Alle inzendingen over Stille liefde

De diepste liefde van Petra 546 schreeuwt, brult en snijdt met ogen, hart en ziel... opdat elk pogen tot verraad in stille traan verviel. Ik huil met de aarde mee en de mensen, dieren en planten, zij wenen gelijk ik. Mijn strijd voor een betere en mooiere wereld, kun je me dat kwalijk nemen?…

Bij de bedding van de stille rivier herinner ik mij de echo van jouw stem waar jaren in het verleden zijn vergleden en ik heb ieder woord nog in mijn hart elke droom droomt in mijn hoofd en kilometers reizen zwerven met me mee langs de stille rivier ligt het meetlint van onze liefde een vriendschap ter volmaking van het zwijgen.…

Decor der mimespelers Wereld van droom en herinnering Stille getuige van een innige liefde, Voor immer geborgen in de stilte van mijn denken Een wondermooie stilte ... Als van een gedicht zonder woorden.…

Op deze stille vaderdag denk ik aan alle kinderen van wie de vader niet meer is, vandaag een dag is van gemis. Geef Heer dat juist op deze dag Uw liefde hen omringen mag.…

de stille nacht omgort mijn mantel van eenzaamheid en pijn van afgesneden zijn de stille nacht neemt op mijn tranen en kleine Beer kijkt teder op mijn huilen neer de stille nacht luistert geduldig de nieuwe Maan is zelfs zichtbaar aangedaan de stille nacht kalmeert mijn twijfel en grote Beer maant mij probeer het mog een keer…

Hoeveel tochten, zijn er nodig? Vraag het mij en ik zeg, geenéén! Ze zijn totáál overbodig, behalve voor de lopers alleen! Zij putten moed, zélfs uit de steeds kórter wordende stoet!…

Ik draag de eenzaamheid naar een bos, vochtige bladeren in mijn hand, geurend naar een verloren land. Langzaam praat ik tegen zwijgzame bomen, ik vertel hen een eeuwenoud verhaal. Heel bewust haal ik adem en voel in het ruwhout van mijn lichaam oude tranen, van schors ontdaan…

En weer is daar een stille tocht De afschuw golft door het land Wat is er hier toch aan de hand Worden er wel oplossingen gezocht ? Zijn er geen stille tochten genoeg geweest Wordt het niet eens tijd om de handen ineen te slaan Of blijven we stilzwijgend leven met deze waan Treden we nu eens op tegen zo een beest ?…

Een stille vlakte die al velen liet sterven Door gezichtsbedrog…

daar waar het water verstilt in de bodem van mijn gedachten, waar mijn tranen nooit de oevers bereiken daar vind ik jou in de stroming van de tijd... daar waar jouw traan mijn land bespoelt over de akkers van mijn karakter, waar de stilte nooit uit ogen verdwijnt daar vind ik jou in de onderstroom van mijn verleden… in brede rivieren…

ach, mijn lieve, blonde, wonderschone vlinder, op broze vleugels van papier, dwarrel je in onschuld door mijn gedachten en verwart mijn hart en zinnen ik voel me oud en jong tegelijk, terwijl ik in het trillen van je sterke vleugels voel, hoe je hevig vlinderend van kelk naar kelk, je tere onschuld toont, je naakte onschuld jouw naakte onschuld…

Als was U was in hun handen en gekerfd hout eeuwen oud sprokkelden keien aarzelend blauw waar tongen smolten en duistere kelen beklemming zonder ontzag kreten gingen grenzen gebukt onder langzaamaan verlaten ik hoorde aan maar sprak Uw taal niet ik luisterde maar kon U niet verstaan genageld liet ik Uw hand voorbijgaan opstaan…

onverwacht hoorde ik de nacht gewillig, boven alles uit getuigen dat de dag mij drie zonen zou baren ik was onwetend en keek omlaag naar m’ n zwellende meisjesbuik en de donkere vlekken die ik als zwarte vlinders verborgen hield achter een dode stem; ontroostbaar in ieder sussend woord van onschuld…

De nacht heeft zich gehuld In duister Waar geen ster breekt Door het wit gordijn Mensen slapen Maar ik luister Hoor ik daar geen mooi refrein Vrede zal op aarde dalen Hoor de klanken in de lucht Eng'len koren als kristalgeluid Zou de hemel openbreken Mensen kom je bed toch uit Doe als herders in de velden Want het licht breekt weldra…

In jouw stille wereld Zweeft een droom Als wordt hij voortgeblazen door de wind In jouw stille wereld Is het woud zo mooi Als was het betoverd door een glimlachend feetje In jouw stille wereld Zorgt jouw glimlach Voor een eeuwigdurende lente in mijn hart…

de sterren huiveren blauw in een poolkoude nacht zelfs de vele warme kussen die jij op mijn lippen achterliet kunnen mij niet warmen in deze eenzame nacht…

Zweverig droge denker met jawoord getakt witte vredesduif het is zo donker mijn lief zo donker doch spitse komeet waar aan de maan zich warmt tot dat het nieuwe licht verlicht het masker valt scheerslags langs dodenmasker ademnood verwoest de kruin van een oeroude boom het is donker zweverig zuur en nat.…

Kleed mij met het loof der liefde focus op mijn zachte span Alles draait om lichte kernen raakt door tover in de ban Jij geleidt mijn zielenstralen langs de slingers van de tijd Klink mij vast aan jouw bedwelming droom mij als een tastbaar feit Kunstwerk: ' De gevangene van de Maankoning ', 2012 Kunstenaar: Irmlinda…

Zelden waren er meer stille tochten zelden lieten geliefden het leven, bij rampen ontelbaar, ze terughalen is geen optie, ze herdenken in onze harten altijd, met stilte, witte ballonnen oplaten, gebeden opzeggen, waarna een ieder zijn deur dicht trekt. Stilte is voel en tastbaar!…

De stille stroom verraadt een blijde glans.…

o stille avond met tedere bloemenkransen omhult door angst en huivering bevangen op afstand van elkaar het verleden gedenken maar wat zal de toekomst ons schenken?…

Stille wenken die aandacht schenken. Een ondenkbare schijn van wie wij werkelijk zijn. Een gevangen mens door zijn onmacht gegrepen. Een geslepen droom die straks zo ontluisterend kan zijn. Die mooie manieren die voor even plezieren. Die van korte duur iets toevoegen aan wie wij in werkelijkheid nimmer kunnen zijn.…

Het stille dal Adem van water, welt vanuit zuid, langs groene oevers, zonder geluid, de wind wendt zich af, hier woont de tijd...…

de zee is onbestendig wisselvallig als een mensenziel soms is zij grijs en ruw met zware deining een koortsachtig ongedurig spektakel en geraas beukend op het basalt om dan weer in een blauwe slaperige kalmte te verschijnen haar golven rekken zich traag naar alle kanten uit vandaag is zij een vlakte egaal als een meer…

'k Zou jou Willen vangen En vleien Met woorden Liefkozend Willen strelen met Zuivere zinnen Leestekens Punten en komma's Daar waar Zij horen Dus goed Geplaatst Alles volgens De regels Van ónze taal Communiceren en Beminnen…

zwervend in parken hart gekweld meer en meer uitgeteld geteld de dagen nimmer laat je los mijn lief jij jurk van rode rozen je werkt aan stilte blijven de vragen ongesteld: wil je nou of wil je niet mijn liefde zit ik nu wel of niet in jou genesteld heus lieverd mijn vragen hebben niets om het lijf…

Er ligt een stille schaduw in de uren van de nacht op de plek waar je zweeg ik voel me nu zo leeg misschien kom je ooit terug op een koude winterdag om te communiceren over liefde en waarheid en de dag dat de lente komt als een vers in het vooruitzicht er zwijgt een stille schaduw op de plek waar ik nu lig de stilte is onveranderlijk…

in een wereld van louter plezier kwam ik haar tegen, glimlachend, en ze zei: wat liefde is geweest luister ernaar in de bomen en ik knikte en we liepen nog lang in de stille tuin.…

als de hunkering naar liefde ontluikt in een hart het verlangen door dromen zoekt naar zichzelf mijn wereld ontwaakt in één enkele zucht de kleur van dromen mij zachtjes omhult hoor ik het stille sterven van een schreeuw in verlangen als de nacht mij vol liefde jouw tederheid schenkt…

Slechts één kus verwijderd van onze droom ben ik ontsnapt aan verharde grond om je mond te stillen heb ik verslikt en verzwegen slechts één lief verwijderd van de hemel dacht ik met liefde de pijn te doden maar slechts in één adem heeft de dood mijn liefde gepijnigd…