Alle inzendingen over Peinzende

Zijn hand peinzend op zijn kin, gedachten kronkelen in en uit. Het dichten heeft voor hem weer zin, sterke woorden zonder geluid.…

peinzend herkauwend.…

Langs kale nevelakkers strompelt een oude man gebogen maar opgewekt naar de duinen vol lentegeur de grijsaard wil de frisse wind vergezellen tot vrije golven en einder blijft echter zitten op een blij glanzende helling jonge sterke bloei nog half in tere sluimer vraagt hier lang te toeven hij ziet een nietig plekje dat heel de wereld…

Nog denkend aan die vele jonge jaren Stoeiend, rennend door het veld ‘k Had nooit gedacht dat ze voorbij zouden gaan Maar geloofde nog in eeuwige jeugd Op die plek waar ik ter wereld ben gekomen ’t Is voorbij, de lente en de zomer De natuur duidt thans het herfsttij Nu loop ik hier als oude dromer Mijmerend over de tijd van toen Op dat pad…

In dit spel van wind en water Schouw ik peinzend heel de dag 'k Vraag niet meer naar toen en later Ik draag wat er komen mag.…

' Het regende en God verzonk in gepeins (maar eerst rukte hij zich nog los, hij hield niet van hun manieren) en al peinzend waadde hij door leven en door dood, door waanzin en nalatigheid, door waarheid en door angst, zag hoe zij frunnikten aan elkaars jas en daalde peinzend af langs de smalle trap van hun rede — 'Ik heb het geweten…

Het schemert, en Waar 'k peinzend langs de golven ga En peinzend naar hun ruisen hoor, Ruist al hun vloed mij schuimend na En wist mijn spoor. Het schemert, en Waar 'k wijkend het getij beleef, Ruist het getijde op mij aan En wist wat 'k in mijn hart beschreef - Wat 'k heb gedaan.…

ze lijkt een peinzend meisje ik vraag me af: wat doet ze hier weet je nog niet dat Engelen hun vleugels invouwen als een mens hen nodig heeft ze dimmen hun immense licht; te veel voor mensenogen…

bij je weg strijkt het avondrood beduusd onze plooiende verhalen langs een peinzend landschap ontwaken onaffe dromen zij wagen het uit te komen op de meest innige houding voor de nacht…

een niet te overbruggen nacht peinzend uitvlakken brengt haar midden schemerdonker waar ze één en al schaduw aan eindigheid friemelend in slaap valt dromen droomt waaraan ze nog nooit heeft gedacht…

iedereen onderweg ieder voor zich iedere minuut telt zwijgende blikken ik ben onderweg ik zit op de trein en kijk door het raam naar herinneringen peinzend aan wie ik nu ben hoe alles veranderd is wat ik nu zeggen moet ik ben onderweg onderweg in mijn gedachten…

De nachten leken eeuwig te zijn of er geen einde aan kwam het maakt niet uit waar ik ook ben te moeilijk is het gevecht als je het moet stellen zonder kracht nooit genomen steeds gegeven ik heb het nooit verleerd rust ik peinzend aan de waterkant niets meer wat ik nog verlang.…

Een jaar voorbij...ik blik even terug Er waren weer voldoende rampen De mensheid nog verdeeld in kampen Zo sta ik peinzend op de brug Verschillen overbruggen tussen mensen Is wel het beste wat ik nu kan wensen…

Nu rust zij peinzend op het watervlak en wenst niet meer...…

Peinzend laat ik mijn ogen dwalen Treurnis strijdt, waar liefde droomt Weet niet meer wat me door d'aderen stroomt Ik zie en kan geen adem halen Het woord dat steeds mijn krachten toont schreeuwt nu dat slechts te zwijgen loont…

de kleine jongen bij mama voor op de fiets wijst naar boven: de maan is weg de maan is kapot waar is de maan naar toe met vakantie misschien of boodschappen doen peinzend besluit het kind: is niet erg mama het is toch heel druk in de lucht…

Binnen twee dagen ligt het al op tafel Maar Diederik die vraagt zich peinzend af Hoe het toch zit met ’t koren en het kaf En staart met rechte rug nu naar z’n navel Ik ben waarschijnlijk te intelligent Ik scoor meer dan de rest...ruim drie procent…

Uit het duister schrijf ik je een brief, gesloten in mijn huis, mijn hand in het licht, peinzend over hoe het papier in jouw hand komt. Ik zie geen letters meer jouw beeld in mijn hoofd. Het geeft niet of je dit hoe lang je ernaar kijkt. Je hoeft niet te komen. Je bent er als adres.…

zei zij en verbood ten strengste de snoepreisjes van haar echtgenoot Peinzend over de affaire haar ega berustend voor de buis smulde ze op het terras spinnend als een poes van de ten strengste verboden slagroomsoes…

dag lief wat stond je daar peinzend droevig? te kijken bij het weggaan.…

Haar lichaam glanst in het maanlicht doorzichtig dromen vervult zijn hart steeds weer komen haar stralen door weerkaats van onvoorwaardelijkheid Durft hij het haar niet te vragen of is haar liefde niet te verduren de spiegel van haar hart of het zijne gebronsd draait zij zich peinzend om *bij een brons van Paulette Snijders…

Gods aanwezigheid willen bemerken of al biddend en peinzend mogen voelen? Geloof is voortgaan door moeraspoelen, na vallen 't vertrouwen op de Heer sterken: Diens leiding worde in wijd leven aanvaard, Zijn wens bij dagelijks denken bewaard.…

(fontein te Arpaillarques) zijn mossige baard verraadt jaren waterloop een onlesbare dorst naar meer laat zijn levensader wellen het peinzend gelaat met de zorglijke trekken geeft het geheel iets waakzaams alsof het zijn taak is alle dorstigen in het hertogdom aldaar te moeten laven…

In het negerdorp staart de hoofdman diep peinzend naar 't plechtige vuur, raadpleegt schuchter en bevreesd de slimme stamtovenaar. Een blanke baas komt, doet allerlei voorstellen. De zwarte heerser scherpt zijn spraak en gedachten, laat een flink weerwoord horen.…

Peinzend over de donkere kant van de maan zag ik vrij plots het mogelijke alternatief pakte verf en kwast en een hoge ladder en begon mijn eigen hemel te scheppen witte wolken naast diepblauw de duistere kant bleek slechts een schaduw van mezelf…

je hebt iets aards zoals je daar ligt daar ademt en dampt je wasemt het leven zoals zoet zompig veenmos het wegtikken van tijd houdt me uit mijn slaap ik stap uit ons bed loop peinzend in rondjes staar door het open raam krijg het oneindig koud ik kruip terug bij je…

Zwijgend kijkt zij van licht naar duister geniet van elk mooi moment soms glijdt er een kille huiver wanneer er plots een haas langs rent toch wil zij de kleuren bewaren voor de dagen somber en lang bladert dan peinzend in haar fotoboek vaak met weemoed, soms wat wrang…

krakend kuieren ze langs oude bomen daar waar het leven tot in de wortels raakt kalm ademen ze beetje bij beetje vooruit tot halverwege terug naar hun houvast-huis ze reizen terug in een zacht zoemende tijd de lichte weemoed vaart peinzend met hen mee…

Spelend in de open vlakte vlaagjes wind het zand verstuift staat zij met gesloten ogen peinzend eenzaam heel ver weg denkend aan die mooie dagen het kinderspel die vreugd van toen levend verder onbegrijpend in de ruimte van het verstand zal zij stilstaan in niet kunnen smekend vragen ach waarom?…

Spelend in de open vlakte vlaagjes wind het zand verstuift staat zij met gesloten ogen peinzend eenzaam heel ver weg denkend aan die mooie dagen het kinderspel die vreugd van toen levend verder onbegrijpend in de ruimte van het verstand zal zij stilstaan in niet kunnen smekend vragen ach, waarom…