Alle inzendingen over Parken

tussen beelden in het park tast ik je stilte af geboren in de zee lig je ingetogen gestold een blauw gedicht van steen nata in mare innemend als de welving van je been.…

het park oogt nog leeg en stil enkel wat kraaien zoeken en graaien naar eetbare resten tussen de bomen ligt een roerloze zwerver in het gras onder een jas van rafelend ochtendlicht…

wandeling in het park bomen in takken, door de zon gevangen en ik denk aan welke wil ik hangen dan het besef hier komen kinderen spelen daarnaast, een laatste gedicht opgehangen aan een tak dat is toch geen gezicht…

Vandaar ook dat zij met een mand vol eten Stiekem vanuit het park naar oma ging, Maar voor de boze wolf haar had verslonden Werd zij bij het verpleeghuis teruggevonden.…

Met een bewonderende zucht staar ik naar de winterse lucht die met een voorzichtige zonnestraal in mijn geliefde Park Frankendael een lach op mijn gezicht laat verschijnen waardoor de ijzige kou even lijkt te verdwijnen.…

ik zag je in het park tussen alle nieuwe nuances van groen en tere bloesems de wandeling was bleu met de winterblues nog in de kop maar jij ontaardde blozend met een ontknoopje extra, ontgroende mij in de knop…

stad in de nacht park met een bank man die slaapt lege fles drank oude maan straalt in het gezicht de lege fles weerkaatst het licht zon komt op pijn in zijn hoofd een nieuwe dag die hem berooft blinden in het park kennen de man niet er is geen hond die de man ziet een kind vraagt naar zijn naam zijn vader neemt hem mee een…

Disney, had toch beter opgelet En eerst dat nieuwe park on line gezet.…

Mijn vrouw is een boom in een park waar we samen vroeger wel kwamen Mijn linkerhand rust op haar bast en voelt haar trillen van de pijn als mijn rechterhand er een hart in krast met twee verkeerde namen…

Gisteren stond ik bij het raam Het was ontzettend kalm De stad was erdoorheen gesneeuwd Ik zag een eenzaam duifje op de straat Zij had het ongetwijfeld koud Ze kon ook nergens voedsel vinden En in het park staan mooie linden……

vandaag was het een mooie dag de zon scheen hevig de vrouwen in het park logen er evenmin om bovenal vroeg men mijn mening ik had geen antwoord maar dat viel niemand op ik ben slechts verstrekker van kost inwoning en nazaten…

men roept nacht maar ik weet dat het dag is men zegt dat de wilde dieren het park nooit zullen verlaten ik kijk naar buiten en zie de fabeltjes verdwijnen men fluistert dat je te laat bent maar ook tijd zal ons niet scheiden…

Op een bankje in het park, de zon al laag met honger die het denken verslapt: een blik, opgeschrikt maar traag zich opwaarts richtend van het gras tot boven de bomen, ziet het hart van de stad - zonder huizen, met amper wegen - niet van mensen zijn, maar overvliegend, in tientallen, als honderdtal – wat brieft daar over, 100 procent…

Man zit in park, man leest een boek, man kijkt in lucht, man heeft een hart. Man pakt een pen, man denkt diep na, man schrijft iets op, man heeft een ziel. Man staat weer op, man krabt aan hoofd, man gaat naar huis, man heeft geen vrouw.…

achtenveertighonderd en tachtig passen in het park minstens duizend daarvan loop ik achter drie mutsen zussen, vriendinnen maakt niet uit ze zijn gearmd twee staanders lopen om hen heen, een kijkt er om ik denk: naar mij maar nee, hij zoekt zijn maatje stiekem raak ik hem even aan…

Er zat een visser in het park op leeftijd, bontmuts op het hoofd de grijze poedel die hem vergezelde was op de kou gekleed in rode trui 'Waarom laat u uw hond niet los' beginvraag van zijn monoloog 'Omdat hij vast zit aan de riem' maakte mij klaagmuur en publiek de wereld kende geen geheim hij had het hier nu wel gezien zoon van zigeunerin…

Gul gaf hij wat het park ontbrak; Begoot met zorg het dorstig groen, En tastte in loof- en bloemfatsoen, Naar fel insect of dorre tak. Hij wiedde 't onkruid, bond de loot, Bond zacht een roos in voller licht, Van onder blaadren ruig en dicht, Hief hij de bleke perzik bloot.…

Ik fietste door het park en zag jou -lang en blond daar zitten op een bankje die middag met je hond Ik stopte en bekeek je en vond je echt een schat dus vroeg ik onbeholpen of jij een vuurtje had Je gaf me blij een vuurtje met slingerende hand waardoor toen al mijn haren in een keer zijn verbrand Ik wilde boos vertrekken maar zag…

De stadse parkrand dampt het risico drinkt uit de oude sloot vochtlevende dieren verschrikken verbazing onder boze wolken, zou het God zijn die moet huilen, of alleen maar ongeluk dat niet kan schuilen, bomen buigen zichtbaar onder regen met de voeten van de wind alsof jij een nachtvlinder bent, je ademt tussen mistig dromen, huilende…

Gekromd, zacht momplend, stromplend met haar stokje Ontkomt zij ’t wreed gevaarlijk straatgewoel. Bereikt is de oude bank, haar troostrijk doel. Ze ontvlood de broeiing van haar zolderhokje, Waar hing de lucht beklemmend zwaar en zoel. Van ver een kerk tampt vroom een bedeklokje. Vaalzwart de mantel over ’t rosbruin rokje, Rust ze op haar plekje…

In ’t oude park ligt als een ark ’t eiland in ’t water. Zilverlicht van de maan, fantomen gaan over het water. Mijn bootje zacht drijft in de nacht op ’t donk’re water. Hoor, ruisen fijn van de fontein, ’t is zingend water. Hoe wonder dat droppengespat stuivend in ’t water.…

De hemel boven 't park werd licht, de bomen stonden groen, afzonderlijk en ieder leek een bos, zo bol zo wonderlijk en in zichzelf gekeerd, prevelend opgericht.…

Ik hoor weer niks maar dan hoor ik honden blaffen in het park en katten miauwen. En als het weer stil is denk ik: Wat is de wereld toch lawaaiig!…

Berlijn Ik heb iets bijna schoons aanschouwd Hier waar de jacht der oppervlakkigheid Al schone dingen veil voor goud Bezitten wil, en dus ontwijdt– Ik heb iets bijna schoons aanschouwd: In het verkeerdoorgonsde park Terzij van zijn asfalten wegen, Als in een straat een ingebouwde kerk, Vond ik een rozentuin gelegen: Daar in doorzonde bloemenwolk…

Al is t koud en oktober en voel ik me alleen, ik denk een gans bij me. Sla m'n arm om m heen lekker warm denk ik ik voel t meteen, Zoveel zachte veren, daaronder warm vlees. een kloppend hart. Wat kan ik nog meer verwachten van een dier? Nu op dit moment meer mens dan ik kan zijn, -de fontein spuit ijs uit met lange snuit-…

Betoverd stond ik, in het park, te luistren, Bij de muziektent, die me een tempel was. Zoel geurde aroom van bloemen, loof en gras. En ’t bladerflappen leek geheimvol fluistren.…

ik zie de bomen al groen bewegen voor de blauwe lucht, vogels schieten heen en weer, van boom naar boom naar boom en wij leggen ons neer op het kleed en genieten van deze dag, het blauw van de lucht spoelt de zorgen van ons af, verwarmd worden we door het geluid van spelende kinderen, en de auto's niet al te ver weg storen ons niet eens…

In een Amsterdams park waar ik graag kom ligt een vijvertje met in en rondom begroeiing van planten die water minnen en waterbewoners beschutten daarbinnen Lopende richting dit lieflijk geheel hoor ik helder gekwaak uit menige keel, en gelokt door dit monter orkestgeluid wil ik meteen op onderzoek uit Maar dichtbij het poeltje aangeland, voorzichtig…

De kindren lopen uit hun kleurig spel En laten 't park schuw en verwaarloosd achter. De vogels zwijgen om een oude wachter, Alleen de krekels sjirpen snel en schel. Het groene en rode loof wordt even vaal. Een flakkerlicht ontwaakt in bronzen lampen.…

de zon, net iets te sterk de wind te warm te zwoel de mensen, vrij van werk het park het rotgevoel ze liggen veel te lekker de valse gloed van rust de wijn de kaas de crackers genieten is een must zijn lach is te voorzichtig zijn flirt te weinig flair haar blos is zo doorzichtig haar blik te populair ik loop erlangs te lopen en ben…