Alle inzendingen over Open orakel

Het harde, houten luik is dicht en daar achter is de dag met zijn parel-gouden licht; daarachter de bomen, de bergen, de wereld, de wind, de mensheid: man, vrouw en het fijne kind; daarachter de zon, daarachter de maan, daarachter de zilveren sterren; ook Vlaanderen, nevel-blauw, en God. Het leven is nabij en verre; het hart des levens…

Het strevend beeld mijner jacht naar gouden, hemelse zin: God is einde, Diana mijn begin. O, de spannende smart van de menselijke boog, de pijl-parabool, grote vlucht van mijn hart. Maar God is hoog. Vaarwel, vaarwel, het bruine bos; het was wel liefde, geen zonde dat ik God schoot de zuivere wonde: boog, boog, gij zijt nu krachteloos en…

Vanuit haar stoel kijkt ze door het raam heen naar de toekomst Proberen deed ze jaren dus nu kijkt ze toe en terug in stilte Dit is verdriet, van niemand anders Wat ik voel als een nieuwe dag begint Ze kan niemand meer haten Of haar liefde geven Het is net zo eenzaam als de ochtend in de schommelstoel zelf, als de vogels langs het raam gaan…

Ik vlieg door tijd en ruimte Mijn toekomst achterna Het kompas wijst naar de einder De vraag waarom ik besta Vecht tegen het orakel als donker met het licht Weersta de ultieme kracht Of wees een slaaf van het lichaam Dat toegeeft aan materie – bang is voor haar macht Iedereen is een mirakel Wonder boven wonder Van biologisch evenwicht…

waggelend paraderend het straatje op en neer kijkt kleurrijk gevederd met peinzende argwaan de wilde eend mij op zwijgend verwijt hij stil wat mens toch kijk je nu dat ik spetteren wil zoals ik snateren moet is deductief en inductief de aard toch van mijn zijn alleen onze eieren leggen wij niet zoals de mensen oreren kunnen en orakelen…

de keukentafel zet het spoor uit ik luister naar de aangezetenen het schuifelen van voeten contracteert deze bedoening in een mysterieus orakel hun handen spreken met vork en luifel terwijl hun ogen zwijgen over de lekkernijen die zijn gebiologeerd in het groen van een waarlijk bestaan wie kent wie aan deze tafel, al is het wit van uniform…

hij sprak tegen de oude boom maar als antwoord slechts geruis fluisterde tegen de maan maar ving slechts druppels van een passerende wolk aaide zijn trouwe hond ach kon jij maar praten kreeg een lik als antwoord ging naar het aloude orakel hoe kan ik communiceren als ik niet weet hoe en wat ruis als de wind schijn als de maan voel…

Daar achter de bergen moeten mensen wonen in fantastische steden Opgestapelde huizen torens in zevenvoud in de rivier, onwerelds rijk van het goud dat zelfs stroomopwaarts aanslibt op de stenen waar vlinders blok na blok bloempotten vinden, en blad voor de rupsen, hun kleuren een schitterend patroon een vertrouwd geheim dat het orakel…

Ik ben open, Open voor het licht van zon en maan, open voor de duisternis; Open voor weer en wind, voor regen en voor kou, voor de warme zomer; Open voor de Aarde, voor vlakte, berg en zee, zuster plant en broeder dier; Open voor verwondering, voor mysterie en magie, open voor verbinding; Open om geraakt en bewogen te worden…

structuren en waarheden orakelen ongevraagd de wegen voor vandaag naar de doolhof van morgen alleen jij mijn muze bent standvastig gebleven geen rots in de branding maar vol enthousiasme en vuur voor het leven dat niet doorlopend ontspoort maar weer keurig op tijd rijdt zoals het na eeuwen ook na corona weer hoort laat je lach…

steeds meer onnavolgbaar Woutertje Bos is geen kerel nee vroeger toen had je Den Uyl dat was een vent die man stond tenminste nog voor iets in 's mans glorietijd sprak het geachte lid ome Joop stond voor niets hij leidde het land naar de afgrond aanwezig in de studio Alexander van opvliegertjes excuus en lege dozen overzeese gebiedsdelen…

Oh yeah, als een orakelende pythia, wolwa of tongelaar oreer ik mijn van de goden gegeven kennis en wijsheid ter lering ende vermaak aan wanhopige minnaars, wantrouwige echtgenotes, getroubleerde bestuurders en zoekende zielen in het algemeen ter beantwoording van de door hen geponeerde vragen.…

wanneer de tempeldeuren openstaan zie ik mijn lichtkarakters verschijnen herstellende van hun zinkende zielen zoekende naar verzadigde waarheden dolend, achter maanstralen aan bestudeer ik mijn gedachten in zwijgzame liefde lijken bomen op onvolmaakte mensen diepgeworteld in eigen grond als orakels van onbuigzaamheid grijpend naar de hemel…

in de put die orakels naar boven doet komen het galmt wel maar het zijn klanken van zwarte dwergen die als mieren bokjespringen in een wirwar van kalverstraatpassanten heen en weer zonder te kopen af en aan met onbekende gelaten ik dek mijn overpeinzingen af met stof van eten, drinken en nicotine het draagt mij over de brug naar de…

Opeens spook jij door mijn hoofd Had er zelf niet meer in geloofd Dat ook ik verliefd kon worden op een dag De dag is gekomen, de dag dat ik jou zag Nu probeer ik te werken, probeer ik door te gaan Maar steeds weer zie ik jou staan Wat kan een leven toch gek lopen Kon hier alleen maar nog op hopen Nog één keer geef je me een kus en knijpt…

Een nieuw begin, een nieuwe start, het had gekund, met heel mijn hart Alles vertellen, totaal open zijn, eerlijk alles op tafel, al doet het pijn Dan ben je vrij, in houden van, dan is er fundering, die het dragen kan Alles kunnen zeggen, erop vertrouwen dat dat kan, dat is totale openheid, DAT... is houden van.......…

Opeens was het er. Een moment van waar geluk. Wat jezelf niet lukt.…

Sluit deuren en ramen, stem je gehoor af op frequenties waar calamiteiten zo goed als zeker worden verslagen. Hier dus. Volg de instructies uit sprekers nauwgezet. Gebruik de lift maar niet (gevaar voor schachtvuur). Trede voor trede daal je de trappen af. Zover je kunt gaan. Op hoge benen van angst om het raadsel binnenin te ontrafelen.…

Opeens is jouw leven veranderd van de ene op de andere dag Opeens zijn interesses en blikvelden een stuk minder breed Opeens is het schateren omgetoverd in een cynische lach Opeens bewegingsloos terwijl je voorheen altijd alles zelf deed Opeens word je met medicijnen en slangen bestookt Opeens doe je niets meer terwijl je dat vroeger wel…

geen tijd nu voor zwijgen bespreek en ontgin de mensheid gedijt slechts bij een woord met een zin geen tijd nu voor sluiten ontgrendel je deur de gang die dan volgt is veel lichter van kleur geen tijd nu voor twijfel volhard in geloof: de wereld geneest niet bij blind zijn, of doof…

En dan opeens ben je gescheiden ... een deel van je leven afgeschreven in de vorm van niet meer dan een beschikking die voorzien van handtekening voor de één klinkt als zegening en voor de ander luidt als herinnering aan toen een trouwring nog iets anders was dan een echt schijt ding En dan opeens ben je los ...…

Eigenlijk ken ik je al heel lang. Maar vandaag, Met die blik. Die smachtende blik naar mijn verlangens. Mijn hart stond stil. Ik keek je aan. Het duurde maar een seconde, Maar het leek wel een eeuw. Het is nu een paar uur geleden. En ik kan aan niks anders denken dan aan jou. Ik vind het moeilijk om te zeggen, Maar IK BEN VERLIEFD…

De mens het vriendelijke gebaar Die laat het afweten Ik zou het niet weten Ik ben open Een open deur En wat er gebeurt De mensen gaan lopen Je hebt even contact Gehad Een leuk gesprek Maar voor de rest verrek Ze zijn bang Hebben geen tijd Tot mijn spijt Zijn het echter alleen Hele oude mensen alleen Die verrast zijn bij een brief Een…

Moet ik beginnen in mooie volzinnen die als echo’s weerklinken om in lucht te verdrinken of moet ik uitleggen dat ook het niets zeggen alleen maar naar je kijken probeert je te bereiken…

Mijn hartstocht niet verborgen in duistere kou waarin ik vanuit licht wil schijnen en vlammende liefde wil werpen op ijs tussen afstand met jou. Niet alleen duister wil ik lichten maar vederlicht jou dragen door warme dagen die licht uitstralen van jou naar waar de bron vandaan komt die jouw warmte omhelsde.…

ik ben geen dichter maar een ruimtebrenger bruggen wil ik over onbegrip slippend op beregend steen hakkend door verstrikte takken sleurend aan verbindingshaken die vanzelf verstrikt gaan raken in het oerwoud van het zijnsgevecht waaraan de mens nu eenmaal hecht als bij een zwaarbeladen jungletocht bevecht ik log de doorgangswegen…

zoals de tijd verder spreekt in woorden die wij vinden wij die de sterren tellen nooit konden leren omdat het leven ons riep soms bij het raam vaak op de gang in een hoek staan omdat dit bestaan niet bestaat in boeken die echt nergens over gaan wij die altijd zoeken in woorden en zinnen wij die de sterren tellen maar de waarheid nooit…

lilablauw sluiert door ramen samen kijken donkere ogen tot ze mijn ziel beroeren handen mijn zijn tot in mijn denken mijn wezen lilablauw sluiert mijn hart licht licht lilablauwe lucht stroomt mijn kroon in mijn ogen glimlach om mijn mond om niets dan de herinnering het leven opent…

daar bij de poorten van de zee ontmoet ik lucht in water aan de grens van zout en zand neem jij me mee naar zoete golfslag, rollend als een schelp naar later mijn linkerwang is warm rechts als uitgehouwen steen waar jij me brengt, gaat niemand heen slechts ik in dromen boven omgewaaide bomen leeft de hooggeheven maan we moeten…

Jij hebt het slot gesaboteerd. Liefde die alleen jij forceerde. Van een afgesloten hart in hier. De kransslagader keerde het tij. Voor een erkent zuurstofrijk leven. Druppelsgewijs door tranen gevierd.…