Alle inzendingen over Roet

Hoger beroep, bericht de advocaat Daarmee gooit Roethof vast nog roet in ’t eten En wordt het leed straks wéér breed uitgemeten Frustrerend, zó lang na de gruweldaad Tijd dat een faire pleiter nu bepleit Dat Roethof zich van deze zaak bevrijdt…

De sint trok gist'renavond weer voorbij we gaven dichterlijke voorlichting op rijm, het rivm vond dat geen verplichting en vol verwachting klopten harten blij traditie vieren doen we nu of nooit geen virus dat roet in het eten strooit…

die verdomde autocorrectie gooit constant roet in ’t eten, ik typte gewoon “aangename verpozing” maar dat veranderde ineens in “zaadlozing”, tja, een afspraakje met Marie-Hélène kan ik nu wel vergeten !…

en zwart uit roet en wit gemaakt uit lood hier hangt de ingelijste dood!…

zij stonden langs de weg dicht op elkaar schreeuwden moord en brand in rood het waren er een hoop waar groen in gras afwachtend was gaven zij met steel en bloem zich bloot tot aan de goot door roet en gas zijn zij snel in elkaar geklapt het waren rozen die wij niet wilden gedogen…

Maar liefde moest zonodig roet in het eten gooien. ------------------------------------ uit: 'Zen uit eigen werk', 2005.…

oranje rood boog klaproos en voor de indringend zacht harige stam stoof wind als cirkeltjeskind waar muziek in lieflijke composities en akkoorden van vroeger hedendaagse werkjes vertolkten nog kleppen de kerkjes warme nostalgie in bewierookte ruimtes roetten kaarsen een eeuwig verre pilaar…

Toen alles zo donker als roet was, schiep God, die het toppunt van spoed was, 't heelal in zes dagen. Het kon 'm behagen. Hij zweeg, daar hij zag, dat het goed was. De paus gaf in Polen z'n zegen, verbaasde zich over Gods wegen en vroeg aan de Heer: 'Waarom hebt u weleer bij de holocaust immer gezwegen?'…

De wielen draaien door als de raders in mijn hoofd Een file van gedachten die mijn motor doet stotteren Met spiegels kijk ik terug naar wat ik achter laat Meestal niet veel goeds enkel roet Kijk niet enkel achteruit Maar kijk ook eens voorruit Anders zie je niets mis je kansen Tot de motor zijn laatste adem blaast…

het marmer is versleten door zondaars en gebeden pilaren aangeslagen met roet van duizend kaarsen vroomheid vibreert in tal van devote blikken aflaten tellen als de mens meer heeft te schikken maar als het orgel hemel speelt de mens het aardse vergeet dan leven de heilige beelden is god weer terug in het heden…

(Een kraag een muts en nog wat veegjes roet Als schoorsteenpiet doet hij het denk ik goed.)…

In semi-sluimering Komen in mijn ziel Dia-raampjes voorbij met minstens Vijf soorten zwart bestrooid - Overwegend roet dat net Als ik is neergeslagen In de ruimte die Leven genoemd wordt En soms wel wat weg hebben Van de bril die ik doorgaans Draag in deze donk're tijd Waarin het nooit meer Licht lijkt te worden…

haren vangen stof en roet voor het de longtak bezoedelt doorbloede botplaten plooien mijn adem roeren de lucht, zenden het aroma naar het slijmvlies een tussenschot van kraakbeen, bekleed met haarvaten scheidt de gangen waarrond zich een vleugel welft in de nok van de holte, tussen oogkassen onder de bodem van mijn schedel snuif ik het…

ik zwijg dat is mijn part slik slechts even als jouw ogen schouwen en je lijf schokt in een bevende smart al heb ik weet van diepe dode grachten en luchten zo zwart als roet mijn ziel kent nimmer het verstild smachten dat jou vereenzamen doet maar ik zie ook jong lente groen in alles ontstaan als een aardse zoen die jou uiteindelijk…

hoed afzette zonder wimpers die als schaduw tussen ogen vielen was de andere kant niet mooi hoewel verpakt in lieve woorden fluisterde bedrieglijk vals wat hoop in de breedband van de rand stak een blikken knoop, ze stond haar goed totdat – ineens - de middag korter bleek en ik verloren in mijn theekop keek het zag zo zwart als roet…

het zijn de gezichten die je steeds weer ziet, ze kijken min of meer voorbij het jouwe glimlacht voordat je ’t weet met soms een afgemeten groet die roet in ’t eten gooit, je bent er lang niet altijd op bedacht iedere stoel bewaart zijn zitting voor een welkome gast tast toe en bedaar bewaar de restjes voor de armoe van het laatste…

De smaak is daar, dat is zijn kracht Grenzeloos op de trein Sneller op dan je denkt De hete adem met gaten Sommigen volgen spreidoefeningen Kop op als het om u gaat Het beste moet nog komen Kom binnen en ontdek Stel je voor dat er geen jaloezie zou zijn Waar je geen verweer meer hebt Lang na de storm is onze passie Slapende zaden zonder roet…

ik eet pepernoot van eigen deeg en geef mijn staf en mantel nu verjaardag sinterklaas voor even niet en ook het zwartepietenspel is al lang afgelopen laat winkels de cadeaus verkopen die concurrentie moet ik niet mijn paard staat wit te schimmelen pieten zwarten niet omdat roet geen schoorsteen ziet de roe is niet meer te gebruiken…

Als het weer, roet in ’t eten gooit, terwijl de sneeuw wit is: de treinen niet rijden, Schiphol lam ligt automobilisten niet meer dan 50 kilometer per uur moeten rijden, om ongelukken te voorkomen, fietsers naast, in plaats van op de ’t rijwiel zitten, geven we iedereen de schuld, terwijl de weergoden daarboven lachen!…

Als ik diep in je ogen kijk Zie ik een rode gloed Een flonkerende ster Omringd door zwarte roet Het brandt in je ogen Dat felle vuur Je ogen rood Een ondoordringbare muur Zo hoog gebouwd Onmogelijk over te steken En dat vuur nog erbij Vriendschap verkeken Die blik zo woest Zo vol van pure haat Dat als je ernaar kijkt Je door een…

De ochtend blaast hem uit in een ontnuchterende zucht het vuur vervlamt, de as roet woorden staan te wankelen. Alle kunst maakt hem dronken de nacht blinkt uit in ijdelheid. Overdag is er weer de kille zon eenzaam stralend zonder sterren.…

de herfst dwarrelt in gebroken blad een gouden waas vervalt tot bruine aardetinten, grondig opgenomen door de kou binnen brandt een kaars, ze vlamt wat roet langs oude ramen vuiler nu de dag weer kort als ik weet wat er aan schort verlaat ik de depressie die het najaar vult met nare dromen ..…

Hallo, ween maar niet Zielige Zwarte Piet Uitgezwaaid door Sint die je niks meer vindt Discriminatie ten top De wereld op jouw kop Door regenboog vervangen Aan schoorsteen opgehangen Je tranen van zwarte roet Biggelen hard van je snoet Op ons kaashoofd vol drop Boterham met hagelslag erop Kinderen vinden dit onterecht Hebben medelijden…

O krimpend hart, dat uit de sprong der wurgende belagers hoog naar boven omhoog zich worstelde sloven aamechtig sinds het zich ontwrong, walmende lamp, die opgetild met floersen roet het smeulend gele verduisterde en wuft het ele leven des luchters had omhuld.…

Ik ben populair Elke dag in het nieuws Vaak op een vervelende manier Want ik ben een soort Nog net geen dier Maar wel volgens velen Een dierlijk soort Ik sta in een rij met De Jood, de Zigeuner, de Roma De Zwarte, de Gekleurde En in bepaalde landen Ook bij geloofsfundamentalisten Zelfs met moeder de vrouw Prooi voor het stierlijk soort…

Buiten: Een kraai met de snavel op scherp Schiet uit de kale struik Vleugels van roet weren zich door de winter. Jij fluistert...een verzoek Een berekende gok in het lustspel Waarin de kansen kantelen. Ik hijs me uit een sluimer Tot de wervels van je bekken. Mag ik je vezels lenen?…

Waar de Noordzee vriend'lijk bruisend, Neerlands smalle kust begroet, braken schoorstenen ontluisterd, steeds opnieuw hun zwarte roet. Daar blaast Neerlands staalfabriek, over het land ‘t giftig grafiet, maar, dat is de tragiek, aandeelhouder; u wil geschiedt.…

erop na geslagen het zal u niet behagen maar dit is alweer de duizendste uitgave van het veel te vaak gepubliceerde apocalyptisch manifest ik ben gestopt waar vissen kleine plastic tranen huilen in hun van afval totaal vergeven zee waar spiegels steeds ondoorzichtige beelden geven van vervuiling door kleverig fijn stof met roet…

de vogel vliegt en vliegt z’ n vleugels moe waar moet ie naar toe om in het land van zijn dromen te komen in een boom blad met roet ontspant hij zijn veren en denkt stilletjes aan een plaats met schone lucht en heldere meren de realiteit doet hem bekeren ontwaakt door uitlaatgassen voelt hij dat de tijd daar is om op te krassen…

verlamd dreigt motie ontroert weg te snijden, wat transformatie kon overzien, drenkt angst in louter eigen zwijgen, duidelijk losgekoppeld van bronnen en energieën klaar ziet het daglicht, wat niemand wil door het met roet bevlekt gordijn, om energetische banden te verbinden, onteerd in behouden zonden van eigen zijn door elk tijdsperiode…