verfrissen. De wereld zou veel variatie missen. Eentonigheid was altijd vaste prik Als alle mensen waren zoals ik.…

Toen ik jou voor het eerst zag voelde ik een steekvlam in mijn hart alles was meteen anders die dag weg was het verleden, een nieuwe start Toen ik jou voor het eerst sprak tintelde mijn tong bij elk woord normaal zelfverzekerd, nu heel zwak mijn angst in verlangen gesmoord Toen ik jou voor het eerst voelde schoot de sterrenhemel aan ons…

“De hele wereld zit nog na te hijgen Omdat ik naar dat joch mijn tong uitstak. Er was geen sprake van een hellend vlak, Veeleer dacht ik een pluim te zullen krijgen. Het moest een grapje zijn en bovendien Had men mijn tong uitstekend kunnen zien.”…

Het puntje van mijn tong, is beurs, Teveel op gebeten echt waar: heus. Niet kunnen zeggen wat: Niet kunnen roepen HOE niet mogen ventileren want Dan kan alles zich tegen je keren! Het puntje van mijn tong Waar ALLES op ligt Zorgt ervoor dat: Ik HOU MIJN MOND DICHT.…

met het hart op de tong en de angst in de maag zie ik je komen en spreek ik je aan met het woord in de mond en de brief in mijn hand kijk ik je verwachtingsvol aan met een hart dat hard slaat en mijn knieen die knikken denk ik: mijn hemel wat heb ik gedaan met het vuur in de sloffen en de tong op de grond ben ik heel hard naar…

Jouw tong tegen de mijne raakte mij... en jouw lichaam op het mijne bewoog mij... maar jouw ogen in de mijne bevredigde mij.....…

hij dacht meer dan hij sprak niemand zou hem begrijpen ideeën liet hij rijpen tot hun omhulsel brak wat zich daarna ontvouwde, 't zij cryptisch voor de één eenduidig voor de ander binnen- of buitenlander, zijn taal was algemeen niet op een kille toon gesproken of gezongen maar met vurige tongen, en niet door hem alleen…

De tongen van fluweel, hadden mij op een verkeerd been gezet. Heer Balkenende, na een paar jaar moeten wij de balans opmaken. Vindt u het ook zo naar, dat er veel mensen aan lager wal raken? Heer Balkenende, voedselpakketten brengen soelaas. Schoorvoetend komen mensen het vragen...…

de hitte steeg naar het hoofd tot de tong tussen de lippen drong om naar verwachting over de rand in moede kleffe hang te berusten edoch niets van dat eenmaal buiten wrong hij in een andere mond die wijd open begon te krijten zij was kennelijk te innerlijk gelikt beschaafd om zo maar met mij midden op de leidsestraat samen…

Dubbelzinnig snijdt het mes der tongen. Opgelikte verlokkingen, zinderende golven, liederlijke wapenen beloeren mijn kamp en wie rijzen er niet, drakenrijders van de taal, uit over het inzicht, de bergtop van een ander tot de afgedwongen zonneschijn van eigen gelijk?…

tenen krommen in aangeprate schoenen zoeken een uitweg door versleten zolen scheve tongen wrijven dunne huid aan stukken ingesnoerd door veters iets te hooggespannen ogen verloren glans ongeringd rafelen ze de bijna uitgereten flarden bij elkaar en ongepast barst het vel in blaren uit…

vurig likt de nacht dichte duisternis bloot dorstig en hunkerend naar schone handen violen klagen de modder aan die langs veel mouwen druipt duisterval laat zijn sporen na op blondgeverfde traptreden de snerende klanken glijden langs de leuningen naar beneden en eindigen in een weerspannige schoot er is geen weg terug al krijsen…

het rood van mijn tong speelt op tonen uitslijtend in een stem van uitgeknepen poëzie het zijn de oude woorden klinkend in de kelken van oude wijn sommigen zijn gegaan, gedreven door zinnen en door de golfslag van het bloed…

ze schatert en orakelt terug uit delphi’s put in schuine woorden die op borrelen uit aardes onderbuik die de scherpte van de huig hebben gevoeld met gespleten tong de kromme waarheid heeft gevloerd jouw vragen waren echt zij schatert en orakelt het klatergoud moet weg…

Het danst van links naar rechts Van boven naar onder Maar slechts Een lichtfits en donder Niks wordt bepaald in realiteit Wie spreekt er van waarheid En de vogel spreekt een taal Waar zich geen bevind, verhaal De cirkels in het graan Zeggen meer Als dat dit woord zou moeten Gaan…

in naar de hemel reiken dacht de mens met de toren van babel god te bereiken door verwarring in horen en spreken kwam men niet verder dan slechts halverwege god zag het falen liet in de pinkster zijn geest naar de aarde afdalen maakte met vuur alle tongen verstaanbaar zo werd zijn liefde door ieder gehoord en bezongen…

regen - windkracht negen noordwester stormt genadeloze striemen over nat-zilte wangen vers-frisse oren-gesel gloeiend rood beklimt de mens het hoofd wind tegen zout water op beurse lippen schuimende koppen over standvastige staal-grijze blokken ranselen striemen geselen zoet - zout leven over hoofd en mens en uitgestoken tongen…

zacht tot houden van ontloken want in het puntje van je tong worden alle woorden zon…