Alle inzendingen over Rondgaan Raken Hopen

De tocht der tochten is geannuleerd Men had het land niet harder kunnen raken De blaaskapel moet haar getoeter staken En ook het leger kan weer rechtsomkeert Er is een laatste hoop die ons nog rest De Fries zegt: 'Op âld iis friest it it bêst'.…

De paus weet het gevoel van kerst te raken De makke schapen eten uit zijn hand Uw hart is leeg, zo preekt de man pedant Het is nu tijd voor geestelijk ontwaken Ik hoop dat hij het licht ziet en dan voelt Dat hij uitsluitend hier zichzelf bedoelt…

met wijde kroon binnen zijn kromme takken huist een onzichtbare vinger die druk peinzend groeit het hemelblauw ontmoet met knikkende top naar vier einders wijst onbesuisde reislust en verkenningsdrift uitstraalt dan langzaam buigend tot de grond zakt in paarse kriebelstruiken schrijft zwerven door mijn gonzend veld steeds speurend rondgaan…

ik roep de vogels mijn lief vol nijver en egard zoeken ze een heem in de gaard welluidend, of verwonderlijk stil vertoeven ze er vol appetijt toch zo broos, in kwetsbaarheid zoals ook wij mijn lief twisten met de tegenwind tuimelen, rondgaan in het labyrint als de nacht het donker legt over de takken van de linden zal de uil er zijn…

Terwijl het mes nog snijdt in het bloedend hart mag je jezelf verwennen met een zachte pleister op de rauwe wonde totdat het rustiger wordt dan kun je weten hoe mooi het was hoe goed het ging... Voor zolang het mocht en kon bestaan Nu is er de pijn om iets wat zó mooi was maar niet méér zal zijn dan een zoete herinnering…

Mijn vrouw zit fier achter haar naaimachien om mijn ontwerpen vaste vorm te geven Zij naait stug door want zij is zeer gedreven Zij heet, maar dit terzijde, Hillegien We hopen dat het virus goed gedijt Zo raken we de business niet snel kwijt…

hoe gezegend zijn we in 'n wereld waarin wij kunnen horen hoe beperkt zijn zij als ze zonder gehoor worden geboren hoe gezegend zijn we bij het horen ruisen van de zee hoe geïsoleerd raken ze, tellen ze zonder gehoor wel mee een operatie stemt tot hoop doch garantie minimaal emotionele achtbaan is geluid nu ineens kabaal de hoop…

bommen en granaten kogels die ketsen kogels die raken tussen de puinhoop een laatste gekraakte eenzame geweerloop en waar ooit een tuintje was geeft een klein fleurig bloemknopje vol hoop en levenslust overtuigend gehoor aan het aloude motto het leven gaat door…

Achterstevoren rijd ik in een trein het landschap volgend naar de einder mijmerend peins ik over fouten in mijn leven steeds kleiner word ik inzicht wordt me niet gegeven wanneer details naar achtergronden vervloeien vooruit ga ik rijden in de trein focus krijg ik op het landschap de horizon zet zich uit komt razend…

Ik boekte een vakantie naar de zon Met palmen langs het hagelwitte strand En factor 50 tegen zonnebrand Zo blij dat het nu eindelijk weer kon Maar Benschops Schiphol werkt helaas niet mee Een weekje Zandvoort is nu het idee…

Oeverloos ontwaken dwars doorheen de dood, laat die hoop je raken, aarde, moederschoot.…

hoop klopt op de deur van m’n hart ze vraagt geloof je in mij geloof je echt in mij ik raak van die directe vraag een beetje verward ze ziet het in m’n ogen en zegt de liefde … de liefde zet alle twijfels opzij en zonder verder na te denken zwaait de deur wagenwijd open…

accoorden die toch ongewild mijn diepst gevoel verklanken als ik klavier verschijnen noten op papier die mij weer vrolijk maken, ik hoop dat deze melodie ook jou zal raken…

Waar de blanke top der duinen blinkt begroet de Noordzee Neerlands smalle kust. Het volk is zich van geen gevaar bewust, hoewel de noodklok onheilspellend klinkt. De laatste Tocht wordt, volgens Friese bronnen, door Pieter van den Hoogenband gewonnen.…

Ook ik zal straks het Koningslied gaan zingen Ik weet wel dat vergeeft u mij niet licht Maar Joop beslist, dus ben ik het verplicht Zo gaan nu eenmaal in ons land die dingen Mijn wraak zal zoet zijn, mijn verzet niet mals Als Marco inzet, zing ik lekker váls..!…

Uiterlijk minder! Innerlijk meer?…

in gekoesterd verlangen schuilt haar hoop nooit opgegeven ontwijkt zij de dood omhelst door liefde geraakt in pijn in haar ogen schuilt leven vastberadenheid want levensecht droomt zij haar dromen waar handen raken angst verdwijnt en de stilte schreeuwt oorverdovend haar lach betraand voor eeuwig vrij…

Je wist mij te raken Met een pijnlijk gebaar Je wist mijn hart te kraken Ja juist die ene gevoelige snaar Geen hand of een zoen Nee enkel twee woorden Een afscheidsgroet Die mij toebehoorde Jouw scherpe woorden Blijven altijd bitter klinken Maar die ene afscheidsgroet Geeft mijn wankele hoop moed…

ga maar fluistert mijn innerlijke stem had je niet meer moeten roepen je bent door de verstreken tijd gekropen aldoor een mengeling ademend van afstoten en hopen mijn handen raken nog even aan jouw huid de ziel ervaart met tegenzin een afwezig geluid ga maar zwijgen mijn lippen * ik heb niet geleerd een…

Zo uitgestrekt als de bliksemschicht de aarde raakt zo raak jij dagelijks mijn hart. Het gedonder voel ik als het kloppen in mijn spier door de impuls van de sinusknoop. Zo levend als de voltage mij houdt is er geen twijfel aan jouw flitsend bezoek. Na jouw vertrek achter de horizon ervaar ik het einde maar morgen beleef ik weer de hoop.…

M’n hoofd loopt vol, ik snotter, snuif en snuit, als ik die klachten richting farmacie fax bereikt de kriebel in mijn neus een climax en woest en onbeheerst proest ik het uit: “Hatsjiep, hatsjiep, hatsjiep-tsjiep tsjiep, tsjiep tsjiep !” Mijn God, ik heb waarschijnlijk vogelgriep.…

Zie het kwaad in de wereld, het tiert welig. Het is als onkruid dat het graan dreigt te verstikken. Waarom wordt het niet met wortel en al uitgerukt? In de hitte en verdrukking ziet het graan uit naar recht en gerechtigheid. Maar aan U is het te oordelen over goed en kwaad. Uw wetten zijn van een hoger orde, uw geduld wordt niet afgemeten in…

De winter wist hem deze winter flink te raken. Zo lang, zo koud en ied’re keer weer van die witte bende. Wat was ik 't zat. Och man wat een ellende. Dit hoop ik echt niet nog een keer weer mee te maken! Dus mensen toe, probeer nou toch het tij te keren, door steeds maar meer aan broeikasgas te produceren.…

Ergens tussen angst en hoop verbergt zich helder licht iets wat ooit naar binnen sloop en wat er nu nóg ligt Het laat zich graag ontwaken door jouw eigen wil het zal je zachtjes raken al voelt het nu nog kil Alleen jij hebt de macht weg met de depressie het groeit elke nacht de onzichtbare energie…

Waarom was ik bang je kwijt te raken? Waarom probeerde ik elke minuut over je te waken? Van jou houd ik echt, heb ik het niet vaak genoeg gezegd? Je gaf me hoop, dat was genoeg, maar het was valse hoop, die ik met me mee droeg. Je was helemaal niet van mij, we hadden niks, dus je was vrij...…

je brandde zonder handen om te vluchten uit de hel voette nog in een wereld waar seconden zijn geteld beton begon te kraken het geluid kon je niet raken door het stof zij waren groots jij ademde steeds langzamer hun dood was klein in pijn van afscheid nemen tot de sprong die maakt je groot leven is een hopen…

Hij raakte mijn hart Hij raakte mijn zijn Veranderde zwart in karmozijn Liet me voelen wat ze met liefde bedoelen Hij leerde me houden van Hij leerde me beminnen Voor mij was hij dé ideale man Kreeg me totaal buiten zinnen Hij hield het vol een aantal weken De overwinning voor hem was rond Hij is toen bij een ander neergestreken…

aan wat kan hem nog raken in Wiens naam…

't Is alleen dat ik dat zou willen zeggen of dit en hoe is het met jou 't Is alleen dat ik een lach zou willen opzetten of leren en wat delen met jou 't Is alleen dat ik zou willen raken of fluisteren en me verstaan met jou 't Is alleen alleen.…

Ik lees jouw naam naast de kuil eerder op de dag gegraven, ruimte kent hier geen tijd, uitzicht evenmin draai mijn gezicht naar donkere wolken en vang luchtig het enige licht dat jou nooit meer zal raken narcissen lijken te grijnzen, harteloos loopt geel over in wit, kou trekt op langs duistere klanken ijzig…