Alle inzendingen over Strijd verloren

De bloed'ge strijd om het bezit Is ook een strijd om machtigste geest, Het bezit van het goud, het wit, Zweept óp de geest het allermeest. En 't storten van het mensenbloed, En 't willen winnen in de gloed Van staal en vuur, die moorden, doet De geest stijgen in 't Al, de sterren tegemoet.…

Steeds weer terug die innerlijke strijd tussen geweten en daadkracht geest en waarachtigheid met beide voeten in de oorlog van een wereld waar vrede soms kwaadaardig aanvoelt via meningen en verschillen uitgangspunten en efficiëntie in verloren tijd verloren verklaar je een deel van jezelf zonder mystieke oorsprong in een lijf van vlees…

Zit in mijn ochtendkrant van dood te lezen een vertroosting na de strijd die daartoe leidde werd verloren nauwelijks geboren licht te vroeg al uitgegaan een laatste vonk die zachtjes aangeblazen nagloeit in de tijd ik sluit mijn krant die aan de buitenkant druipt van het bloed……

verloren strijd de tijd te lijf gegaan met handen en voeten maar tóch vergeefs...…

Hier woonde ik, uur gewaar noch dag, verloren in diep droomprieel – tot ik veel vreemde steden zag, en nam van ‘t grote leed mijn deel. Ik weifel bij de tuinbank die ‘t geheim van diepe stonden weet… Was dit wellicht mijn laatste lied van eigen lief en eigen leed?……

Gelijk Gij niet gezegd hebt, toen Ge zocht mijn ziel, verloren schaap, in bitter lijden - een lijden met U groeiend door de tijden, en dat zich, slinger-rank van doornen, vlocht rondom uw huivre leden, tot het mocht als dolken-kroon u door de slapen snijden: ‘genoeg! ik deed genoeg u te bevrijden!’…

veel piekeren had niet veel zin en bracht ook zeker geen gewin maar 'k zat er zo geweven in mijn moeder vocht, als een leeuwin de strijd is nog niet echt beslecht nog niet verloren het gevecht en wat ik denk, nog ongezegd want aan het leven zo gehecht...…

In de verte klinkt gelach geschreeuw van ruzie geluiden van de nacht zij telt tralies en stenen voelt de scherpe pijn van haar geseling die dag waar blijft toch de tijd die zij met haar haren verloor in oneerlijke strijd slechts een kind klein, mager onbemind…

Je ogen zijn leeg De glans is vervaagd Niets dan verdriet Het verlies knaagt Je ogen willen niets meer Dolen in een doelloos bestaan Niets dan leegheid Het liefst wil je hier weggaan Je ogen sluiten toe Gestreden deze ongelijke strijd Je liefste overleden aan kanker Een einde van een verloren tijd……

ik heb al te veel stukjes zien sterven te snel omdat er in de laatste ademfase geen adequate hulp meer was niet om de processen te keren maar om de pijn van het flamberen van leven te nivelleren het gaan dragelijk te houden zacht is de troost van het samen lijden in een strijd die al verloren was maar die de conceptie van…

rede en dwaasheid wisselen elkaar af ouder en anders daarom niet verstandiger onbedwingbaar hart vraagt wat onmogelijk is in plotseling oplaaiend vuur wenkt het avontuur dagen vergaan in een waan van weemoedigheid broze gedachten over onbezonnen lentes gevolgd door bittere inkeer ontbreekt echter nog steeds de weerbaarheid tegen…

beroofd in de kilte van haar hart woedt het vuur van blinde haat als zij compleet verward tegenover haar belager staat in de stilte van haar schreeuw woedt de woede in haar lijf duurt een seconde wel een eeuw voelt haar lichaam koud en stijf in de kilte van de nacht woedt de onrust in haar geest zoekt zij innerlijke kracht voor haar strijd…

de strijd is losgebrand tussen het gevoel en het verstand van rust is nu geen sprake meer hiertegen heb ik geen verweer. een weg door diepe afgronden, die als ze praten konden hun inhoud zouden prijsgeven van dit bewogen leven.…

Mijn liefde voor jou, Een strijd tussen hart en geweten, Jouw liefde voor mij, Een strijd tussen hart en geweten?…

Er wordt een strijd gestreden en in m'n ziel getreurd om dingen uit 't verleden wordt er een strijd gestreden om dingen nog van lang geleden wat er toen eens is gebeurd wordt nu een strijd gestreden en in m'n ziel getreurd…

er woedt iets binnen in mij...... en ik kan het niet omschrijven geen brand, geen storm,'t lijkt een vechtpartij en ik kan er maar geen vat op krijgen er knaagt iets binnen in mij...... en ik zou niet weten wat het uitricht ja, de gevolgen zet je niet even opzij en blijven ook niet onderbelicht er bonkt iets binnen in mij...... een heel…

In sneeuw lacht koel de trots vlak door mij. Mijn schoenen markeren de macht, om wie stiert later bevriest een tijd, gevierd te weten, indien egaal het ligt onder voeten van krak, rozige toeten even leeft mijn baar. Het enig verweer hoort naar haar door haar verlaten. Voor het regionalisme dienen aan zij die stilstaan omkijken naar…

Maar waarom dan die gedachtes van een leven zonder haar Ik kan toch niet zonder je wat is dit toch raar Als ik je zie, dan weet ik schat je hoort aan mij zij Een strijd van gevoelens diep binnen in mij…

Toch kun je dit niet winnen, De strijd is te zwaar. Je weet nu diep van binnen Het einde is daar.…

stil 't is rustig op de wegen Gedachten vullen mijn hoofd flarden hoop, maar ook vrees wisselen elkaar af Voor me doemen plots de felverlichtte ramen op Binnen vecht een mens voor haar leven Ze heeft zoveel gegeven en mooie herinneringen komen naar boven, maar terwijl mijn ogen zich met tranen vullen besef ik toch ook, dat dit een strijd…

Onder d'uitgeholde oever van een trage moddersloot, zat een waterrat te kluiven aan een stukje tarwebrood. Maar daarboven, in de weelde van een groene netelvracht, lag een oude, bonte kater op zijn eerste ochtendwacht. D'een nog onbewust van d'ander knabbelde aan zijn stukje brood. D'ander spiedde, bukte, en likte even aan zijn achterpoot…

alleen stilte heerst van binnen en ruisen van het bloed dat zoveel leven maken kan maar nu naar wegen zoekt om dit weer op te wekken mijn hart is er wel goed voor…

ook nu wel eentje weer hij cirkelt boven het water en ontwaart een stuk of tien een paar tellen later heeft hij genoeg gezien hij duikt naar de aarde als een racende raket en schat de buit op waarde maar ai, hij stuitert tegen het net hij worstelt en komt boven en telt zijn zegeningen maar als we de natuur mogen geloven gaat de strijd…

strijd die je moet geven Vecht voor wat je wilt Want niemand zal het je geven Je moet strijden voor je eigen leven…

Droog, leeg, onervaren. Mijn kussensloop is vies, Mijn hoofd zit vol wartaal. Vaag, onbegrepen, kapot. Wanneer vind ik het licht?…

zoals mist in de ochtend kan hangen zo bekleed mijn schuldgevoel zich over mijn psyche mijn opvattingen worden genarcotiseerd door mensen in dronken beelden ik verlies mezelf in de massa geweten knaagt een gat in mijn hoofd het lijkt wel een strijd tussen filosofen mijn innerlijk aarzelt maar ik laat geen twijfel meer toe ons taalgevoel…

mannen willen vrouwen vinden vrouwen willen mannen veranderen mensdom…

Zonen vertrekken. Moeders slaan hun ogen toe. Keren zij ooit weer?…

wanneer zachtzinnigheid zich in geschreeuw heeft vervluchtigd kent passie nood leven bange dromen die men niet begrijpt wordt mens’ wereld oh zo klein…

Tijd leert mij dat zijn hier een kwestie is van laten De wereld is van iedereen gedichten.nl voor hartstochtelijke fanaten Tijd leert mij dus te- gelijkertijd dat jij en ik van het leven moeten snoepen want laatste adem, voor dat je 't door hebt, als laatste zucht Tijd voor reflectie als begeerte de wereld in Tijd leert ons ook lief…