Alle inzendingen over Ode aan Swmyborszka

glashelder water kobaltgroene rode zee paarsblauwe kwallen ik omarm je in de wind haveloos zijn mijn woorden…

ik kan mijzelf aan u niet onthouden soms schep ik een verduisterd einde opgaand in niets van al het zijnde een leegte bekroond met cum laude maar als ik dan zie hoe u zonder mij in barre koude moet leven pak ik het plankje met brie, smeer mij uit en door nederige liefde gedreven speel ik tevens op een valse kinderfluit ik amuseer…

Breng een ode aan de liefde open de knoppen in je hart laat ze groeien laat ze bloeien in mystieke kleuren Onthul haar schoonheid tot in het diepste van je ziel En het wonder zal gebeuren Want liefde is alles maar ook fragiel…

Ik doe bewust een stap opzij want ik wil niet, dat ik je hinder Want jij hebt ruimte nodig en bloemen en vrijheid en passie en kleur, blauwe vlinder. Alsjeblieft, ga hier maar je gang, want hier, hier bij mij staat alles zomaar te groeien, hier vindt je het allemaal! Bij mij, pal voor mijn wijds openslaande deuren staan bloemen intens te…

Met onuitwisbare herinneringen gedachten en diepe gevoelens in gevleugelde woorden met passie geschreven virtueel neergezet breng ik een ode aan hen die door bezieling gedreven alle prachtige en ontroerende gedichten hebben geschreven maar ook de mensen achter de schermen die ze hebben geplaatst dat vergat ik haast want www.gedichten.nl…

Ik heb het pad dat ik liep verlaten, alle schepen vóór me reeds verbrand. Zonder jou loop ik nu voortaan en nooit meer samen hand in hand. Ik zag de ziel uit je lijf verdwijnen, ik heb je laatste harteklop gevoeld. Maar die liefde in jouw ogen, ik weet het, die was echt voor mij bedoeld.…

Hij schrijft zijn zinnen zoals de schilder de verf strijkt op het witte doek woorden die bekoren zinnen die strelen met een pen die vertelt vanuit het hart rijmen hoeft niet hij blijft zich zelf sociaal bewogen hoezeer bewonder ik hem Van harte proficiat Roland Cobie…

soms ga je af op de fluister van de wind die ruist in je hartenklop Keuzes maken je volgt de pen van hem die pretendeert geen "schrijver" te zijn en je gaat van zijn woorden houden omdat je emoties tussen de zinnen leest, ongeschreven maar hoorbaar in de fluister je noemt hem "dichter"…

hoe omschrijf je warmte als je gedichten leest die je raken het mystieke geflirt met de dood als vriend het wad, als wonderlijk waarin jij wadend vanuit oog en hart je dromen beleeft stap voor stap je vriendschap deelt en schoonheid laat parelen kleurrijk met inkt op ’s mensenhuid in diverse sjablonen gedragen door jouw hand in…

O paard, gij paard, gij edel dier geen ander loopt als gij, zo fier geen ander heeft zonder versagen zo vaak, zo braaf de mens gedragen. Gij hebt hem eeuwenlang gediend waardoor gij 'n standbeeld hebt verdiend neen, niet zo'n standbeeld stijf en stug met soldaat of krijgsheer op uw rug maar een beeld van u in volle glorie een steigerend standbeeld…

We hebben gedaan wat we wilden, we voelden het meteen, maar wisten het eigenlijk al van te voren: hier op dit magnifieke eiland moet helemaal niets en alles mag. We zagen wat we wilden zien: Renesse en de plompe toren, en nog vóór het avondeten hebben we Zierikzee gezien. Het was een mooie, fijne dag. http://www.plompetoren.nl…

dagje op het strand voeten in het zand vlieger in de lucht de wind slaakt een stille zucht blauwe hemel witte strandhutjes kinderen lopen over de duinen terwijl verderop mensen over de dijk struinen zuivere zeelucht nog even uitwaaien vakantiegevoel ik wil jou vasthouden tot volgend jaar…

Drenteland, ik kan je niet bezingen niet in je klein en ook niet in het groot je bent niet mooier groener, stiller dan waar ik eerder heb gewoond je mist veel van de stadse reuring er is geen zee die trekt geen strand, geen grote stroom maar in de late middagzon op weg naar huis kan ik niet méér genieten dan van 't bloeiend veld…

een ode aan Jos Zuijderwijk Wie schrijft die blijft schreef je voor mij blijft je stem vooral zoals die klonk onlangs nog op het Open Podium ik zie ik hoor je nog Jos zoals je zong uit volle borst over tous les garçons et les filles van Françoise Hardy je stond daar so a life and kicking maar toch het lot ging anders beschikken ik…

zit jij aan jouw feestmaaltijd van harte gegund hoor maar zie je in de lucht de helikopter politiebewaking hun respectabel werk gaat altijd door tuur even naar boven bid of sta een momentje stil dank hiervoor charmant brandweerlieden chirurgen/mens/dier verpleegkundigen en meerderen grote waardering van ons allen wonend…

genieten ik als kat zijnde blijf thuis op het huis passen wat dacht je bazin in eigen huis oma brengt warm eten kabeljauw als toetje een ander soort heerlijke vis een avond wel een niet toch gemis mijnerzijds een kattebedankje lig op haar schoot voor jou oma een muisje griezelig wel het is dood zij is overleden ode…

hij is vol jeugd en kracht een trouw gevoelig vriend uitdagend, speels en wijs brutaal soms en toch lief overdag stoeien we wat beleven een simpel geluk hij loopt weg, keert terug met onschuld in zijn ogen zijn lichaam is in de nacht een warm, beschermend schild ik streel zijn zachte vacht waarin mijn tranen drogen ‘s ochtends wekt…

een man dicht in broze tijd de weg halverwege van hier naar later hij kneedt de taal vult de scheuren in het schrijvend hart poëet van vuur en ijzer kenner van ogen van naald en storm meester van karmozijnen woorden van geheimen van het licht schilder van bloesemend verlangen in dichters handpalm geschreven en alleen maar dit…

Veelkleurig grijs in wolkenluchten Waartegen meeuwen, zwaluwstaarten Verhalende van buigeruchten Trachtende schuilen aan te kaarten Ik voel ze al de eerste droppen Het stort binnen de kortste keren Ook ik ga me ervoor verstoppen De vogels veren, mensen- kleren Het najaar is nog niet geboren Augustus is acht maanden zwanger September…

Raakt je hun schoonheid, zo Scheppergetuigende, barst je spontaan in een ode toch los?…

Waren het mijn oude vrienden of de schaduwen van ongrijpbare taferelen uit het verleden die mij de rust niet gunnen om uit de zwarte veren van nacht het jeugdig elan te herbeleven? Zijn het de gedeelde beelden ontstegen uit de zoekgeraakte schimmen, die zich aan het gemoed klampen, in een laatste poging zich van het duister te ontdoen…

ik spioneer gevaar begluur de bedreiging beloer de beroerden ik bespied het onraad observeer de stouten de onverlaten slechterik ik verken en verspied naast onheil het risico ik gluur met mijn ogen of kijkers die staren ik blik zonder verblozen rond mij koekeloerend in het bezit en privé het doen bestuderend volg ik ook het laten van…

Handen aan een bed Handen aan een container. Handen aan een schoolbord. De handen gaan steeds weer uit de mouwen. Voor ons. Tijdens Corona was er geen veilige plek We zien niet altijd wat ze doen. Maar ze doen zoveel, en ontvangen zo weinig. Ondergewaardeerd. Onmisbaar toch vaak onzichtbaar Een podium voor deze handen. Waardering.…

voor wie nergens vandaan komt weet verdriet geen weg heeft herinnering geen adem hangt leven aan beeldloze tijd voor wie nergens vandaan komt hij is de som van vergeten tijd hangen woorden loodzwaar in de lucht vervagen in de plooien van de tijd voor wie nergens vandaan komt heeft geen weet van naam of huis draait het leven zich niet om…

ode aan komrij zij aan zij verlaat mij vanavond sterf ik lid zit en af kijk dit is mijn straf laf? zien bedankt vaarwel ik huil en tel mijn uren…

Ode aan mijn vlierbos Geknot tot op het bot Meedogenloos teruggesnoeid Door niemand gezaaid Door niemand geplant Bloesem als bruidskleed Bessen als fijnste wijn Mooier kan een Waarheid niet zijn…

-kleine ode aan een trouwe vink- als een vaste gast in onze tuin begroet ik hem in zijn eigen taal klinkt over en weer een vrolijk gefluit van twee bevlogen twinkelaars…

U kent ze niet... misschien is het die stoere vent of die statige oude dame zij doen het stille werk achter de ramen Aan een lintje kan je ze niet herkennen een voetstuk daar zetten wij ze op zij moeten in het licht vandaag krijgt de mantelzorger een gezicht…

De zon begeleidt en dirigeert planeten en myriade manen ten dronken dans in cirkelbanen het multiversum musiceert In mechanische melancholie baadt de ster die verder kwijnt haar helderheid - tot ze verdwijnt vervalt in vale apathie De celestiale schemering een schaduw sluiert Edens Hof de grote Godendeemstering herleidt 't heelal tot…

* je bent hier altijd welkom – wel, kom dan mijn ankerplaatsen voor ontmoeting en gesprek vind ik in stad en land reizend langs ’s heeren wegen zijn de uitspanningen talrijk die pleisterplaats bieden altijd welkom hoor maar je blijf er een cappuccino een twaalfuurtje wellicht de rode loper echter van persoonlijke gastvrijheid…