Alle inzendingen over Ruimte en rust

Prachtige kleuren in ruimte, rust en stilte steeds weer ander zicht.…

Laat me inspireren door de rust van jou. Geef me ruimte om te zien wie wij zijn. Wat we niet weten, komt in rust met ons mee. Ontdekking is veel meer waard dan verleden tijd.…

in de schaduw van het licht verscheen een vaag gezicht gevangen door bramen en doornen onduidelijk daar doorheen te komen er was geen ruimte, geen plaats enkel wat zwak maanlicht weerkaatste die enge beelden geheel onverwacht in het diepst van een zwarte nacht zo speelden weerwolven en demonen een kat-en- muisspel met mijn dromen ik was…

De ruimte is eindeloos, onze liefde eveneens, in de ruimte meteoren in ons leven eveneens, objecten kunnen botsen, ook dat doen we wel eens, maar de ruimte is eindeloos, dus onze liefde eveneens! De ruimte niet te vatten, in een hand of twee toch zijn onze afgestemd op 't leven van ons twee.…

Niet dicht bij zee, om mijnentwil, 't Werd mij ondraaglijk aan de rand Der ruimt' te rusten, bij de golven stil: Bewaar mij diep in 't binnenland. 'n Gewezen vestingstad is goed. De avondwandling doen wij om de wallen, Zien saam zonsondergangen tegemoet En kudden keren naar de stallen.…

Niet dicht bij zee, om mijnentwil, 't Werd mij ondraaglijk aan de rand Der ruimt' te rusten, bij de golven stil: Bewaar mij diep in 't binnenland. 'n Gewezen vestingstad is goed. De avondwandeling doen wij om de wallen, Zien saam zonsondergangen tegemoet En kudden keren naar de stallen.…

De ondergaande zon geeft je rust voor de nacht. Zonsondergang bij het strand zorgt voor ruimte en stilte, om je heen. Aanvaard de schoonheid, die je zelf mag ontdekken. Met de zon als het ware in je handen is dit een ware pracht. Rust voor de komende nacht.…

Door constant vooruit te kijken Vergeten we het moment en missen we veel In het moment zijn geeft rust en ruimte De mooiste momenten zijn in het Nu…

Met stil verlangen staart hij naar de hemel en krijgt dan vertrouwen.…

Waar groen blauw kleurt geeft ruimte de lucht, Mijn natuur neemt de vlucht Ik kom thuis bij mezelf en vind er rust…

gisteren werden we nog omarmd door zonnestralen onvoorwaardelijk liefgehad door hem die ons voor altijd beschermen zou vandaag rollen regendruppels langs de ramen lijkt de hemel ontroostbaar daar deze belofte bruut werd verbroken nu blijft het voor altijd stil…

heel soms heb ik die drang te vluchten zover ik kan ver weg van hels kabaal naar een plaatsje ideaal ik zoek en blijf maar zoeken bestaan die plaatsjes wel… het klooster zou mij kunnen helpen of begin ik eerst wel met mijzelf… de muizenissen in mijn hoofd verjaag ik één voor één ik zet alle vensters open en veeg ze er massaal doorheen…

Voorzieningen zijn misschien niet je dat, maar rust en ruimte heeft de overhand. In Drente zegt men in zijn schommelstoel: Het is hier helemáál geen dooie boel!…

Terwijl ik me Te rusten leg in Het huis van mijn Dromen treed ik Een ruimte binnen Waarin het ruikt Naar vochtig linnen Verdrogende inkt En eindeloos heimwee…

In de schaduw van tijd doolt het kind in een thuisloze ruimte op zoek naar liefde Zijn rijpe adem wasemt eenzaamheid Het hongerige hart echoot verlangen rust te vinden in zijn licht Maar het huis van de geliefde fundeert niet op moeras De muren geven rust en benauwen tegelijkertijd: Kom mee naar de kermis Verleid me met erotiek…

Mijn ruimte ziet geen mensen, Open lucht zonder deuren. Rust streelt mijn hart, Vrede verwarmt mijn ziel. En mijn adem danst, En mijn ogen glinsteren.…

Waar ik je ook zie, even met je mag praten komt er een warmte vanuit je ogen het is iets, dat valt niet te beschrijven je bent een persoon die ik niet wil verlaten het gevoel voor jou is heus niet gelogen wie weet mag dit nog even voor een tijd blijven? Hoor ik de "wind" als een lied dan op mijn cd een teken die dan over mijn gedachten gaan…

ik stam uit deze bedaarde aarde mama laat mij met rust teruggetrokken heb je mij voorheen jouw vrucht nu richt ik op spreid en bloei een eigen ruimte in het licht ik ga niet meer dicht…

De ruimte ging bestaan en in de ruimte sprak Hij de sterren en de maan al wat Hem niet beviel dat liet Hij weer vergaan. Ik hou van gras en vogels van vissen - van eb en vloed zei Hij - de aarde is goed Ik rust hier wat in het licht. De zevende dag ving aan.…

Het nieuws is heftig en best wel naar, dus gaat de televisie uit, de radio brengt me niets beters dus is het rustig in huis! Ik sluit de wereld buiten, de gordijnen dicht hier en daar een kaarsje, wat flakkerdend kaarslicht het is zalig warm, knus en rustig binnen ook al moet de inloop nog beginnen! Maar soms moet je besluiten, wat beter…

Al sla ik niet met woorden, de gedachten zijn er ooit en die voel ik soms steken in de vijver van verlangen. Veel liever zou ik jou met vrolijk feestgezang omhangen dan dat ik die gedachten hier zo rustig hou gekooid. Zovelen zijn er hier en elders die nog moeten wachten tot iemand naar hun vragen hoort, hun droeve blikken ziet en zelf ervaar…

Laat hier de aarde ademen laat de helden rusten na hun laatste benarde uren Geef dit beladen landschap ruimte bied een bladerdak voor vogels in de nacht Laat rozen bloeien voor hen die het leven lieten voor jouw vrijheid en die van mij Bied hier de aarde adem laat hier de helden rusten uit eerbied voor hun moed…

bergen beroering in een helderblauwe hemel ontstijgen het hart van de aarde zuivere ruimte adembenemend uitzicht stenige bodem doorsneden met riviertjes leven omgeven door zeeën rust ik visualiseer de schoonheid…

Er is een hoe een wat Een omdat Er is een hij En een zij En is een boven en beneden In alle lagen Er zijn de weken en de dagen Er is rust en ruimte Chaos en drukte Er is wat komt en wat niet komt Wat je gevraagd hebt of niet Er is van alles Te denken Te voelen Te weten En toch wil het liefst vergeten dat wat leven echt is…

Ik wil tegen je aanliggen, de ruimte hebben. Genieten van elkaar, Zonder woorden te gebruiken. Alles ontdekken, net zolang doorgaan, totdat we niet meer kunnen. Totdat ik aangekleed ben, met jouw liefde. Totdat de ruimte is gevuld, met onze lichamen, die elkaar net hebben ontdekt.…

Geef me de ruimte! ik hoef je niet meer. Geef me de ruimte! ook al doet het zeer. Je hebt me bedonderd, bedrogen, gebruikt! Geef me de ruimte! ik gooi je eruit!…

‘t Verkleurde licht van sterren roept het universum te weerleggen het tegendeel is ook, beroept zich op zijn recht niet te ontzeggen gepatenteerde feiten nemen de eigen ruimte in, de stelling om stelling, houdbare systemen veroordelen een andre velling donkere materie blijft verhuld voor het oog maar is niet te negeren althans, het vreemde…

Ik zal je ruimte geven het ging je iets te snel Ik doe het echter uit liefde maar ja dat weet je wel Ik wil je niet teveel pushen maar ik ben erg enthousiast Ik wil je steeds overtuigen en haal alles uit de kast Pas als ik zeker ben van jou zal ik pas wat rustiger zijn Je zegt dat je zeker bent en dat vind ik heel fijn…

ik sta tussen verre groene wanden daarachter paarse golven ik hoor niets dan de wind fluisteren in de eeuwige bomen onder de wijde hemel duizend eeuwen geleden deden stormen en zand hier in ijzige koude een spel zwevend in ruimte en tijd voel ik de levenskracht ik ben deel van een grootse schepping…

Ze heeft haar kind begraven samen met het stil verdriet niemand die het ziet terwijl ze blijven draven Ze zwijgt de stilte dood laat geen ruimte voor het lege ik ontwaak en laat achterwege te luisteren naar het bloot in haar ogen, te kijken naar het bloed in haar oor barrevoets in het slijk en afgeweken van het spoor Wat fluistert…