Alle inzendingen over Stam

in zijn dromenland loopt hij zonder schroom vooruit zijn stokloze hand leunt tegen de rijke stam van zorgeloze dagen…

Ik wil verdwalen In de jaarringen Die de eeuwen In jouw stam Hebben achtergelaten, Me verliezen in In onze liefde Die eeuwig duren zal…

stam zwervend langs mijn dijk…

lange dunne bomen in het gelid kijken als verheven Apollo gezanten neer op een nietig mensenkruin hoog boven woedt de ieder voor zich stammenstrijd een geluidloos reiken naar het hemelse lichtste licht stam na stam verheft zich tot een onaardse afstandelijkheid op deze onbereikbare hoogte is geen plaats om te schuilen…

Ga naar een geisoleerde Braziliaanse stam diep in het oerwoud, waarvan de te traceren link met jou minimaal 25.000 jaar terugligt waarschijnlijk nog veel langer en je kunt gewoon met een vrouw van die stam een kind krijgen in blakende stralende gezondheid.…

En 's ochtends zouden we paarse bessen kunnen plukken van de juboticoba - stam bij de goeroe discusieëren schuilen in de guaveboom tegen hitte van de middagzon met ons hart uit het noorden in het lichaam van de tropen met zuivere adem zonder pijn dichter zijn…

. ------------------------------ Tradities van een papua-stam.…

der stam creëert een simpele sieraad in een duikvlucht van adem…

geknotte wilgen staan als verweerde trollen op het winters land mist versluiert kruin en stam geen vogel begroet het licht…

Herfst met navelstreng verbonden, komt traag uit z,n barensnood, een vogel schelle welkoms schreeuw, bomen wachten stam aan stam. Weemoedsklank in zachte kleuren, 't is zomers afscheids symfonie, herfst kan nu zijn troon bestijgen, regeren in het nieuwe jaargetij.…

Je levenskringen in je stam, ik heb ze niet geteld. Je takken hebben ze je het eerst ontnomen, je stam neergehaald met geweld. Ik zal nog best vaak aan je denken, hoe fier als jij daar stond. Wij blijven verslagen achter, en kijken naar die gapende wond.…

Met gebloemde pijlen sieren je takken in ongekende schoonheid aan je stam en zet je de lente in vuur en vlam oogverblindend mooi gekleurd in karmozijnrood…

Wortels met een stam. Een stam met takken. Takken met bladeren, die mensen zijn. Een hier-archie kenmerkt, de wijsheid van planten. Wijsheid die ons leert, dat mensen bomen zijn, die standvastig staan, in een tijdloos NU. HIER-archie ontstaat, waar stormen razen. Waar bomen krommen. Waar mensen buigen, en weer verder gaan.…

In het geweld werd menig held en stam geveld. Alesia. Romeinenknoet op keltenmoed is ravenzoet. Alesia. Een klaproosveld, een bronzen held, verhaal vertelt. Alesia.…

een rivier brengt een leven tot leven en enkel een stam verstopt de waterweg het is geen verplichting je over te geven maar tranen die niet stoppen het is erger dan een overstroming van land en akker…

de boom vertelde haar van eeuwenoude verhalen ze keek ze las ze begreep dat zijn stam een oude was ze bewonderde zijn groeien het fluisteren begon toen zij zich tegen zijn oude bast aan vlijde…

het opperhoofd zegt bijna niets zijn ogen stralen uit sturen aan standvastig en oprecht leidt hij de stam dat is even wat anders dan het richtingloze gewauwel van de hedendaagse “gezagsdragers”…

de letterzetter drukte zijn stempel op de stam nieuwsgierig vroeg ik me af wat de tekst zou kunnen zijn en ging op zoek naar een vertaler maar helaas ik vond er geen doch blijft het gissen voor elkeen…

zolang geleden alweer een dag voorbij het vonnis en weer breekt een stukje uit de glazen stam zoveel fragmenten van verbastering verschrompelen tot verbijstering…

even dacht ik aan rooksignalen en aan een stam indianen die zich hadden gevestigd achter gindse bergen zo zetten de wolken het kind in mij soms toch nog op het verkeerde been…

zacht buigen witte vingers het blauw van onze korenbloem weer terug in knop het wintert en wat sneeuw smelt in haar warme hart, strak pegelt ijs de stam in topzwaar worden is de dood geboren knakt de bloem het tere groen verlept raakt bed in donkere aarde bedekt met vorst zal zij geen koning kraaien maar als lente…

Leef, jonge rank, op 't hartebloed van d'oude stam, geteisterd door de tijden, ontleen je kracht aan wie je voedt en groei je volheid tegemoet, de landman die zijn ronde doet, verwacht de vrucht in overvloed, leef, jonge rank, op 't hartebloed van d'oude stam, geteisterd door de tijden, draag voller vrucht door meerder lijden, het snoeimes…

gebogen zijn je oude takken als verwrongen staal neigen ze naar de grond je versteende stam schiet prille bladeren voor een nieuw seizoen je meester preekt geduld…

ik stam uit deze bedaarde aarde mama laat mij met rust teruggetrokken heb je mij voorheen jouw vrucht nu richt ik op spreid en bloei een eigen ruimte in het licht ik ga niet meer dicht…

De pijnboom, eenzaam, Op steile spits, De storm rolt rotsen Voorbij zijn stam; En diep daaronder, In 't dal, de kruinen Die vrede aadmen, In dommel suizlen ...…

Hoe boombastisch zij steeds weer een hart in mijn stam kerven pijlsnel hun liefde verklaren de vreemdste namen voor mij bedenken met die van hen ernaast zouden mensen dan toch van bomen houden…

Een wijze walnoot groent onder de zomerzon bruint in het herfstlicht Een jonge walnoot in de bloei van zijn leven een en al frisgroen Stam in zilvergrijs hier en daar donker gegroefd jong van geest, nog steeds…

eens allen begonnen zal bij de een sterker zijn dan bij de ander denkbeeldig voelbaar blijven bestaan hun kleuren verraden hoe close ze eens waren van welke boom ze eens kwamen verbonden vanuit die ene stam de onbreekbare band die ze ooit dachten te hebben samen…

Weg is je licht, en weg is je glans En rondom je stam ligt een naaldenkrans Je kleurtje is bleek, je geurtje van streek Voel jij je wel goed... je bent zowaar uit balans!…

dàg winterkoning vogelkind in vaalbruin veren pakje -het staartje hooggepinkt- dat zo lichtvoetig springt van stam naar tak tot takje hier heb ik gierstjes rond- gestrooid uit een cellofanen zakje , Sint Nicolaas…