Alle inzendingen over Rimpels en

twee en veertig jaar ik zie rimpels op m’n hand op m’n rechterhand…

rimpels verdwijnen daar waar de steen zeer geraakt de bodem opzoekt [senryu]…

[Haiku] een golf glijdt langszij even schommelt de kano op rimpelend licht…

Een positief effect van zoiets simpels: De oudjes zitten beter in hun rimpels.…

ze heeft gedwaald in het verhaal alsof het niet haarzelf betrof zij een reflectie was meed spiegels water glas een tweelingziel de vaste vorm verloochent zij soms gaat ze naar de waterkant beroert het water niet en ziet haar helder staan maar een kleine rimpeling laat haar weer gaan de epiloog die schrijft zij niet het wordt een open…

soms lijkt poëzie zo simpel dat je denkt kan ik ook maar dan verschijnt er op je hoofd een rimpel en langzaam raak je van de kook…

en ik veeg de rimpeling weg met vingers die herinneren om dat te doen wat nodig is en ik draai de tol in mij zwart-wit…

een reiger zo droom ik de dagen door een reiger grijs van rug en wit van buik wachtend op een rimpeling…

vuurrode nevels rimpelen over water nog vage oevers vogels begroeten de dag met pure levensvreugde…

in ruisende stilte huivert een eerste herfstwind rimpelingen in de spiegel van de heidevennen ze zijn dieper dan de hemel hoog is…

Grachten rimpelen je zou zeggen van verdriet daar ging de mare het water opnieuw te diep de ophaalbrug hielp hier niet…

Zij strijkt de rimpels glad van haar winterhuid. Haar oog ontdooit bij voorjaarszonnegloed. Het aquamarijn dat glanst als zij ontwaakt. Zij straalt.…

de vergankelijkheid heeft mij bij de hand genomen de jaren getekend in rimpels en kraaienpootjes wat bleef is de glimlach van zo nu en dan onzeker om de lippen…

Een huivering brengt te veel angst als rimpeling tot leven.…

Je strijkt de rimpels uit mijn leven. Je strijkt de plooitjes uit mijn dag. Je doet dat enkel door te geven. Een knipoog en je lieve lach.…

spiegelbeeld kijkt stil wateroppervlakte toont zelfs geen rimpeling de wind is stil gaan liggen op het zachte waterbed…

'n schone witte gaat voorbij aan de schoonheid van haar spiegelbeeld het oppervlak rimpelig zo golft ze zachtjes haar toekomst tegemoet…

Rimpelingen in water, grillige wolken hemelhoog. Zij willen ons laten zien dat schoonheid niet in perfectie huist maar in de ontvankelijkheid van het oog.…

mijn gedachten zijn zo helder als deze sterrennacht rimpelingen in het water nemen af evenals zorgen gekoesterd door het vuurtorenlicht waan ik me veilig…

Verlangend naar mijzelf staar ik naar de rimpeling Zich herhalend als een Echo in mijn hoofd Verliefd, verloren Met één blik onwetend mijn noodlot achterna tot de roerloze oppervlakte verandert in een immense rimpeling evenwicht wordt tegenwicht, vergeefs op weg naar het onbereikbare blijkt schijn mij te bedriegen de diepte in gezogen…

vangen de zon lijkt de rode rimpels glad te willen strijken ik kom weer bij mezelf terecht…

Na twee keer opspatten volgt een weerspiegeling van het water dat in een rimpeling brak. Een weerspiegeling van mijn gezicht in een rimpeling gebroken. Een mens alleen door de liefde aangestoken.…

Kijk, daar zit zij aan die tafel vlakbij het raam rimpelig oud te zijn, gekreukt door de jaren die geleefd, eigenlijk niets voorstellen net zoals zij…

Ik boog mijn voorover en keek in het water en zag daar mezelf, zo helder als glas, maar ik schrok zo van die tronie bij een rimpeling later dat ik nu zeker weet, dat ik het niet was.…

Je vliegt, over de rimpels van de grote zilveren zee. Gedragen, door de wind op weg naar de horizon.…

ik zag hoe water je ontving in eerste rimpeling je echo weer deed stuiten in tweede cirkeling om uit te vlakken wie of wat je was tot tijdloos spiegelglad…

de wind laat rimpels achter op het water het is dit ogenblik deze stilte waarin ik je vind jij bent zomaar even bij me terug…

contact, ik gooi mezelf in het water, de golven raken hen en heel de wereld in een wijde kring licht drukken de rimpelingen op de mensen met wie ik maar even omga, dieper in wie mijn naam kent en altijd veert er iets terug altijd dringt er iets binnen van wie ik ben, niemand ontkomt eraan dat ik besta…

Rimpels en los vel alom, dat zag ik later in het spiegelbeeld. De knapste tijd was blijkbaar om. Maar toen bedacht ik, hoe mooi het is, dat ik dit nu nog mag zien. Want iedere dag is gekregen, kan een feest zijn bovendien. als bij toverslag trokken de rimpels weg, het vel zat ook weer goed.…

Fronsend kreukt de piekering zich in een nieuwe rimpel.…