Alle inzendingen over Respijt.

zij hebben een stuk van hun leven gegeven voor de schittering van eremetaal spraken in wedijver dezelfde taal van inspanning voor een schijn van verering zij waren slechts amusement voor het consumentenpubliek in een zieke show op de buis jeugd en thuis zijn gestolen voor vage roem in haat en nijd ook verliezers krijgen geen respijt…

Geen ja geen nee, Slechts nu en wee Maar afwachting in tijd Wellicht respijt En openheid…

Toe laat mij nu, laat mij jou omarmen, dit hier delen, al brengt dat geen respijt. Even wij samen, ons hart hier wat warmen aan een besef dat breekt met eenzaamheid. Laat maar komen, loos toch de stroom van spijt om wat niet was, de dingen, uitgebleven, De ruwe greep van 't onzeker leven, van tijd die holt en korte metten maakt.…

ik verdwaal in jaren ben de maanden kwijt seizoenen krijgen nog respijt dagen hebben geen gezicht uren glijden als los zand door vingers van mijn koude hand alleen de zon geeft mij m’n dromen terug haar warmte stuurt mijn vlucht dan zie ik weer het laaiend vuur van pure hartstocht in je ogen breek jij de hemel voor me open in…

mooie roos laat je niet knakken door de giftige afvalsappen uit de blik die naar je kijkt jouw bloei kent nog een eindeloos respijt in wiegen op de wind het krijgen van een kind gegroeid door zon en licht de plicht van dorens rond je stam toen jij gedwongen afstand nam hij moest bukken om jouw roos te kunnen plukken maar heeft tot…

een struikelen Elke dag opnieuw Een poging om terug recht te staan Heb je niet verdiend Keer op keer striemen woorden In het diepst van je ziel Tijd om te helen, een blinde pijn Kan niet worden genezen Daarvoor liggen mijn tranen Veel te ver verspreid Ik vouw mijn handen De nacht spreekt tot mij Er komt geen einde Geef me nog wat respijt…

Oma Je rimpelige hand trekt me terug in het verleden Je troont me mee naar je kindertijd Je hebt geen band meer met het heden Het leven geeft je geen respijt Ik voel het beven van je hand Je woorden blijven on-af-gebroken zweven Je bent op weg naar de overkant Ik maak me van je los en laat de liftdeur tussen ons schuiven Buiten…

Had ik in de voltooid verleden tijd, toen ik dit soort wendingen niet voorzag en hopeloos leefde van dag tot dag, houvast en steun aan relativiteit, nu mis ik één etmaal lang haar glimlach en wacht in spanning en zonder respijt op het einde van deze eeuwigheid, opdat ik snel weer met haar dansen mag.…

bloeiden de bloemen indertijd met felle vorst van buiten in huis binnen op de ruiten de was ging door zonder respijt voor het stoepje pal op de sloot hakte vader het gat met een bijl rondde dat rillend af met de vijl waarop ma met teil rap toeschoot in tijdelijk water werd met de hand door ma stoer gespoeld en gewrongen ik werd kijkend…

laten ze hun inhoud zien doven in de koude wereld van voorheen ik zwaai, ze gaan en niemand weet waarheen de anderen sjouw ik verder mee de dagen door langs vele jaren soms zijn we blij maar ook mistroostig in het doelloos staren toch wil ik ook die ballast kwijt met jou de lente vieren meer dan een half leven kreeg ik geen respijt…

Verkeerd verkerend, mijn gehele verleden Noch respijt noch wroeging. Geenerzijde, geen enkele vergiffenis mij wacht. In alle volledige helderheid verwacht, ik was verwacht. Ik was verwacht. Graankracht het geen ik werd, zomaar ondoordacht maar toch. Ik was Graankracht, een doos onheropend.…

De Tamboerijn, bij naam Ellende, Gaf, hoog bevel, de stok respijt In 't huis van Smart, waar ik belandde Bij 't jammerlijkste dansjolijt. In huilgezangen brak de bende Buiten muziek en maat en tijd - Verveeld, van angst mijzelve kwijt, Sliep 'k in, vóór het nog erger endde, In 't huis van Smart, waar ik belandde.…

Lieverd, ik vraag hierbij nederig om mededogen, ik hou heel veel van jou en dat is niet gelogen, ik wil je niet kwijt, maar gun mij nog wat respijt.…

ik adem zacht de bloemen van het raam je smelt nu voor de tweede keer ik voel de kou en leer want met je liefde heb ik afgedaan je koos voor nieuw wilde eindelijk bloeien maar de knoppen bleven groen niemand om je terug te snoeien meerjarigheid gaf geen respijt mijn lente bracht je zon je liet verdorde bladeren vallen de bloemen kleurden…

haar kans en wacht de tijd al spinnend spiedt zij hoe moeder merel gedijt dan wordt het onrustig rondom het nest zij vliegen met hapjes tot schemering rest Poes kijkt en gaapt geen beweging bij `t huis een fladderende vleermuis maakt schemergeruis ze wast en rekt zich neemt hiervoor de tijd loopt statig, behoedzaam zij kent geen respijt…

kans en wacht de tijd al spinnend spiedt zij hoe moeder merel gedijt dan wordt het onrustig rondom het nest met hapjes gevlogen naar jonkies in `t nest poes kijkt en gaapt geen beweging bij het huis van fladderende vleermuis slechts schemergeruis ze wast en rekt zich neemt hiervoor de tijd loopt statig behoedzaam en kent geen respijt…

doet mij dieper in het hakhout duiken Zijn halsband schuurt mijn vingers open en Zwarte stort zich in het avontuur 't geknor bepaalt de richting van zijn lopen gespannen wacht ik op het eerste vuur De stilte spant een vlies om al dit leven dat tussen macht en onschuld balanceert tot woest geblaf de kudde alarmeert Het lot heeft ons respijt…

In 't verloop van tijd dat zij ontkennen blijft er 'n hoop op respijt zodat zij gaan bekennen. En ondanks spijt en tranen die worden verhuld, rest 't moment dat de waarheid wordt onthuld.…

of krijg ik nog respijt?…

leugentjes die druppelen ook nu nog binnen hier ergens van ver bij de oude rivier ze zit daar nog steeds droef op het tapijt geheel ontkleed in kille realiteit mijn liefde maakt me gek van haar haar talend dralen misschien moet ik ze gewoon gaan halen of beter misschien niet wat is afstand bij intimiteit intense liefde geeft respijt…

kleine lades weggelegd aan haar rokken hangen vrolijke gedachtes ingepakt in beelden, die haar kinderen hebben gebracht de macht van liefde huivert in haar borsten en vanuit haar schoot stoot levenslust de eerste wrange beelden door een misgeboorte doodt de tijd maar zachte warmte vrijt oprecht het hart tot verder willen en met dat respijt…

Omi is een ruimtesatelliet die van dag tot dag zonder respijt stikstofdioxide in de luchtvervuiling meet op alle continenten wereldwijd Dat gebeurt al sinds 2004 en het blijkt dat uitgerekend hier het klimaat het meest van alle landen vervuild met stikstof is - met als gevolg die wantoestanden - Na Omi werd Tropomi gelanceerd - een…

knopjes zacht De bloempjes weten bij dit warm onthalen Een nieuwe tijd van bloei staat voor de deur Een tijd voor liefde en voor pracht en pralen Ze strekken zich en geven 't leven kleur De grauwe winter heeft voor nu verloren Een nieuw seizoen verspreidt haar honing geur Majestueuze lente gij die zijt De eeuw'ge bron van voorspoed en respijt…

Quishot was als windbuil mal en tipsy z’n molens worden nu gedraaid door ’n gypsy’ zelf stuur'k week’lijks m'n opstelling: ‘zoek een lekkere vrije frisse jonge meid leid haar langstondig in opstandigheid’ de redactie heeft mij al 37 maal afgewezen 'als tractaat te moeilijk om filosofisch te lezen u vertoont groei en krijgt voorlopig respijt…

toch vermoord niet de strofes zullen knellen noch de witregels daar tussenin nee totaal onbegrepen verzen schrijven die nooit gesproken zin taal zal haar niet meer beminnen onbegrip smijt letters aan de kant zelfs de cliche's kunnen niet winnen duwen vage woorden over de rand niet de kuil, ooit diep gegraven geven gedachten nog enig respijt…

En ze keek - de dood kwam zonder respijt - met witte zoute blik haar oogopslag. Haar lichaam verstarde door Gods verwijt dat wie eenmaal ziet niet leven mag. Wie zal deze vrouw ooit nog betreuren, verdient zij ons medeleven dan niet? Laten we het dus nooit meer gebeuren dat een vrouw de dood vindt om wat ze ziet.…

Zij luchtbedt op hoge golven van liefde met schuimkoppen als slag- room op tepeltaartjes die gegeten moeten worden Zowel spontaan, soepel als sexy hebben wij elkaar in een mum van tijd, zeer spontaan in de liefde ingewijd Binnen echter afzienbare tijd sloeg ongenadig het barre noodlot toe De tijd toen absoluut geen enkel respijt…

Nog nooit was rijmen zo moeilijk Dan nu ik dicht voor jou Elk woord lijkt nu verfoeilijk Wanneer ik denk aan jou Konden we maar verdwalen Naar een wereld zonder respijt Waar gevoel de koers zal bepalen En 'we zien wel' zijn eigen leven leidt Kon ik je maar beminnen Maar daarin zit het venijn Want waar verstand zal overwinnen Zal gevoel…

Toch, stelt Wang, rooft het overboeken tijd en komt het heus wel op zijn pootjes terecht, toon wat meer respect, geef me meer respijt en dan zul je zien, de ping-ping komt er echt.…

Och ja... die nooit stoppende tijd gaat vooruit en geeft geen respijt. Neen, de tijd houdt zich niet bezig met begin, tussenin en dan, de tijd op zich is niet zo van belang. Dromerig kijk ik even voor me uit en bedenk in beelden hoe het was, hoe het is, hoe het misschien zal zijn...…