Alle inzendingen over Taal blijft strijdba

Behoedzaam schuifelen wij elkaar voorbij met ogen die gedogen mogen ogen naar andere ogen achter gesnoerde monden liggen woorden gevangen blijft taal bekrompen ik zie jou,jij ziet mij in traagheid coronisch vanop afstand maar toch dichtbij blijft onze verhouding platonisch.…

vluchtig zijn woorden in taal en tijd zo heb je een tekst en zo ben je hem kwijt het woord zoekt gezelschap een plek om te zijn in schrift of gesprek of in een refrein niets blijft voor eeuwig schrijf ik met krijt doch de regen wist zinnen en ook dat is een feit…

Toch blijft de taal onbetaalbaar en moeten we er mee verder. Zwijgen is ooit wel beter maar niet voor altijd.…

Om Geert is altijd wel weer wat te doen Hij blijft ons onvermoeibaar entertainen Eerst niet bij het TV debat verschenen Vanwege een of andere cartoon Om daarna onze rechtspraak af te branden Dat noem je in zijn eigen taal: 'n Schánde!…

vluchtig zijn woorden in taal en in tijd zó heb je een tekst en zo ben je hem kwijt het woord zoekt gezelschap een plek om te zijn in schrift of gesprek of in een refrein niets blijft voor eeuwig schrijf ik met krijt doch de regen wist zinnen en ook dat is een feit…

Poëzie als ei, door de tijden, hard of zacht, blijft deze eetbaar. Opschrift bovengronds de muzen die hij verslond, hij rust in vrede. De taal blijft drinkbaar dankzij het heldere glas, vol gedecanteerd.…

Het blijft zo akelig stil, iets wat ik niet wil. Wacht op één enkel teken, de minuten lijken wel weken. Dat wachten is een ramp, één bericht, waaraan ik me vastklamp... Maar het blijft deze keer achterwege, het is me niet gegeven. Taal noch teken mocht ik ontvangen, nog sterker wordt het verlangen....…

Haar voortdurende scheppingskracht blijft zolang zij blijft leven. Zij ís en ademt poëzie, steeds weer gevoed door nieuwe inspiratie. Vreemde talen beheerst zij vlekkeloos; de taal van ’t hart is haar grootste kracht. Zij gaf mij dikwijls goede raad, hoe het verborgene te zien.…

Een nieuwe taal leren. Heel vaag in de verte is toch nog Nederland, het blijft smeulen van binnen. Maar als we ouder worden laait het vuur weer op. We spreken weer de Nederlandse taal en verlangen naar het Vaderland voor onze laatste rustplaats.…

Zij was en blijft voor mij een zegen waarvan het spoor steeds verder gaat.…

Natuurlijk wentelen de seizoenen door bevallen vrouwen en worden anderen bevrucht zout de zee zich verder, betrekt boven mij de lucht en hoort er niemand wat ik hoor zeker, ik ben de ontdekker van mijn land maar mijn plek die met een geheim begon wentelt zich almaar in lucht en in zon en jaagt hier mijn hart en ziel in brand om mij heen…

Je bent een deel van alles bij je leven En alles blijft bestaan wanneer je sterft. ----------------------------- uit:'Luchtspiegelingen', 2001…

als de nacht valt kijk ik omhoog zie hoe de hemel lacht naar ons hier beneden ieder lichtpuntje fluistert zacht wat eens was zal altijd blijven aan de overkant van tijd gekleurd door herinnering zweeft elke dag boven ons de echo van jouw liefde…

Blauwe lucht warme zonnestralen op een kalme zee loop ik langs het strand en denk waren we nog maar even met z'n twee dan schrijf ik je naam in het zilte zand jouw naam die ook op je grafsteen staat geschreven en wacht ik op een golf die het langzaam zal vervagen zoals alles in dit leven niets blijft maar de herinnering aan jou…

Anna Enquist wil nog wat beklijven Al dacht Opzij dat zij ermee ging stoppen 'Ze praatte niet in one-liners en koppen Dus heeft ze vast geen zin meer om te schrijven' Wél doet zij volgens de geruchtenstroom Symphonica in Rosso (Gelredome!)…

En je blijft het bij hem houden stuurt zomerse buien over stapels liefdesbrieven je vraagt een aap de grond te kussen geeft een giraffe drinken uit jouw hand is als spelen in het zand en onze jurken trillen worden doorzichtig in de optrekkende geilheid verliezen we het zicht op een omhelzende werkelijkheid en zweven samen zachtjes…

Wat van hem als schrijver overblijft Zijn wervelende, fonkelende zinnen Die komen als de zomer bij je binnen Zoals hij in één pennestreek beschrijft; De jonge vrouw die een cafeetje binnenschreed "Ze droeg een rokje waar de wind wel raad mee weet"…

Niets blijft iets Als niets blijvend is Zoals de boom zijn blad verliest Geeft het leven dan nog iets Dat zorgeloos bestaat Het gevoel te leven Tussen iets en ook weer niets Geeft veel verlies aan toen Toen er zorg was om iets Vertrouwen op het heden Streven naar iets moois Kan toch voor iets gaan zorgen Zorgen voor iets groots…

Het was een nummer of een blaaspartij Misschien was het gewoon de som der delen Maar hoe ik ooit Piet Noordijk hoorde spelen Deed onberedeneerbaar veel met mij Een mooi concert, uit lang vervlogen dagen Waarvan het buikgevoel nooit zal vervagen…

Drank vloeit rijkelijk tussen zinnen Die ongezegd zijn gebleven en een Hunkering, een diep verlangen blijft In het leven.…

nu er kansen zijn verslagen en de pijn niet te verdragen met geen antwoord op de vragen is al wat over blijft het dragen…

Bij veel wat ik doe, bid ik eventjes voor jou dat je bij mij blijft.…

Je kwam in kleuren als het morgenlicht de rode roze warme tinten. Wees welkom sprak ik zacht, er is een woning achter deze deuren. Zij kunnen rusten in mijn groene bed, ik brak en viel, maar kwam geheeld naar boven. De woorden werden tot een huis, omzoomd door tuin met lommerrijke bomen. Je rode roze tinten voelden zich daar thuis en bouwden…

Wat blijft als woorden ons verlaten?…

van de stad naar het platteland het is maar één dag reizen hiervandaan de woorden ze zijn anders hier in het dorp zoals de zaden overgeleverd aan de genade van windvlagen waterstromen warmte en kou liggen ze op de plek waar ze ooit zijn beland niets raakt zoek alles blijft anders hier…

het, DE TAAL DER TALEN.…

De tijd baart rozen, zeggen ze, verstekeling klimt aan boord, container vol relieken, taal en nog eens taal, een ansichtkaart, een brief, een boek, muziek - mazurka van Chopin, die mis van Haydn, strakke Bach op achterplaats in Calzadillo - ook veel verzameld daar: eikels, kastanjes, allemaal bermspullen, een stoel en nog een stoel, een stugge…

De tijd baart rozen, zeggen ze, verstekeling klimt aan boord, container vol relieken, taal en nog eens taal, een ansichtkaart, een brief, een boek, muziek - mazurka van Chopin, die mis van Haydn, strakke Bach op de achterplaats in Calzadillo - ook veel verzameld daar: eikels, kastanjes, allemaal bermspullen, een stoel en nog een stoel, een…

op de bodem van de diepte lag als een oester een weerbarstig woord onderzeese stromingen kwamen en gingen bleven haar beroeren gestaag schuurden ze over en langs het gesloten fort ze werd weker minder stug een trage transformatie met het verstrijken van de tijd herrees ze aarzelend uit haar as de wedergeboorte van een woord…

sist en gist vertrekt en verdwijnt met pen en papier zwiert ze over de aarde speurend naar de lezende zielsverwant gaapt en slaapt vloekt ze vlucht voor vergetelheid zoekt licht in zwaarte tast met talige vingers naar een andere werkelijkheid…