Alle inzendingen over Respijt.

turend naar respijt in schaduw van voltooid van ooit, op speelvelden in slagorden uit het zicht getoornde huid, onbezittelijk strak van aanraking op snijpunten in uitersten gedreven naar de rand de tand, of verhoornde tijd waar letters lekken langs nerven van het blad beschreven, niet waterdicht ik staar naar een zon die het licht…

ik joeg je laatste geel door kale takken een herfst te veel najaar toont zijn herfsttapijt roodpolig want de zon geeft ons vandaag respijt we dekken samen zomer toe en oogsten al zijn kleuren de vruchten vallen zijn het hangen moe we winteren in overleven voelen ons met wat de herfst heeft gegeven klaar voor weer een eindloos…

brak een arm van de tijd zij schoudert in mitella in die rust kregen we eindelijk respijt zonder uren en minuten tellen gaan we samen orde weer op zaken stellen met de handen in elkaar ja ik ben klaar om jou daar te ontmoeten te begroeten in de bloemen mijn vlinders vliegen overal alleen jij weet echt waar…

Op die amberkleurige rots zonder enig respijt beschreef ik er met krijt mijn pasverworven trots Verwacht maar 't kwam toch plots ik die nu m'n eigen leven leid heb me nu bevrijd van haar zogenaamde gave Gods Nu slapen w'in aparte bedden omwille van die relatie maar je kan er om wedden Dat ik zelfs zonder je gratie mezelf wel weet…

Ik pak jou op en bekijk je aan alle kanten genageld in de tijd spijker je mijn ik vast op vandaag gisteren is nog niet eens gekist er zat rot in de laatste plank de deksel staat nog op een kier zodat mijn adem nog even morgen vangt en terwijl respijt lucht geeft en de kaarten al uitgezocht waren zegel ik haast bewegingloos…

Herfst in wintertijd De klok een uur terug Zomer zijn we kwijt De kou hangt in de lucht Vorst op autoruiten Vogels op de vlucht Blaadjes van de bomen Oktobergloed in het bos Laat november komen December komt eraan Maand van vele feesten Denk er nog niet aan Herfst in wintertijd Laten we dat vieren Met een uur respijt !…

pleinen pilaart mijn liefde in het kleine tempelt rust voor hen die zoeken en in meditatie anderen ontmoeten piramiet in groots begraven geschoond met zweet van generaties slaven toch ontspring je weer de dans lacht de ruggen toe van niet geziene geesten cultuurt de tijd met heel je wezen in onafgebrokenheid geven eeuwen jou respijt…

zie het mes de gaten in mijn lijf het isotopentijdverdrijf dat cellen lam slaat door ze te bestralen de gezonde zullen het wel halen de rest gaat dood verkleurt van rood naar grijs en grauw in ongenezelijke rouw ik ben geen wandelende bom die barst na de halveringstijd de geiger blijft in veilig tikken het leven geeft me nog respijt…

Hoe het verwerd tot een surplace, elkaar beloerend en bereid tot storm in eender waterglas in stilte als gelaagd respijt. En ook: compacter door de tijd die samensmeedde wat het was: een ongevochten oude strijd naar enig roerloos waterpas.…

muur gezet hoe harder ik schreeuwde des te groter het verzet kende hun namen uit wat zij ooit hadden gezegd een bonte mengeling van losgeslagen geesten zonder verband is er met hen als groep niets aan de hand maar door het algoritme van deze tijd raken zij bevrijd van maatschappelijke kluisters en verliezen hun moreel respijt…

laten we bij het begin beginnen als voorbeeld om niet vroegtijdig te eindigen ik heb nog een dagdeel liggen zwervend door kou door de zwijnenstal van omgewoelde tijd het oogt verloren zo tussen de snoeren van verlengd respijt tussen stukjes toekomend ongeboren ik ben degene die de regen verwaait die bladeren verstijft in windstilte…

er waait onrust in de bomen bladeren krijgen geen respijt jachtig strijdt het licht met donker in deze vreemde tijd mensen zoeken warmte bij een gezellig vuur verjagen kou tot in het late uur deuren en gesloten luiken houden magie en geesten uit het duister buiten die ‘s nachts feesten tot de zonnewende als licht zijn krachten…

geef mij respijt nu het lijf op hol geslagen is en ik niet weet waar het verblijft het eigent niet wil vluchten in het donker en zijn angst bevriezen in een regen ijs paniek in samenzijn frustraties bij ontmoeten zelfs de spiegel groeten doet immense pijn door chaos van het anders zijn toch koester ik geschonden huid er is…

ik heb mijn denken in het huis gelaten wat ik wil doen is een ontastbaar feit bij wat ik deed krijg ik amper respijt hier op het erf voel ik me verlaten de beiden paden ernaast en de tuin zijn voor mij in gebreke gebleven ik wil er naar toe en er weer leven en brokstukken opduiken uit het puin of ik daar nog iets terug kan vinden dat mij…

de avond gloeit nog even na een laatste haal aan de sigaret de wereld zucht en rekt zich loom weer is een dag voorbij maar niet voor mij, niet voor mij golvend lava versteent mijn vlucht de tijd tikt ongenadig verder als doornroosje laat me slapen honderd jaar respijt en dan maak me…

tussen traag omhoog en vrije val in vergezicht hangt nog herinnering voordat de film versmalt het duikmoment is slechts zwart wit waarna de beelden strepen pas later komt het zweten kleurt chaos weer realiteit ik weet niet waar mijn geest en lichaam zijn gebleven ben seconden kwijt de tuimeling gaf eeuwig duren licht respijt…

om een of andere reden die zo op het oog nogal onbenullig lijkt tel ik de tegels van de stoep voordat de grond onder mijn voeten bezwijkt ik wijk van diepgezonken wegen mijd ingesleten, rechte paden stap door het oog van de naald wuif takken weg, blijf doorwaden met spinrag in het bezwete gelaat met licht tussen gebladerte als respijt…

tien over zes zijn lijf is moe en murw, zijn ogen tranen in een wake zonder weten zijn afgemeten pas verschijnt verraadt dat zoekend slepen van een toegeknepen dag en zo ontstaat de eerste wrok voorbij de avondklok de bank hangt nog gemelijk in een hoek, zijn boek boeit korter dan een snel respijt om woorden te beheersen moet…

, overbrug de afstand die niet valt te dichten, vergeet de cijfers, de wijzers, het uur de fragmenten van een verwaaide tijd, het geritsel in de marge, voel het kraken van uw botten, het knagen aan het vlees van uw geest aanschouw het rood in tegenlicht het karmozijn van uw waterbloed tel tenslotte uw knopen, of heeft u hoop op respijt…

Naar contact werd niet gezocht Hij is van het zelfde hout gesneden De liefde die werd afgekocht Het onkruid werd gemeden De vraag naar het verleden M'n leven op de tocht Bevestiging die ik zocht Op eigen risico betreden De verloren weg weer terug gevonden Het gegunde respijt Met alle hoop weer heen gezonden Nu is hij aan het einde…

kom wandel met mij mee de lege bossen in en vind jezelf terug fluister met bomen zie hoe zij hun plaats verdedigen naar lichter dromen proef de zomergeur die warm doorstoofd hangt in donker loof weet je een met leven zonder tijd alleen seizoenen tellen tot het oogsten is bereikt dan geeft de kou respijt na rust en reparatie…

het werd ietsjes kouder de hemel betrok de herfst werd ouder hier viel de eerste vlok een wit tapijt bedekte de aarde zonder enig respijt of de hemel opklaarde sneeuw bedekt de grond vriesman houdt de hand wij gaan de seizoenen rond biologisch zo gepland sneeuw zal terug verdwijnen herhaling valt ons te beurt de zon zal wederom schijnen…

geen zucht is dieper dan de mijne, liggen herinneringen ergens daar waar ik ze heb gelaten, de ruimte die ik schrijf zijn beloften die nimmer het echte leven raken tussen schemering en wolk is de balans onevenwichtig dragen kleine contragewichten het respijt en het ongrijpbare op weg naar weer een gemiste kans doch ook deze statige nevel…

Jij, de korsten ik op jouw afwezigheid, het verdwijnen waarin genadig blijkt: onwetendheid, mijn onmacht en het respijt dat niemand krijgt. Jij die nooit op jou lijkt, een schelp waaruit de zee verdwenen is, mijn hand waarin jouw weigering verzuurt en hoe vervloekte liefde verder duurt terwijl ik grijp en hijg en mij verzwijg.…

op dat plekje waar het gras nog groener is voel ik jouw gemis een zaailing groeide op tot jonge boom jouw onderstam entte een nieuwe kroon die jarenlang de vruchten van seizoenen gaf tot aan de plotselinge kap rond de stronk ontloken nieuwe loten uit jouw eigenheid jouw wortels gaven hen respijt ze hebben je gerooid maar waar…

moeten lopen zonder passen omdat de voet geen wegen wil met mijn liefde zal ik pijn doen van je houden met mijn haat eeuwig zijn in jou begeren als je ooit voortijdig gaat samen dagen zien als morgen iedere blik een andere kijk verschillend in elkaar beleven respect als ik je niet begrijp licht zal voor ons kijken met donker als respijt…

Rek mijn respijt, vier de verbinding nu mijn eigen leven nog zo knelt. Ik maak mij sterk, ik buig voor 't heden en bid stil dat mijn keurslijf snel vervelt.…

Over gebleven uit een andere tijd nu bijna door een nieuwe stad omgeven en door veel beton min of meer verdeven, hoe lang, geeft men deze zerken nog respijt. De dood is niet langer meer gewijd. dit kerkhof, teken van zo'n verleden leven dat de herinnering eraan reeds even ver weg is, als zijn vergankelijkheid.…

Ze raken in de randen, kleuren in elkaars verlangen, lichtten in de ander, zonder vorm, of kennis van respijt. Vrij. Zoals het lot. Zoals de zomerzachte klanken, van een in zichzelf gekeerd, en spelende fagot. Cirkels. Kozend, strelend, oneindig reflecterend, kruipend in elkaar. Cirkels. Zoals die, van jou, en mij..…

Ik huiver dit plekje in stilte schraap moedig bij elkaar om te laten talmen tot waar ik kalmen streep tegen kilte Starend als een vis naar vrijheid gebonden in kermen aangemeerd winters steenkoud geconserveerd ijzingwekkend snerpend respijt Versteven tot onder, tegen de tijd over geleverd aan; onderdoor `n snijdende wind met ijzerkreten…