Alle inzendingen over Opkijken

Ik heb je nooit benaderd ik dorst het niet jij stond zo ver weg alleen op een voetstuk vereerd door velen je wilde met niemand delen je was zo mooi blonde haren wapperend in de wind god, wat voelde ik me klein, een kind maar je viel je struikelde over het leven nooit geweten wat je had kunnen geven.…

(rosier een antwerps restaurant) de kat op de tak van de boom op het binnenplein van rosier ziet toe hoe wij opkijken van ons bord naar de kat op de tak van de boom op het binnenplein van rosier…

En als ik je aanraak merk je dan dat ik bang even opkijk om te zien of je ook merkt dat ik naar je verlang.…

De Onderwijs BV (oorspronkelijk gevestigd in Deventer) is een landelijk opererend digitaal wervings- en selectiebureau voor m.n. leerkrachten in basis- en voortgezet onderwijs. Mogelijk door bezuinigingen inmiddels ter ziele... Tussen haakjes, die crazy producttermen heb ik niet zelf bedacht, alleen bij elkaar geveegd. Anyway... ________________…

Ik wou dat ik kon voelen het zoete leven van succes en het opkijken dat volgt weten wat het is om iemand te zijn Ik wou dat ik kon voelen wat het is om te sterven Om te weten hoe ondiep mijn leven is geweest Vandaag.…

ik zie je anders als ik op mijn kop sta anders dan als ik lig en als ik rechtop sta zie ik je anders ik zie je anders als ik mijn ogen sluit anders dan als ik kijk en als ik de andere kant opkijk zie ik je anders ik zie je hoe ik me ook wend of keer…

Opkijken, de afstand is gekrompen. Een korte blik, afgewend. Nakijken? Wat als je je verkijkt? Toch de volgende weer bereikt.…

Zoals zo vaak tijdens het lezen opeens opkijken. Een halve cirkel de wereld in. Lucht, tuin, huis, half maantje. Dan via wang en neus terug in je hoofd. Is dat mijmeren? Is dit schrijven? Finaliseren. Even geduld.…

Als wij onze Intuïtieve kennis Voortdurend verdringen En wantrouwen En in plaats daarvan: Tegen autoriteiten opkijken Naar bevestiging Door andere uitzien Onze waarde Buiten onszelf zoeken En waardering Van buiten ons verwachten Geven we onze Persoonlijke kracht weg…

Huiverend opkijkend Dicht bij de dood Snakkend naar een laatste woord Zachtjes stervend Verloren als mens Delvend naar een laatste wens Stokkend ademend Gevangen in een gedicht Raspend naar een laatste evenwicht Angstig zwijgend Vergeten in de tijd Vergruisd naar een laatste waarheid…

Ik weet het niet In haar opkijken zie ik tweelingmeren met een bodem zo diep bij een erotische met de hand ingekleurde prent van Kitagawa Utamaro, Japans beeldend kunstenaar (1754 - 1806)…

opgedweept in golven bruisend meebewegen intens verzwolgen in eenheid kozen in het witte schuim niet in ‘t zand bijten alleen het duiken en verfrissend boven zee komen opkijken naar ’t goede. verder vooruitzicht in zichzelf brengt hen als kinderen in de hoogste hemel tot buiten de aarde.…

laten we de eenzaamheid delen als een fles goede wijn uit de Elzas jij geeft de voorkeur aan witte mij maakt het met jou niet uit je mag triest naar me opkijken dan grimas ik wel terug wij jij en ik hebben het getroffen wij hebben tenminste nog elkaar nemen nog een beetje meer op de gewone vraag van de handelaar of het een onsje meer mag…

zeggen hoe bijzonder jij niet bent jij die vanaf het begin mij het allerbeste kent Ik wil je even zeggen dat ik je nooit zou willen missen Je in mijn hart bewaar nooit uit zal wissen Ik wil je even zeggen dat ik je enorm bewonder Mijn grote zus ik kan niet zonder Ik wil je even zeggen dat ik heel trots ben op jou Ontzettend naar je opkijk…

met weinig middelen verbeeld: een paar flarden van huizen karrensporen in de sneeuw een heuveltje met paaltjes en mensen die geschrokken opkijken als de grote komeet zijn licht op hen schijnt verbeelding angst ontzag vallen in één ogenblik samen rakelings passeert de komeet de aarde de hemel komt even dichtbij het beweegt de mensen…

een puntje appelgebak met slagroom of een glaasje droge witte wijn met een portie bitterballetjes of stokbrood met kruidenboter met mijn linker elleboog leunend op zo`n wiebelgroene horecatafel gniffelend wachten op dat stuk kruimeldief die plusminus een week of wat geleden op mijn appelgebak met slagroom scheet wat zal die vogel raar opkijken…

Of blijft het bij de sterren-pracht Steeds als ik opkijk in de nacht…

dit is de ultieme romantische toespraak ik heb geen verlangen om te worden zoals jullie je bent als een wortelstok in de lucht als je gaat zal ik je niet missen ook niet als kiespijn hang je geloof maar aan de kapstok kom je dan zal ik niet opkijken – je aanwezigheid brengt me niet in beroering merk ik je niet op blij – daaromtrent…

Ik hoor een zacht geluid en wanneer ik verwonderd opkijk besef ik pas dat het van binnenuit komt. Als een bijna fluisterend stampvoeten komt iets dichterbij. Ik adem stil de ruimte in en ruik haast de verse aarde die mijn binnentuin rijk is.…

Ik zie tranen als druppels vallend op bladeren van stil verdriet Vinden hun weg langs paden gebaand door emoties overmand Stromend langs gedachten die zich laten meevoeren naar een nieuw begin Waar de zon weer schijnt en de donkere hemel opdroogt in het licht Met wortels stevig in de grond vol vertrouwen opkijkend…

Met sprankelende ogen in een woordloos sprekend gezicht, omringd door intense kleuren, kwam jij voorbij, openend wat was gedicht, waardoor de wereld ander aanzien kreeg, jij parels tot een ketting reeg De ketting was nog niet compleet toen kleuren ineens gingen vervagen door opkomende flarden mist Parels stuiterden om mij heen Opkijkend…

Als mens ben je echt zeer rijk Verbaast het je, dat ik naar je opkijk? Uur per uur en dag en nacht Put ik ten volle uit jouw... Kracht.…

En later op de dag opkijkend van mijn boek staat hij daar, onveranderlijk in zijn blauwe kiel vraagt hij met ijle stem hoe het nu gaat met de kinderen en of de merels nog patrouilleren op regen- en zondagen.…

Het kwetterende krijsen Van Wevers en Sijzen Frenetiek in de struikgewassen Doet hem van zijn autowassen Opkijkend over de rand Langs de leistenen stutwand Met de schildpadachtige ruiten Voorovergebogen stuiten Op een rondsluipende slang Waarbij de schotelvormige hals En de nachtzwarte schubben onvervalst Schitteren in het ochtendlicht…

Geen macht die haar haperen of opkijken doet ze lijkt mij van alle angst te bevrijden. Een zwaluw vleugelt uit het laatste licht en werpt een schaduw op haar vaal gezicht.…

wind wandelende takken - gesluierd in de wiegende vrieskou geworteld in winterbeelden ruw behangen met de dood in nerfstructuur aan hun schenen ligt nu loos en gesteven in wolkenzweet de afgeworpen zomermode een hoogzomerse heerlijkheid vergaat in de stilte van het bevroren seizoen dat pas bij het verlaten weer water achterlaat opkijkend…

Prachtgroen lichtloensende ogenblikken aan de andere kant van de bar Omlijstend de warrige haren een gezicht Mona Lisa gelijk, mysterieus Knieknikkend wankelde ik op je toe woordeloos nam ik je in mijn armen ‘k streek een pluk uit je warme snoet opkijkend naar me, toegevend, lachend Heftige zoenen, hevig omstrengeld, warmte mijn hart ging…

Neerkijkend op opkijkend oog, wachtend op het klimmend oor, dat niet weet door te breken, alsof zijn kunnen is bezweken. Zwemmend in de simpelheid der dingen, lijkt het te verdrinken in zijn gaan. Het brein staat erboven en ziet het zingen, van hen die zich verliezen in hun bestaan.…

laat me dit gebied in de nacht verkennen ongemerkt deze landstreek des doods wat ik heb vervloekt en veracht want ze lieten me buiten staan en namen mijn minnaar af delfde voor mij 't graf steeds weer opnieuw op de wegen des levens lieten ze mijn vrienden de andere kant opkijken hun motto is graaien, de economie moet blijven…

Je zou het niet zeggen, jonge vriend maar als baby was ik heel schoon Ik zie je vreemd opkijken, maar er zijn meer zaken ongewoon Zo pronkte ma’ma met mij urenlang het dorpsplein rond Een ieder zag mijn oogjes zo blauw en mijn haartjes zo blond Doch er waren ook boze blikken en jaloezie deed ook hier zijn werk Een vloek werd gesproken…