Alle inzendingen over Terneergeslagen

had mij taal geleerd taal van woede van berusting liefde woord na woord zo ook zwijgen als ik niets meer teweegbracht masker in zand gelaten maan in plooien van wind of vliegeraars met blinde adem langs alle schelpen hulpeloos rondom de zeester rafelig blauw en oranje touw en het gezicht dat ik nog herken als mijn gezicht terneergeslagen…

glimlach vraagt om een lasbril haar beloften zijn van een zoetheid die het glazuur van je tanden slijt altijd gevleugeld en met een altijd vlammend zwaard tussen ons in Komt me nog meer vertellen hemelse nakomelingen voorspellen maar (wat ze achter haar rug houdt) geloven durf ik het niet Dan vallen alle kruiswegstaties om dan stijgt ze terneergeslagen…

parmantig paradeert puntig de pointe hand in hand met provocerend proza een wonderlijke optocht ontrolt zich aan mijn ogen opgetogen, terneergeslagen eeuwige trouw, op de hak genomen liefdesmijmering, vers in geheugen lettergepenseeld vergezicht een bontje met een kort lontje verwondering, verbazing, woede liefkozing en oorwassing doodsklok…

Buiten vierde het een feest voor astronomen, maar de kosmonaut begon terneergeslagen droef en somber starend zich af te vragen, of dit het einde was van zijn jongensdromen. “Haal alles weg” dacht hij, “alle sterren en planeten uit dit donkere luchtledig, tijdloos en benauwd Goden, mensen, mijzelf, laten we alles vergeten.…

ze kijken samen ’s ochtends al tv en zo verglijden starend lange dagen hij zwijgt vooral en roert terneergeslagen vaak eindeloos in kopjes slappe thee zij lijkt, vergrijsd, verzoend met pais en vree toch voelt ze diep van binnen soms iets knagen een onbestemd gevoel van onbehagen al maakt berusting schuchter haar entree hij slikt manmoedig…

bevrijd uit je omklemmende tederheid verenigd door uitputtende liefde opgewekt door je lieve woorden uitgerust door ontspannenheid gemarteld door je afwezigheid gekweld door pijnlijke prikkels verlaten door je havenloze schip vergeten door je dolende gedachten verraden door je vroegtijdige sterven verkrampt door pijn in herinnering terneergeslagen…

Of kijken wij terneergeslagen naar een kist die zich laat dragen niet bewust van weken, jaren die voorbij gevlogen zijn? Dan een woord nog, nu de laatste kaars nog hoort: vaarwel. Er zijn geen woorden meer.…

duister van de zomer vertelde je over een leven in digitale brieven officieel verzonden door het moraal van mensen in een keurslijf een ingeblikte zon en zwermen vogels rond de schemerlamp iedere avond voor de beeldbuis een vreemd en wild verlangen Soms stond je stil bij de schaduw die waanzin vertolkte dan was je even terneergeslagen…

ook dit jaar was de verwachting er weer van lopers die een kruis en rechtsaf slaan droef blikkend uit terneergeslagen ogen duivels op de hielen de hoofden gebogen vol overgave de eeuwige maïsvelden ingaan mompelend oh heer ik hou ’t echt niet meer ’s anderen daags nam onder treurzang wie nog leefde kennis van percenten en getallen op de barometer…

mensaap laat haar spoedig vrij terug in de woonruimte is hij een milde leider en behoeder van de groep de trots van vele vrouwtjes tien apen zijn het nageslacht van de vereerde vader die tevens langdurige zorg aan een pleegzoon schenkt diepe droefheid treft de gorillagemeenschap en de verzorgers ervan meelevende dierenvrienden zijn terneergeslagen…

Zo terneergeslagen voeten wroeten in zand zo'n dag met ergens in je iets aan de hand Pijnlijk vuur vanbinnen dieper dan het hart waar geen geest kan reiken maakt het verward Verdwaald zijn in nevels nog amper denken kan willoos overgeleverd geheel in de ban Muziek onverdraaglijk schoonheid doet pijn herinnert met smart aan wat nooit was…

Naast elkaar lopen twee mensen bedroefd weg van Jeruzalem terneergeslagen en bedrukt klinken hun lome stappen naar het vertrouwde huis in hun dorpje de verhoopte bevrijder van het door Romeinen overheerste land is de marteldood gestorven de ontgoochelde wandelaars zien nog slechts een toekomst vol grijze leegte voor zich opeens…

Drentse dorp Een uur lang mozaïeken mag, Aangemoedigd door juf Albers Die er zelf ook zo van houdt Dat ze stralend uitdraagt Hoe mooi dit is, Met kleine kleurige steentjes Vormen maken, figuren misschien, Die mijn vreugde van binnen Ook naar buiten toe zichtbaar maken - Vijfenvijftig ben ik, als ik door Depressie levensmoe terneergeslagen…

aan deur, die verjaarstournee langs deuren zingen, want nog meer jarigen Dag erna Oja..we keken naar foto Ik vind me daarop gaan lijken op oudste broer Reaktie broer…je lijkt op mij omdat jij ook een pet daar draagt Voor de grap Elkaar natekenend na 't ontbijt lijk ik eerst op oude bes dan op een man En hij op een oude man met terneergeslagen…

Terneergeslagen, moe, somber, lusteloos, uitgeput, opgebrand, ontstemd, ontregeld, futloos, neerslachtig, zwaarmoedig, ontdaan, klein, iel, vervlakt, afgemat, dood, duister, zwart, down, op, armzalig, vervreemd, ontmand, ontkracht, levensmoe, zat, verveeld, flauw, slap, hangerig, verzadigd, slecht, min, negatief, pessimistisch, zwaartillend, ingevallen…