Alle inzendingen over Ochtend

In de vroege ochtend mist vindt ze niet terug hetgeen haar hart zo mist. Bij het kleuren van haar ogen tekent de spiegel alle jaren zonder kleur. In de mand vol vuile was kreukt haar hart bij de herinnering aan wat ooit was.…

De ochtend zal beter kleuren om mijn zintuigen te openen met de zuivere verlichting bij deze vernieuwde start.…

het is negen uur in de ochtend ik schrijf over de eeuwigheid mijn pen sleept langs woorden verzonken in de stilte ik wil geen eind forceren noch een gezicht onthullen dat ver teruggaat naar kinderjaren en enkel op een zwarte bladzijde wakker te krijgen is ergens moet er een land zijn een zacht land, een heel zacht land wie wil…

De ochtend smachtend omsloten, weent grijze tranen op verlaten straten, zomerend blauw volledig afgesloten. Bevangen wil ik vertrekken, zonder doel, zonder waarheen maar blijf als een zwerfsteen en kan me van het droeve niet onttrekken. Ik wacht naast mijn geliefde waar ik hopen mag, op blauw azuren vrijheidsliefde.…

als ik 's nachts niet slapen kan probeer ik mijn geest te doden duizend schapen, duizend stemmen de geluiden van de verdwenen dag is het steeds dezelfde mug of komt stilte met honderden tegelijk in de verte hoor ik kikkers kwaken en in het donker zijn alle uitlaten kapot duizend engelen, duizend demonen 's ochtends ken ik er niet één…

Licht van Pasen, licht verrijzend uit de nacht van haat en vrees, dat doorheen de koude ochtend ruimte schept voor hoop en moed. Licht van Pasen, licht ontvlammend uit de avond van de dood, licht dat niet te temmen ademt tot aan 't zachte morgenrood.…

de bomenrij geen vrolijk aangezicht maar hoe het ook zij hoor toch een behoorlijk aantal zangvogeltjes schattig ogend wie van hen zingt het mooiste lied volg met de ogen de kraaien duiven/meeuwen/ zwanen vergeet hen niet straks heel apart kraait de haan vanuit de kinderboederij toch een prettig feestelijke vroege ochtend…

Een ochtend geeuw De laatste sneeuw Het zonnetje mag komen Tussen blauwe lucht met wolkjes wegdromen De zon laat takjes pruilen Knoppen die zich verschuilen De winterse pret is gedaan Het voorjaar komt er aan Een glimlach wordt geboren Vogels die elkaar weer horen Het maakt de dagen opgewekt De winter wordt genekt Roel van Ekeris©…

Nu kust, ontwaakt uit duister vroege ochtend de tere zon die moeder aarde nevelige sluier spon. Zachte bries strijkt door haar kapsel masseert golven door zilverglans van zachte zijden draden die deinen als vreugde dans. Als tranen van ontroering hangt dauw in berkenblad, klinkt door eik en beuk in vervoering lof in vogelzang gevat.…

Dagdromen in de toren van beton, het kantoor bemannen, dat gaat wel op een zonnige dag Ik hoef alleen maar mijn neus naar buiten te laten wijzen de schoorstenen te tellen en niet op wolken te letten Er komt toch niemand alleen ik, 's ochtends met een lunchpakket en een leeg hoofd voor nieuwe ideeën over de mensen in de huizen beneden…

beleeft dan zoete dromen, wetend dat de ochtend wacht. ze sluit haar bruine oogjes geeft me nog een laatste gaap. en voor ik goeienacht kan zeggen, valt ze snel maar zacht in slaap!…

Wanneer waarheid eerlijk de taal van vergeten zal spreken schrijft de leugen letters van nooit wanneer liefde alle woorden ziet dansen schreeuwt haat om verloren kansen ooit wanneer de ochtend een nieuwe dag voelt verzwijgt de avond de donkere nacht nooit zal morgen dan ooit vandaag zien en gisteren naar nooit verjagen .…

zoals mist in de ochtend kan hangen zo bekleed mijn schuldgevoel zich over mijn psyche mijn opvattingen worden genarcotiseerd door mensen in dronken beelden ik verlies mezelf in de massa geweten knaagt een gat in mijn hoofd het lijkt wel een strijd tussen filosofen mijn innerlijk aarzelt maar ik laat geen twijfel meer toe ons taalgevoel…

Hoe denk je dat het is om iedere ochtend met een rotmand vol met kleine vissen er op uit te trekken om de wilde haaien te gaan voeren! Hoe denk je dat dat is en denk je dat je je dat kunt indenken hoe het is om zo te zijn om zo te zijn, denk je dat je je dat ooit in kunt denken?…

Ochtend vroeg hemel klaar er zijn aëro's van alle zijden aëro en nog een aëro lieve lieve aëro puf puf blauw klaprozen in koren staan er zijn nog zovele bloemen blauwe vesten in de velden en er is een rooie rok rood op blauw en blauw op blauw…

in de ondoordringbare ochtend mist waarin het dauwen van de regen overschaduwd wordt door de stralen van de zon die zich bevind aan de horizon zonnebloemen zo mooi en groot in het pure beleven is dit schilderswerkje een nostalgische en romantische associatie met landelijke en romantische tafereeltjes het juweeltje van deze prachtige natuur…

De ochtend ontwaakt donkergrijs, spreekt schimmig van krassende kraaien in verkaalde boomtoppen, zwart als de nacht, van die forens die op zijn reis in de file wacht, van klagende ruitenwissers over tranend glas, eenzaam onderweg naar daar waar men wordt verwacht.…

de dag sliep geen licht kwam binnen ik rookte wel en toetsen bewogen even maar de ogen en het denken lieten mij in een baarmoeder zweven de viervoeter bewaakte op mijn borst ingeslopen hazenslaapjes die aan elkander waren geregen toen teneinde het wakkere zich aandiende scheen het zwart door mijn raam was het nog een late ochtend…

Het is kerstmis, het is ochtend en ik dek de tafel voor twee. Ik doe nét alsof jij bij me bent genietend van elkaar en van de thee. We praten en we lachen wat en af en toe een zoen ik streel jou denkbeeldig door je haar het is geweldig om "net alsof"te doen.…

Zijn we te blind te vol van ijdelheden om ademloos de zon te zien verdwijnend in een roze wolk Kom dans met mij door wilde nachten met maanverlichte achtergrond dan laten we de ochtend wachten dansen we de cirkel rond Kom dans met mij naar hoge toppen waar de bron ontspringt het wilde water nooit zal stoppen de liefde het leven bezingt…

je bent gegaan zonder mij als een bloem die het gevecht van wind en regen verloor mijn geliefde, Ik herinner me hoe je me in de ochtend je warme mond bood oh, ik mis je zo dat zal nooit veranderen woorden van eeuwige liefde waren van ons op toepassing meisje toch… je hebt me verlaten en ik weet weet niet wat te doen dus…

je bent gegaan zonder mij als een bloem die het gevecht van wind en regen verloor mijn geliefde, ik herinner me hoe je me in de ochtend je warme mond bood oh, ik mis je zo dat zal nooit veranderen woorden van eeuwige liefde waren van ons op toepassing meisje toch… je hebt me verlaten en ik weet weet niet wat te doen dus…

Men heeft je niets beloofd bij de geboorte; maar overlast, het roken en het drinken tot in de ochtend, de volle maan die van de lucht afglijdt en scherven in je armen - je hebt die dingen zelf bedacht, verwacht dus ook maar geen erbarmen. ------------------------------ uit: 'Goya als hond', 1999.…

Het werd weer een verrassende ochtend in de natuur en ik maak een grote buiging voor wat er groeit en leeft.…

ik open mijn brievenbus en hoop tegen beter weten in op een brief, een brief van jou leeg weliswaar, maar toch het kan toch niet zo zijn dat er na een jaar van zoveel, niets meer rest dan stilte geen vragen, noch gemis ‘s ochtends vroeg wanneer vogels nog in moeten zetten schreeuwt mijn lijf me wakker om eindeloos te malen want mocht…

Je hoeft er het plein niet te vrezen Alleen de klinkers klinken onder schoenen De ochtend valt er af te lezen aan de huiver van muren De mensen schuchter morgen haalt met hen adem niemand en niets nog echt op dreef Muzikant met z'n muziek is er tweemaal te geef Echo van accordeon tegen muren van kerk en paleizen…

alleen naar bed – zijn plek voor hem verwarmen heeft geen zin In stabiele zijligging raden waar hij is Soms ergens een M in een hartje vinden Dat briefje blij opplakken in mijn jaarboek 's Nachts hem zien liggen als ik ga plassen, daarna wakker genoeg om in de war te raken van zijn slaapgeur en dan 's ochtends…

Op die avond besloot de sneeuw vaster te worden, niet meer nat en later reden er geen bussen meer maar in de sneeuw op hoge hakken was naar jouw huis wandelen geen keuze, een taxi nog wel Bij jou thuis dronken we thee keken naar het sneeuwen buiten het carillon verspreidde geen licht In de ochtend keken we naar het wit er lag nog sneeuw,…

warmte die sprak aldoor de jaren heen en verspreid naar ieder die naar je keek en op je ziel was gericht doorheen een lach of stil geween je lijf oogde week maar sterk was het licht dat kleurde als vanzelf je was ook een deerne een liefelijk wicht dat de aarde betastte op zoek naar je eigen kern in de bodem van het bestaan waar de ochtend…

De ochtend breekt, aanhoor mijn schittering: scherven met lijfelijke resten, klaar licht, ijzig brandende herinnering. Zotte maan, haar zweten, het rosse haar, het droge ja (je hebt toch geen bezwaar?). 't Niets niest. Niets helpt goed.…