Alle inzendingen over Sprakeloos

in het stiltegebied dat sprakeloos maakt wentelen woorden naar oppervlak. kwetsbaar. gedachten nog bladstil, moet ik wennen aan een wereld van breekbare zinnen, aan het platgetreden pad. in een ongebonden vlucht en de loop van verre sterren het eeuwig verlangen naar verleden.…

Zinnen zijn sprakeloos. Woorden zijn symbolen. Het woord voor 'plant', kan geen zaden maken. Alleen gedichten leven, en stellen vragen. Alleen woorden in gedichten, kunnen ontkiemen, groeien en sappige vruchten dragen.…

Sprakeloos staar ik naar de plek waar jij zonet stond aangedaan door jouw schoonheid en je gracieuze manier van bewegen m'n verstand wordt beneveld wanneer ik denk aan de momenten die we samen zouden kunnen beleven…

Verloren handen vinden morgen in een licht ontwaken onzichtbare sterren beroeren vluchtig mijn jouw lijf op voorbij nooit meer verblindt wordt vandaag een toekomst briljant verstrengeld verleden schrijft sprakeloos van plus naar minnen…

ik raakte aan je bladeren een vleugje tegendraads het intrigeerde me ja meer dan mateloos hoe ik ook wendde of jouw keerde in een steeds opnieuw proberen ik werd radeloos toch groeiden we in veel seizoenen jouw pril werd groen kleurde in ons stoeien je bloem maakte mij sprakeloos…

Wind reist sprakeloos door de takken, de boom die alles zag, blijft zwijgen. Ik probeer mezelf weer te herpakken, zodat ik zicht op morgen kan krijgen. En jij mijn broer, die hier rust, zal voor altijd 38 jaar blijven. Begraven lig je, hier aan de kust, waar meeuwen op de wind drijven.…

5 dagen verder Ik begrijp het nog steeds niet Ben nog steeds sprakeloos Al die doden zo nutteloos Vraag me waarom Zij hadden toch niets te maken Met die rebellen of soldaten En toch moesten zij het leven laten En zoveel dierbaren achterlaten Al die pijn en verdriet Dat is wat de wereld nu ziet…

Waar de dood verwoestend Heeft toegeslagen, Lichamen onherkenbaar verspreid Over een te groot oppervlak, Voortijdig begraven tussen Eigendommen die van henzelf Of van anderen kunnen zijn - Groeit uit het midden van Deze doodsakker een zonnebloem, Sprakeloos tot bloei gekomen In het diepst van deze Inktzwarte nacht…

Wie liefheeft verliest haar stem voor lichaam, spoelt aan als een drenkelinge op een ver, vreemd strand toen je mij vond kon ik niet meer spreken dus zong ik mijn liefde met strelende vingers tot jouw hand mij losliet en mijn lippen openscheurden, rood niet meer te stelpen hoor, je woont in mij zoals de zee in lege schelpen ---…

Als woorden niet En nooit Of letters weg In het niet verdwenen Dan neemt een mens Beter maar de benen.…

Hier raken alle windstreken de aarde land ingelijst door verre dorpen knipperlicht tussen zinkwit schuim kaatst zwarte vegen dansend over de weiden wegen totdat het erbij neervalt in regenbogen eerst dan zakt het doek in beken stromen ach, de natuur behoeft geen woorden ----------------------------------- uit: 'Het depressionisme', 1988…

Lang geleden staken naalden in mijn keel als ik wou spreken. Er was een waslijst met gebreken waar ik verder over zwijg want steeds wanneer ik iets wil zeggen: ja ik wil, pas op een bus, of dat ik, help, niet zwemmen kan, wordt mijn tong een stop van kurk, schieten messen door mijn huig en trekt mijn strot het keelgat uit. Ik sta op feesten…

wat is er toch gebeurd dat je nu zo sprakeloos bent wat is er toch gebeurd dat je jezelf niet echt herkend zo de tranen te zien vloeien over je prachtige wangen opdat er ooit weer hoop en vertrouwen in je bloeien de aarde draait nog rond je haalt nog adem en gezond ja gezond ben je ook nog en dat is maar goed ook hopelijk ben je gauw…

Waar geurde je toen naar, toen, het was een woord dat er niet was, zomersneeuw, zweem van lichtweefsel, mondstilte, honinggras vandaag, najaar, in ons slordig beheerd paradijs hoorde ik, afzijdig, tussen de wildgroei je pathetisch geblokkeerde zilver rinkelen ik ziende taalde het doofste, witvlinders, leven zo licht dat geen naam het kon…

Jouw gesloten lippen opende sprakeloze woorden in stilte toonde jij jouw temperamentvolle wereld je serene gelaat verbond jouw passionele hebzucht. Jouw gesloten lippen verzegelde je laatste gebaar dat zich illustreerde in kleuren van zonsondergang met het requiem vanuit de horizon in een ijle lucht.…

ik denk dat ik aanknopingspunten bedoel, een uitzicht bijvoorbeeld, contouren van bergen die opdoemen in de mist, cipressen, een linde, een halfopen kanten gordijn, druppels aan stoelen op het terras, iets tastbaars en het is waar, in andere steden doen wij meer moeite, kijken naar peuken en stof op de weg, naar plantengroei op het voetpad,…

Gelukkig, die de stilte kent, Die, als de avond zinkt, De beker van vergeten drinkt En zich van 't leven wendt; Die mede met het licht bezwijkt In 't kleureloos verschiet, En kleureloze dingen ziet Waarin de wereld wijkt. Gelukkig, die geen luid gebed Meer op de lippen heeft, Die niet meer mee dit leven leeft, Doch, als een beeld…

Ik vraag je niet waarom er mensen zijn die hun ogen sluiten in schaamte die op straat zitten te bedelen die zich voor een trein gooien. Ik vraag je niet hoe een warme omhelzing voelt hoe een liefdevolle blik hoe een oprechte lof. Dat vraag ik allemaal niet. Ik weet dat jij het ook niet weet. We weten het allebei niet. Ik vraag niet.…

hier en daar een uitgevallen telefoon de lijn is dood leve de lijn de dood hier en ginds met stomheid geslagen tongen sprakeloos, als bij een mooie kus wij kiezen stilte tot elkaar, zodat er mild verdriet kan komen en verval van spel: pionnen in de doos.…

Sprakeloos, Ongeloof, troosteloos, ineens zonder jou !!!!! Nog zo veel plannen, nog zo veel dromen, nog zo veel dingen ongezegd ineens zonder jou !!! Al die woorden, zo vol troost gesproken, helaas dringt het niet door ineens zonder jou !!! De tijd zal leren, of dit leven nog vol vreugde kan zijn zo ineens zonder jou !!!!…

waar ben je nu jij die bevallig naakt hing aan de wand sprakeloos liep ik op je toe je leek een zandduin aan de zee zonder ogen bekeek je mij je was volledig heup en dij waar ben je nu jij die bevallig mij de schroom ontnam wie heeft je leest geroofd je lijn ontvreemd ?…

Wees dan poëzie in stemloos gejuich iets moois, iets onbestaanbaars in tongval van klare stem Vervloeiend in een dwaze roes der zinnen – ingebeeld in zoete adem van verbijstering letters in dromerige aandacht Schrijf me nu, schrijf me nu verhef mijn woorden in sprakeloosheid van taal…

wereld warmer in innig leven met uitgestrekte handen ontvang ik tederheid in trilling betoverd in bestaan van licht voel ik de kern in mij sprakeloosheid in onbeweeglijkheid verstaanbaarheid kom ik tekort maar aanwezigheid hoger dan de lucht onverschilligheid wegkwijnend in kenmerkende herleving…

Sprakeloos komt het beeld langzaam tot leven. Haar compositie is als een ruig landschap; woeste schoonheid, adembenemend mooi! Ruige stilte is haar beloning!…

Ik ben sprakeloos, ik behoor te zwijgen, ik besef het, maar woorden stromen, niet te stuiten, als een waterval over mijn lippen, ik snak naar adem nu, hoor mijn hijgen het zijn loftuitingen mijn liefste, ik raak van jou buiten zinnen ik hou van je, ik bewonder je. Blijf bij mij, en ik zal je elke dag opnieuw beminnen.…

Ik loop op mijn weg Nachtenlang sprakeloos Dagenlang in stilte Was dat mijn weg? Vooruitkijkend door mijn achteruitspiegel Langs mij heen kijkend door jouw ogen Jouw weg was de mijne Ik stond alleen mezelf in de weg…

ruig land is sprakeloos versmelt zijn gemoed met glooiende kleuren hier laat vaste grond zich graag omarmen door oneindig zicht het oog is onooglijk in zichzelf gevangen tussen binnendeuren door verzonnen orde voorbij verwondering over het levende licht…

Waar zouden we gaan als we hier niet waren om dichter tot elkaar te bestaan om te spreken en sprakeloos te zijn om te horen en verlicht te zijn om ons een eigen beeld te vormen en het te plaatsen aan die van jou het in koude klei te kneden en klinken tot onze gronden hier bezinken om gemengde aarde te zijn…

Ramp zalig het gevoel loos de woorden schat ik ook van jou wéér galmen gehate klanken vormen zinnen sprakeloos mond dood moe gestreden uitgedroogde levens ader en door stromen haperend ader latend walgende weerzin…

je schreeuwde stilte mijn woorden waren sprakeloos alleen mijn handen konden je bedaren in ervaren van verdriet maar ik was er niet beeld en woorden konden je niet aarden je was alleen miste schouder en die warme arm om je heen toch ben ik gekomen in de onrust van je nacht we bevochten samen al je dromen…