Alle inzendingen over Tedere fee

Teder neem ik jouw handen in de mijne en hoop dat mijn liefde de pijn kan laten verdwijnen.…

die telt Alleen de tederheid die telt Ze mogen alles van mij hebben Heel m'n leven al m'n geld Het is alleen de tederheid die telt…

Een vlinder vers uit de cocon met natte vleugels nog en verbaasde ogen het felle van zijn eigen kleuren en dan die bloemen ze wiegen zo mooi in de zon op hun ranke stengels om te stelen dronken van hun zoete geur fladdert hij verrukt van geel naar rood naar blauw een regenboog…

gloed niet zal doven in het wakend hout mijn liefste tedere ik heb je gehoord.…

had zij enorme dorst dat ze toegaf aan de tedere druk Hij voelde zijn hart tekeer gaan toen hij haar heel teder beroerde Ze zouden samen zijn, voortaan dacht zij, waarbij zij ontroerde Zij smulden van hun jong geluk op hun dertiende, vijftiende jaar Dat sprookje, als een toverstuk smeedde hen eeuwig aan elkaar…

Letters schrijven op je rug, met mijn vingers op je huid, ik wil je zoenen, niet te vlug, nachtenlang zonder geluid. Als je slaapt wil ik je strelen, je ademhaling horen, raken, met je vingers wil ik spelen, steeds proeven hoe je lippen smaken. Zonder parfum ruik je heerlijk, en als ik mijn ogen rust, zeg ik je meest allereerlijk, dat…

Als ik in mezelf verzonken ben zachtheid van leven wil ervaren laat jij me toch weer ontwaken haalt me terug uit mijn dromen in je ogen de tederheid lees keer ik terug in werkelijkheid dankbaar dat ik deze nieuwe dag samen met jou weer beleven mag.…

de wind vlijt zich smijdig om de boom en streelt liefkozend de stam de groene kruin wiegt met zichtbaar welbehagen de bladeren groeten wuivend zo doen ook wij mijn lief in alle jaren die wij nog samen mogen zijn…

Zo zacht die streling De lichtste aanraking onuitgesproken teder en ik vlij me neder Ik heb je nooit maar steeds meer lief…

De gezichten beginnen te vervagen, klank in onze stemmen is bijna ontkleurd, sluimeren geheimen van het leven, onze schuilplaats draagt de tederheid zoals het werd gegeven.…

geen verweer zonder weerstand overgegeven aan iets dat wel liefde moet zijn tendresse - Zärtlichkeit - tederheid is het betasten van de ziel dat aanvoelt als een vorm van opperste zaligheid devotie haast dat het zoeken naar juiste woorden wellicht overbodig maakt…

Anemoon, teder voorbericht van de zomer, licht na winternacht……

blote vrouwen met suikerspinnen op hun borsten krioelen haaienvinnen tussen hun benen wolfspinnen er valt heel wat te overwinnen de bloemen zijn nu bazinnen ik droom van zeemeerminnen en opgesloten leeuwinnen zonder arrogante opgeheven kinnen jij wil zo graag iemand beminnen maar iedereen is buiten zinnen niemand laat iemand nog binnen…

Jouw vingertoppen raken mijn lichaam heel zacht Het windt mij op zoals je al had verwacht. Jouw ogen bekijken mij met liefde en aandacht Even stopt het strelen en je irritant lang wacht. Mijn kreun en zucht geven aan dat ik smacht En dat ik het stoppen op dit moment veracht. Jouw lippen over mijn lichaam is zoals ik het verwacht Onze opwinding…

in dromen verheven tot de graad van drie en elf overstijgen wij ons hart zijn wij voor even en stromen wij mee tot de fee die danst met wie ze danst de zee van tijd de cirkel bevrijdt…

Teder is de nacht waarin je vurig liefhebt -- wat aan je ontglipt.…

Hoe zal ik u in mijn kamer noemen als gij schreiend uw mond drukt aan mijn huid als gij stamelend man wordt in al uw zoenen tederheid zal ik u noemen.…

Geplukt uit een der velen dwingend doch niet ruw trekt hij haar uit witte lakens tijd is hier en gekomen het serene wordt haar ontnomen Hij vlijt haar teder neder vingers beroeren haar zacht trillend onder warme adem liggend vlak gespreid zoals zij op hem wacht De pen dringt zich aan haar op beroeren doet pijn vergeten brengt haar…

Doof ben jij voor lovende woorden van zonden ben jij je alleen bewust al stammen die uit een ver verleden van toen ik jou nog niet had gekust jij spookte door de zware hoofden van slapeloze geliefden van weleer legde bij hen jouw vragen neer de dwazen vroegen, kregen meer mijn lippen op jouw grote mond voelen de volheid van jouw kus zo…

Weet niet of je ademhaalt, je voelt warm aan in het licht van een straatlantaarn, dat door de gesloten gordijnen schijnt, om je mond waarvan ik alle ruimtes en grenzen ken Vannacht werd ik wakker en keek ik je aan terwijl de onrust zich zette in mijn hart en met het kijken weer langzaam verdween Zo maakte jij mij als nieuw in een droom…

ich, herumirrend mit beinah geschlossenen augen halb sehend, über ihren verletzbaren leib hat sie unweigerlich mich aufgesogen mit ihrem verbliebenen sein umhüllt von weissen gelegten roben…

wandering about with almost closed eyes half seeing over her vulnerable body she has inevitably sucked me down into her remaining existence wrapped into a white layered gown…

ik streel je haren als door een landschap van warm en rul zand strijk met vingers langs gevoelige snaren de trilling van jouw huid komt nog moeilijk tot bedaren…

De zon verzwakt in rood de dag Haar kracht verliezend aan de nacht schaduwen verstillen Lome warmte hangt in halfduister uur Vol tederheid zoeken handen als vanzelf het zacht gebaar der golvende contouren zo nabij zo tastbaar Monden spreken liefde zonder woorden gedachten verstillen.…

Alleen al om de zachtheid van je huid ben ik op dit intermezzo uit als jij zo fijn van zinnen het daglicht buitensluit en met je perzikhuid het tijdperk van een nieuwe tederheid inluidt…

maak tijd voor tederheid koester het vluchtige moment bewaar het in dromen van goud en aquamarijn soms straalt het uit je ogen schuchter en kwetsbaar gebaar de blik van de ruige beer naar haar spelend jong het is de graal van onze tijd dat stukje uit de hemel vlug geplukt weggerukt de zachte zoektocht naar geluk…

Ik bemin je bezwete wind van ginds wie draagt je snelle naam nog teder en voorzichtig voort zonder dat een mensenhand je ware naam vermoord vrede van je tongriem wordt gesneden.…

gezicht lijkt uit mijn hele lijf te schijnen het kent geen zwaartegewicht het zou wel mogen maar in mist verdwijnen zo ook speelt mijn hand een rol, die rolt zonder tekst en beweegt mijn verschijning in de vinger en de hand neen, niet behekst maar tevens boven zichtbaarheid met amper een omlijning van het begeesterd land mijn blik is teder…

We drinken Blauer Zweigelt nu, strelen teder elkaars rug. Ik weet, ik ben je makke lam, er is geen weg terug.…

hoe rakelings kunnen we gaan zolang sprake is van deze verte dit is een baan om het lichaam op ramkoers met aarde en ziel noorderlicht is een wervelwind van bijna zichtbare tastzin en als de storm niet gaat liggen sluit dan je ogen en voel het denkbare langs de ruggengraat van adem elektrisch geladen, meercellig gestemd trillend…