Alle inzendingen over Pootjes

Onhoorbaar als op poeze pootjes loopt het eerste lente groen langs de takken van de bomen. Nieuwsgierig als dat jonge katje steekt de zon zo af en toe een straaltje uit. En zachtjes als dat kattenvelletje dringt het eerste beetje lente warmte door mijn dikke winterkleren heen.…

schrijven met het hart van een kind met in mijn volgroeide hand een pen bloeien als een roze pluizenbol al is het maar voor een dag of drie denken als een vogel met iele pootjes zonder grond vele hemels verder vliegen naar boven kijken het jonge leven blazen in mijn kloppend oude hart wat ik wil…

welnee, in zijn hand liggen de teugels, bij hem komen die ontelbare vleugels altijd op hun pootjes terecht.…

Lekker op mij ruggetje mijn pootjes in de lucht terwijl ik van verrukking daar heel vaak diep bij zucht. Zo lig ik dan te zuchten en te knorren in die zooi en denk dan bij me eigen wat is het leven mooi.…

Ik wens dat je vandaag en altijd mag delen in de wonderen van de natuur De roestbruine veertjes van een zwaluwhalsje, De fijne pootjes van een mus, De ogen van een uil die eruit zien als juwelen, donkere hemel bezaaid met sterren, het gezang van een leeuwerik, de stilte van het platteland, heldere zeeën en glinsterende stranden…

O kijk, een lijster bij ons in de heg, z'n pootjes stevig rond een tak geklemd. Het open bekje kwettert ongeremd. Heel even houdt-ie stil, dan is-ie weg. Het takje veert, weet wat een eer het was. En ik negeer de poep op mijn terras.…

De mens met twee gelaten laat holle ogen blikken kettert gaten in de ziel Krijt lage strepen op het voorhoofd dekselse lijnen van spijt verdichten gespleten gedachten Letters dichtbij zonder klanken kleuren klinkers vreten kraaien de pootjes in de laatste zin…

de kleine woestijnspin danst de tering naar de nering vier harige pootjes penselen strelend het warme zand ze draait de wals van de vluchtige 1-2-3 schone schijn hij kan dat wervelende witte wonder niet weerstaan zij weet van de afstand daarna aan wonderschone wanhoop doet ze niet…

Vier dunne pootjes bleke huid een schaap de sneeuw ontsnapt maar niet de rappe handen blaat het het is lente weg dat kleed die hete jas wil als de zomer was mijn jas vermaakt wil straks een trui wil er graag een die pas net als mijn afpakte jas graag los gebreid dus als het kan een beetje wollig…

Weggestopt in de Uithoeken van het Amazonegebied hebben We je gevonden, Lief aapje dat Laat merken als Je je gelukkig En tevreden voelt - Als jij het naar Je zin hebt begin Je te spinnen Als was je een kat, Die ook al is hij Tot zwerver verworden Zo maar op mijn Schoot springt en Met de pootjes Omhoog en het kopje…

de glazen rinkelen deze ochtend leeg de randen raken soms een doffe klank de schrale resten op de bodem proeven nu zo bitter zonder zoete smaak en op fluwelen pootjes komt de kater wat later de glinster in zijn linker oog loenst een beetje na in 't vuile glas waar gisteren nog klater was…

Nog eenmaal kijkt zij achterom de laatste zandkorrel blaast ze met een verbaasde glimlach van haar hand diepe lijnen tekenen haar gelaat, het dolen moe laat lachrimpels vechten met de pootjes van tijd zij drukken een grimas af waar menig clown jaloers op zou zijn, gestreken lijkt de lach net echt…

stik sterf verrot verteer lazer op en donder neer val in mootjes voor mijn pootjes val in drietjes voor mijn knietjes voor mijn part val je dood naast me in de goot krijg de koude kippenkoorts de teering tyfus enzovoorts neem een taxi naar de hel hang jezelf op aan de kerkbel. het allerslechtst vaarwel.…

Misschien als ik slaap, maar bij het minste geluid verdwijnen zijn geschubde pootjes langs mijn oren en mijn ogen, ze worden als het ware in een schild gezogen. Zijn magere kop raspt soms over mijn tong, en praat maar zo vertraagd dat men het nauwelijks verstaat: hij noemt mijn klieren liefde en ik hou van hem.…

ik bots en breek met ijs schuur groeven in de schuine kanten schots en scheef onwijs schrijf voegen uit mijn lezersklanten laat je maar raken in je breekbaar taalverstaan ik zal je pootjes haken met jouw tranen ben ik niet begaan houd je maar doof stop mijn teksten in de pot in het lezen heb je al jezelf gegeven en voor de…

In het afgeperkte weidje stond al dagen een zwart paard van het malse gras te eten het was drachtig en bedaard en op deze mooie zondag ochtend waar het gister nog niet was lag daar opeens een veulen naast de moeder in het gras op onzeker dunne pootjes kwam het wankel overend om voor het eerst te drinken een ontroerend mooi moment.…

glas stilte in sluimer over hoe het was geen gleeën in de vitrages of vlekken op het tapijt geen verleden te dragen zonder spijt ze slurpen koffie, roeren thee luisteren radio en kijken teevee lachen en hebben verdriet om wat is geweest en wat niet de oudjes zijn weg de begonia staat droog op de vensterbank sterven vliegen met de pootjes…

Verminkten vervolgens vijftien parkieten door hun de pootjes af de draaien, knepen dertien kanariepieten tot moes en smeten tweeëntwintig eieren van zeldzame volièrevogels stuk tegen de wand van het hok. De inbrekers namen een lokeend en een ganzenbord mee. --------------------------- uit: 'Tussentonen', 2004.…

Verminkten vervolgens vijftien parkieten door hun de pootjes af te draaien, knepen dertien kanariepieten tot moes en smeten tweeëntwintig eieren van zeldzame volièrevogels stuk tegen de wand van het hok. De inbrekers namen een lokeend en een ganzenbord mee. ----------------------------- uit: 'Tussentonen', 2004.…

na 'n telefoontje vol paniek over 't kwijt zijn van haar pinpas haast ik mij naar het huis van negentig plus daar vlij ik neer op de bank en vind het boek ' Poëzie op Pootjes' met daarin mijn naam 'zal ik je mijn gedicht voordragen ' vraag ik aandachtig luisterend wordt ze weer rustig nu belt ze mij iedere dag om te vertellen…

Op mijn versleten jas ontdekte ik een klein, groen beestje met zes prachtige pootjes. Ik zette hem in het gras en ik dacht aan dat gedicht van Jotie T'Hooft, waarin hij zegt, dat wanneer hij zijn handen op de aarde legt, het kleine handen zijn.…

had last van muizenissen vannacht hoorde ze rondhuppelen in de donkere hoekjes van mijn hoofd ze hielden me wakker met hun geknabbel en geknaag kon maar niet ophouden met luisteren naar het zachte fluisteren van hun kleine stemmetjes het getrippel en getrappel van hun kleine pootjes die zachtjes mijn geest beroerden mij manend: “Stop toch…

Weten dat alles op pootjes terechtkomt in dit moment van laatste loodjes en ik verlicht in het overgeven aan.…

vensterbank of opgerold en knorrend in een luie stoel is zij plots gespannen als een snaar staart loerend naar de overkant Met ogen kil en koel schat zij haar kans voor ‘t grijpen Zij is klaar en explosief en zit ineengedoken zo actief ’t is Miep de poes de vogeldief En als ’t niet lukt; dan is er niets verloren Dan tukt ze lekker door de pootjes…

je lachte als ik naar je pakte tandjes in scherpte ontbloot nog zit jij steeds op mijn schoot zonder vel vacht of pootjes gewoon zomaar in je blootje driftig zwaai jij met je staart kijkt verbaasd als die zomaar ineens achter jou verdwijnt en voor je weer plotseling verschijnt jij bent mijn mysterie gemaakt met…

Zij heeft een grappig snoetje, pootjes lijken op augurken. Ik doe mijn ogen open. Het is erg laat. Ik vergat de tijd, Ik vergeet dat ik lijd. En mijn hart slaat Onafgebroken.…

Als de bloemen weer voorzichtig gaan bloeien een veulentje zie staan op zijn wankelende pootjes. Lammetjes vrolijk zie dartelen in de groene wei. de vogels hoor fluiten tussen de bloesem in de boom. Voel ik de levensvreugde in mij naar binnen stromen krijg ik weer nieuwe kracht zodat ik kan gaan genieten van iedere nieuwe lentedag.…

Verpletterende pootjes Vinden ieder hun weg en Verpulveren de leegte. Eensgezind zijn zij over De gedrevenheid achter hun Doelloosheid. Het begon met "laten we Gaan lopen." "Ja, laten we dat doen". Nu trippelen zij over de Leegte tot een "Laten we hiermee Stoppen" de chaos doorbreekt.…

ze klikten kordaat op hoge pootjes ging zij haar eigen weg onverwacht stopte ze draaide zich om wuifde haar laatste emoties pal in de zon ontging mij haar sprekende mimiek ik zag slechts de glimp van een gebeeldhouwd gezicht later heb ik haar nog gesproken maar de spoken zijn gebleven wij konden er niet mee leven ieder zijn…

Toch wordt de tafel opgetild, meer leeg dan vol en komt weer op zijn pootjes terecht, licht wankelend. Wat is het probleem als iets altijd heeft bestaan? Drijven de sterren als schuim op de golven van een donkere zee? Zijn wij gekomen juist op het moment dat wij vluchtende sterrenstelsels nog kunnen zien?…