Alle inzendingen over Stelen

Doornen raken de dageraad prikken lucht in het ochtendlicht daar, midden in de roos ligt de pijn schuingesneden steel jij de dauw van fluweelzacht geopende handen waar het dieprood d’aderen raakt sterven nerven in wortels en rafelt gevlochten leven bruusk in het groeisel van de tijd sedert terra vochtige grond scheurde tieren netels…

Toen is het ventje gaan stelen want zijn buikje deed zo zeer heeft het brood naar huis gebracht nu hadden ze even geen honger meer. De tijd van hierboven beschreven komt hopelijk nooit meer, maar als we blijven inleveren is die arme tijd er zo weer.…

Want in het middelpunt te staan is niks voor haar, nee zeg, stel,dat de aandacht eens op haar afkwam. Ze staat niet graag in de belangstelling, is geen grijze muis, dát zéker niet. Ze heeft alleen toch liever maar, dat niemand d'r echt ziet.…

Handen verwarmend om een kom zo stel ik mij haar voor, te zitten met over `t randje glurende lippen zoekend naar `t waarheen; waarom Ze droomt zoals geen ander kan van kleine dingen, diep gevoel daarin baant zij haar levensdoel en waant zich daar het hare van Handen warmen een simpel gebaar fluwelen rimpelen ronde fluisteren ogen blikken…

Regen geselt mijn voorruit, Ik rij naar huis Goddank, de dorte is voorbij Voeding voor het droge land En mij Het voelt goed Zoveel water Zoveel vocht Wat het slecht had komt weer op En recht zijn rug Zo ook ik Tijdens deze natte autotocht Langzaam stel ik mij weer open Als een voorjaarsbloem Steeds weer De sapstroom is nu aan het lopen…

Een jonge onbezorgde knul vergezeld van een stel vrienden op een zinderende zomerdag vertoont het bekende Macho-gedrag: stoer tegenover de meiden, vol met flauwekul. Op weg naar huis is hij alleen; hij ziet dat leuke meisje met die sproeten rond haar neus. Zijn idee is lumineus; hij wil haar wel trakteren op een ijsje maar wat blijkt?…

licht is overal even snel ondanks de zwaartekracht die alles tot de hete kern dwingt het punt waar de steen vlam vat stel dat de ruimte stil stond omgrensd door vaste sterren als waakhonden, roerloos dan kan het rekenen beginnen zoals de baan van een kogel in het wilde weg gelost de loop loodrecht omhoog ontsnapt hij aan een vrije…

" ik droom van onbestaande dingen en stel me de vraag" Waarom niet?"…

Stel dat je de dag plukt Heb je dan ook tijd voor anderen Reageer je overal op als ben je verrukt Kan de tijd die je hebt je veranderen Als de levensrivier niets anders doet dan meanderen Geen stroom die volgt en niets lukt Ga je dan onder de dag gebukt En heb je geen tijd voor anderen In welk geval ben je klaar voor elke dag Sta je op…

Je leeft in je eigen verdrietige wereld wilt wel praten, maar kunt het even niet stel je hartje maar open voor mij dan deel ik met jou al je verdriet.…

oud ajax wordt gaandeweg stukje voor stukje blootgelegd vraag is of de rugnummers nog herkenbaar zijn stel je voor Heinz Keizer links voor aan de lijn als Pietje Kroket ----------------------------------------------------------- Toelichting: Griekse archeologen denken op het eiland Salamis het paleis van de legendarische held Ajax…

de eerste van 't hele stel! Het doet zo akelig veel pijn een kind te hebben en toch weer niet Je reikt hem de helpende hand, maar helaas, hij wil hem niet Ik moet hem laten gaan 't kan niet anders meer En nu ben ik hem kwijt en het doet zo zeer, zo zeer....…

stof tegen wind te veel bespoten met andere stof of nevel om de regen van het lijf te weren en met knoopjes of iets anders teneinde zichzelf te onttrekken aan te nieuwsgierig geblik laat dan enkel het gelaat met het rood van schaamte een grond vol vermoeden vormen over de ware aard van het wezen met zijn gesteven kraag omhoog onder een stel…

Een stel op huwelijksreis in een prachtig land wordt beroofd van geld en lichaam, wat is er in deze wereld toch aan de hand Is nou overal dezelfde ellende?…

oplaaiend vurig verlangen in steelse smeulende blikken hete dromen en dan kille spot een duist’re geest vol verterende zwarte haat voor de uitverkorene de nachthemel kleurt vaalrood trage rook torent hemelhoog verduistert de stille maan het vuur van haat is geblust opbloeiend geluk is verteerd door vlammen van hete jaloezie in maanloze…

Een perfect stel, in een verkeerde tijd, we vullen elkaar aan, voel me leeg in jouw afwezigheid, verloren, verlaten, aangedaan... Ik mis je zo, ja telkens weer en verlang naar één moment met jou, missen doe je mij ook evenzeer, dus weet dat ik onvoorwaardelijk van je hou......…

dat is de vraag die ik me stel, of loop ik vast tussen de spaken van het rad in dit liefdesspel...? Ik wees maar wijs, en laat je met rust, jij hoeft die keuze niet te maken, weet dat je straks die ander kust, en naast hem zal ontwaken... jij hoort bij mij, en ik bij jou... die gedachte doet me pijn...…

Geniet van de azuurblauwe lucht de vogels in hun vlucht ruisende bomen van liefde dromen een steelse zoen in het gras zo helder en groen rozen die geuren de natuur, met haar wonderschone kleuren een glimlach van een kind de zon, de zee en de wind een wandeling langs strand twee mensen, hand in hand een zachte bries langs je wangen wat…

Een tafel met glazen die we steels heffen naar elkaar en het licht. Het tweede gezicht, je profiel zoals je aankomt op een avond - De wind van het Voorhout in je mooie haar - en langzaam aan komt lopen met je lach van kijk mij (Yes I do).…

plotseling zit je er en ik voel me betrapt bij mijn stille, heimelijke gevoelens, door het donkere vuur dat smeulend oplicht in de blauwe spiegels van je ogen, terwijl ik de lastige vragen stel, dansen grillige vlekken schaamteloos langs de ronding van je mooie borsten, je weet geen enkel antwoord, je stamelt, je bloost en zwijgt, je witte…

ik heb jouw zwaaien begroet met een extra klop van mijn hart en opgewonden warm bloed alsof je lach de loper uitrolde waarop wij als jong stel holden en later liefjes dolden jij waaierde energie naar alle kanten uit met een surplus Dat iedereen deed dansen tot het gras zachtjes kraakte omdat nachtvorst de sprieten van een een…

ik heb immense velden met bloemen gezien die fier hun kleuren dragen zacht wiegen als zij in opening mijn aandacht vragen hun ranke stelen lichtjes draaien maar de zon schijnt feller op de kale rots waar stenen regenbogen kaatsen in kristallen werd de tijd gevangen die daar onder grote druk is blijven hangen zij vertellen van…

Ik zie in mijn gezicht het jouwe Ik loop op de benen die jij me gaf Ik voel elke steen, elke scherf met mijn voeten En elk litteken blijft gegrift in mijn hart Ik zie jouw gezicht soms in de spiegel Je kijkt me dan indringend aan En ik stel jou de vraag soms Wat heb ik ooit fout gedaan ?…

Doe ik mee met volwassen rituelen, inwendig wil ik het blije kind blijven dat ik ooit was, als dichter harten stelen. Als er iets van mij mag blijven beklijven, wil ik – geen geld of goed meer te verdelen – nog slechts één onsterfelijk gedicht schrijven!…

Ik moet soms aan je denken Onverwachts, gewoon spontaan Blijf ik aandacht aan je schenken Kom ik bij je stil te staan Gek toch, dat ik ben blijven weten Hoe ik je miste na onze split Ik kan de pijn maar niet vergeten Zodat ik er nog steeds mee zit Ik stel me nu en dan die vragen Was jij gelukkig, toen met mij Gaf ik jou redenen tot klagen…

Als achter ons de poorten sluiten strijken we neer een ieder zwijgend het stroeve licht ons lot beklijvend in dit godverloren oord we trekken soep van oude botten staren elkaar in starre ogen het is alsof wolken vonken stelen uit onze kruinen, wijd geopend weigert de nacht de zucht naar sterren en sterven gebeden op dansend vuur van vers…

In kilometers stel ik de afstand op vijftig om verzonken te verzeilen naar beelden die zich schierlijk opwaarts ijlen uit spiegelingen aan de waterkant. Ik zie een stad, een stroom, de zwarte spijlen van overspanning, die oevers verwant doen zijn aan vlakken van een diamant, glansrijk ontsnapt aan separaat verwijlen.…

klitten in bedompte roversholen en bezigen de liederlijkste taal hun normbesef is nul of marginaal ze dragen messen, erger zelfs … pistolen ze slapen in de goten en riolen ik noem hun trek naar hier catastrofaal noem mij maar dom of rechts en radicaal ik haat die lui als hondenpoep aan zolen je ziet ze vaak in kroegen samenscholen ze stelen…

Stel nou dat je tegenliggers in je achteruitkijkspiegel kunt zien alsof alles dat je tegemoetkomt tegelijkertijd al is geweest maar bezig is om jou opnieuw te achterhalen en weer terug te komen als een lasso vanuit een zwart gat in oneindige herhaling geworpen door een cowboy die de tijd boekstaaft - een natuurkundige koeienjongen…

steel de liefde uit je ogen ontvoer de lach van je gelaat haal de woorden uit je lippen wis het gevoel dat jij achterlaat ben nog opgesloten in verwarring fluister jouw naam in mijn hoofd denk aan al die zoete dingen die jij mij al zo vaak had beloofd teruggaan naar recent verleden naakt en zonder schroom zag ik mijn prins verschijnen…