Alle inzendingen over Schrijver

en ik Wij, niet schrijvers, drinken ’s ochtends koffie en gaan werken Niet opwindend, toch doen we het Schrijvers noemen dat Kleinburgerlijk, en zeggen dat we niet Vrij zijn Grote woorden met hoofdletter schrijven gaat over grote dingen Schrijvers denken dat iemand ons met revolver dwingt koffie te drinken en te werken Wel, dat is niet…

De schrijver in mij, die dat deed, bezit geen woordenpracht. Ik zou ook graag beschrijven, hoeveel ik van je hou, je alles willen zeggen, mijn allerliefste vrouw. Je weet van mij, ik ben geen prater, en ook een schrijver ben ik niet. De woorden komen niet vanzelf, zoals je duidelijk ziet.…

Denkt de schrijver.…

voor het Onderdrukt' volk van Cuba Met collega-schrijvers in 't Gevang Als schrijver geldt Mulisch Ondanks 'Cuba' voor mij als een Gezant van d'Hog're Macht Zijn werk is doorspekt met Feiten.…

In oude boeken wachten schrijvers. Koester de kasten waarin ze wonen. Blijf oude boeken kopen. Vergeet hen niet.…

als het gesproken woord niet meer wordt gehoord als de schrijver om zijn mening wordt vermoord dan verliest de wereld haar luister en wordt alles duister…

jou gaf ik nooit een cijfer geen tienen in een brief maar ik ben wel de schrijver van - lief, je bent zo lief -…

De schrijver vond het ongehoord en bracht het woord ten leven.…

De schrijver krast op papier. De archeoloog in de bodem, op laag na laag. Beiden krassen in de oppervlakte van de tijd.…

mijn leven lijkt een film er was een begin een midden en een einde zegt de schrijver maar hopelijk wordt het boek beter…

(Lourmarin 23-05-2005) een sober graf voor een schrijver die wist dat de dood slechts een punt is achter het leven tussen de stenen een briefje in het duits van een bewonderaar die verslag doet van een ontdekking naar aanleiding van des schrijvers werk...…

een sober graf voor een schrijver die heel goed wist dat de dood een punt was achter het leven tussen stenen vinden we een briefje een Duitse bewonderaar doet verslag van zijn ontdekking naar aanleiding van des schrijvers literaire werk hij schrijft dat hij in de winter de warmte heeft ontdekt van de zomer hetgeen toch maar bewijst dat…

en kwel die de schrijver in klagerig beklag over zichzelf uitgestort had…

Schrijver Jan Siebelink Knielt op violenbed (Zie zijn roman) Dat is nu iets waar het Instrumentarium Van een salonorkest Niet tegen kan…

Gegroet, schrijvers van Nederland, uitgevers in je grachtenpand. Dag dichter in je koninkrijk. Dag gek mens in je vinexwijk.…

Waarin een overleden schrijver leeft.…

Wij stonden in de keuken, zij en ik. Ik dacht al dagen lang: vraag het vandaag. Maar omdat ik mij schaamde voor de vraag wachtte ik het onbewaakte ogenblik. Maar nu, haar bezig ziend in haar bedrijf, en de kans hebbend die ik hebben wou dat zij onvoorbereid antwoorden zou, vroeg ik: waarover wil je dat ik schrijf. Juist vangt de fluitketel…

je angsten verberg je in woorden en zinnen in strepen en kleuren en tijdloos geluid je zorgen verlies je in weerloos beminnen in beelden en geuren met muskus gekruid je liefde beleef je in roerloos vertrouwen op alle momenten en iedere plek je leven beschrijf je als kleurloos aanschouwen van pap zonder krenten met lekkere trek…

de klank van woorden is voor hem voldoende om te schrijven dat echter niemand hem begrijpt daar wil hij blind voor blijven de waan voor zinnen is voor hem de reden om te leven maar voor één lezer van zijn werk wil hij zijn leven geven…

In schrijver’s toewijding vol bewondering geschreven woorden van eenvoud, hoop, leven, liefde, schoonheid, stilte troost, vrede, vreugde, vriendschap, wijsheid bestemd voor luisterende ogen gebundeld in een sprekend gedicht…

Hij wist de waarheid uit; de onrust die zijn geweten drukt hij, de verlater van zijn geest terwijl de zoveelste metafoor z’n bloed laat kolken traant de schrijver in het vuur van zijn onbegrepen verlangen.…

hij weegt de woorden, maar ontbeert een norm hij zoekt naar regels, maar vindt willekeur hij vindt zijn beste spinsels in mineur dan stampt hij op de grond en kiest een vorm hij zucht, ook kwaliteit is relatief zijn eigen perspectief is exclusief…

zoals ik hier lig op mijn rug naar boven kijkend kaatst hun licht terug zoveel sterren die weer stralen je steeds afvragend waar blijven ze het halen iedere dag aan ons firmament schitteringen vreemd maar ook bekend vele levens lang mogen ze blijven zo kan ieder mens ze lezen en beschrijven…

TE diep ’t Moet een geleerde zijn, geleerde man! Die, waar gij leert, van u iets leren kan. TE lang Goed – maar te lang. Het sticht niet maar vermoeit Te lang wil zeggen: uit zijn kracht gegroeid. TE veel Te veel, te vol , te rijklijk, en te breed. Wij wisten ’t wel, dat gij zo heel veel weet. TE koud ’t Zij duidlijk en zo klaar als…

in schoonheid stierf de schrijver zijn zinnen kleuren rood en hoe ik ook naar woorden zoek het rijm loopt telkens dood een leven lang geletterd geliefd en onbemind en hoe ik ook zijn woorden lees naast hem ben ik nog kind met woordeloos genieten begraaf ik mij in tekst maar hoe ik ook mijn woorden kies zijn woorden zijn behekst…

Eén grote waakvlam is de dag. Een baai van goud en diepblauw is de hemel. Jij zit in de tuin en kijkt op als een kraai hikt van de hitte en krast, of op een lei- en dak gegriffeld wordt. Je zit te schrij- ven in het eerste leerjaar. Hou je taai, 't is hanepoot en baksteen. Ben je blij- ven zitten? En nog vind je niet de draai? Alleen waar vuur…

Verdronken letters vinden geen rust op de bodem van de prullenbak of in het verstrooide hoofd van de schrijver. De schipper manoeuvreert zijn strofe door een zee van schuimend wit en schrijft zich een haven, een punt waar elke klinker zich veilig weet.…

het valt niet mee zo goed te zijn mijn faam reikt tot het rode plein ik word geroemd en hoog geprezen mijn schrijfwerk mag er dan ook wezen men vreet mijn pure letterkunst staat in de rij voor die ene gunst een handtekening van Hannelijn het valt niet mee zo goed te zijn.…

De meeste mensen, mij bekend geven niets om mijn zielenroerselen zij lezen mijn gedichten niet het zijn vreemdelingen die het met mijn woorden doen ontheemde lezers in het duister en bij dageraad, de neus gesnoten sluit ik soms mijn ogen in een droom om ieder woord te conserveren men hoort mijn stemgeluid niet de mens die mijn…

… In Houston (USA) overleed de schrijver Jan de Hartog, die in eigen land nooit de literaire erkenning kreeg die hij verdiende, hoewel hij – na Anne Frank – de meestgelezen Nederlandse schrijver was ……