Alle inzendingen over Scherpe

Zwarte krassen luid kermend getekend door genagelde klauwen welke de huid in het duister machteloos de volle laag geeft smeken sereen glimlachend doch inwendig woedend om waanzinnig tedere handen die gebroken lijnen verbinden eer zij haar waarheid vermoordt…

bezwaard versnij ik tot op 't bot verkluifd slijp ik mijn verhaal geslepen als een rat…

zij verzamelt het aantal, in rug gestoken, messen in de leegte die zij moedwillig achter lieten nog nooit waren woorden zo besmeurd geweest met dat waar de honden geen brood van lusten…

De koelte sloeg toe, zonder scherp te zijn geweest ze werd het ineens moe liep weg van het feest. 't verhaal dat 't mes bot was speelde heel geen rol zelfs de wijn in 't glas zorgde niet voor extra lol. Ze vertrok, net op tijd verloor zich niet, raakte niks kwijt waar ze later spijt van zou krijgen, op 't scherpst van de snede.…

Ik zie de schoonheid en weerspiegeling van het akkerland door jouw ogen de scherpe instelling van jouw pupil jij, mijn camera…

materiaal uit in beeldende kunst verwees je, je nodigt uit tot verhitte processen het zal verkeren dat wij gaan verbuigen tot organische karakters geslepen messen nu zijn we erop gescherpt…

Uit de Hortus Mijnheer die enten wij daar kleine stokjes met druipend vocht we kerven ze keer op keer een harslaagje is niet meer genoeg we vermengen het met kindertranen vers en vochtig van jonge wangen Weet u Mijnheer zo´n mes zo scherp als snijden kan dwars door een ziel zal´k maar zeggen zo vind je ze nog hier dat de onderstam…

vier koppen steenuil donzen bolletjes in holletjes van pluimenbuik en bruine vlerk zo puik moederuil in de kuikenkerk liefdewerk wie zette dit ontwerp op scherp…

in de scherpe bocht oog in oog met de mythe van de Loreley © Digitale Painting van René Pauwels Painter…

die scherpe observerende stil zwijgende blik in jouw ogen verwoordt alles wat jouw mond niet zeggen kan…

Zoekt u nog een gezellige partij Waar niemand aan uw stoelpoten komt zagen Maar waar u steeds op handen wordt gedragen Geen onvertogen woord of pesterij Dan raad ik u en iedereen voortaan De club van Rottenberg en Samsom aan!…

Kijk ik zie hoe jij je botten scherpt staart naar wijdte zonder blik hoe breekt zij ons het vluchten splitsen fonteinen hoog aan het bed van verlaten ben ik die jij hebt vast geslagen zoek! roep ik, meer nog hetzelfde versplinter het tot stof of minder het moet…

Sneeuwstuivend witte lucht Scherpsnijdende wind over ijs Wegschietende vissen op de vlucht Koukleumende vingers tintelend Zwijghijgend, schaatskrassend door Vastgevroren vogels, de veren sneeuw Snotpegels bungelend aan de snor Sneeuwbril krakend van de tranen Hongerklop, lel-getintel aan linkeroor Scheurstruikelval en armzwaaischreeuw Sta…

jij bent vlijmscherp op de snede toch dartel je in de karteltjes van het uiteinde fileert flinterdun langs ongeschreven lijnen waar pijnen intens voelbaar zijn jouw lemmet schittert in het speels hanteren een stuk trancheren gaat je gemakkelijk af jij ligt als gegoten in mijn warme hand opent pas in snijden als lijden uitgesloten…

Ik zeg u, hoed u voor zijn tong scherper dan de schaar van een kleermaker die door loden stoffen glijdt snijden zijn woorden uw vers aan flarden en likt hij zijn lippen vast voor het volgend commentaar op het slipje van de meid of de dwerg in ’t boudoir.…

Weer u scherp, en eind als een soldaat!...…

hij was hoekig maar zij wist zijn scherpe kantjes zacht af te vlakken met tijd politoerde zij de mooiste vlammen die zijn innerlijk verwarmden in zijn vrijwel ontoegankelijk doolhof kende zij de wegen uit zijn turbulente leven de buitenkant bolstert nog altijd ruw maar zijn ogen zijn rustig warm en zacht in samen bloeit genegenheid…

Scherpe herinneringen in groen en wit aan de vorige bezoekers van de kustlijn. Badgasten met hersens van een kersenpit die voetjes blootstellen aan transparante pijn.…

gisteren viel er doodse stilte met in zijn ogen onmetelijkheid en spijt hij hoorde nog zijn lippen spraken met ijle zinnen die geen stem verdragen misschien richt ik morgen voor hem een steen op om over na te denken een arduinen zerk met scherpe letters en een datum voor de blinden die nooit zien…

Verdwaald in eigen cryptogram gewond door de scherpe randen van de chaotische puzzelstukken die het leven ons soms voorzet kun je slechts blijven zoeken naar de zin die cryptisch lijkt of praktische oplossingen van kleine eeltige stappen naar een zinvoller geheel maar soms gehuld in harnas vechtend tegen windmolens die raadselachtig…

ik zag jouw handen motieven wegen fronzen in je voorhoofd waren info aan het lezen je oogde scherp voor een goede balans nooit zijn zorg en economie zo tegen elkaar afgewogen ethici hebben ons in begeleiding behoorlijk bedrogen mensenlevens zijn niet af te lezen in een euro bestand de structurele ongelijkheid…

Een tijger neemt het recht in eigen hand Door, zonder arm der wet, zelf in te grijpen En bij een man zijn arm eraf te knijpen Die vindt dat wel een beetje irritant Omdat defensie hem zal weigeren Hij kan nu niet zo goed meer tijgeren…

ben ik de druppel in een regenbui het blaadje dat dwarrelt op de wind een spelend kind dat zand het einde vindt ik voel hun eenheid in bestaan het samen gaan in tal van vormen om zo leven zijn gestalte te geven waar harmonie als warme deken de scherpe kantjes laat verdwijnen van donkere schaduw als zon te fel gaat schijnen…

ik kan de werkelijkheid zo raken hoef niet eens een lange arm te maken waar verleden door mijn vingers glijdt raak ik langzaamaan mijn wortels kwijt nog opent de dag met zon in een weidse polder maar wind vlaagt scherpe kruiden waar rust en stilte heersten lopen nu jong en oud in exotisch lange drachten hun avondwachten luidruchtig…

het is mijn keuze niet waar in het donker scherp afgetekend de vleermuis vliegt waar spinrag hangt en zompige aarde vol groene varens mijn voetstap vangt een zuigend contact dat iedere pas moeizamer maakt naar het inktzwarte ven dat spiegelend laat zien wie ik ben stilte doet rimpelen in golfjes schrik van die plek word ik gek…

Rechtlijnig kwetst zij teveel mensen met haar scherpe heilige driehoek waarin liefde soms verdwenen lijkt de wereld vernauwd tot een boek je komt er wel achter het leven is toch niets de heer is mijn herder besluit zij dan zachter je kunt wel een goed mens zijn maar toch nooit voldoende als het belangrijkste ontbreekt mis je de hemel…

Blijf scherp!…

zie je ogen afscheid nemen van de werkelijkheid zij zoeken schaduw voor even weg uit de hitte van de strijd voorbij de scherpe contrasten die al verwonden in gedachten ondanks het gestook van de felle stemmen in je hoofd om te blijven loop je langzaam naar je eigen vertrekken jij bent de baas en niet die gekken…

als magere Heijn handhaaft Appie zich nog graag in volle schappen…

De scherpe sikkel van de maan verwondt een ieder die het waagt zijn donkere zijde te doorgronden wie zijn gespleten tong bekritiseert is een prooi voor de puntige ster die hij krachtig uitspuugt naar de kinderen van de zon een koude nieuwe maan dreigt hen te verkillen maar zij verlangen naar warmte en zullen blijven bewegen als eb…